Previously on Neverland { 29.06 - 26.07}

 Yaz gelince, üstümde güneş parlamaya başlayınca bana bir her şeyi yapabilirim hissi geliyor her sene. Çoğunlukla. Tabi bu his, gün içinde bayıltıcı sıcaktan beynim pelteye dönmüş halde boş boş bakmaya başladığımda çok da işe yaramıyor.

Şu son iki haftadır hakikaten beynim pelte kıvamında. Sıcağı severim, sıcak olduğu için yazı severim zaten ama bu sene bir tuhaf. Sıcaklığın derecesinden bahsetmiyorum. Beni rahatsız eden de o değil eminim. İş yerinde tüm gün hiç durmadan çalışan klimaya maruz kaldıktan sonra eve gelip, havanın asıl sıcaklığıyla çarpılıyor oluşum bence her şeyimi alt üst eden. Klimayı icat edenin de...diyerek tamamlıyorum her gün, günümü. Evet hava çok sıcak olabilir ama vücutlarımız bir şekilde buna uyum sağlamaya çalışıyor. Sıcağa da soğuğa da öldürme noktasına gelmediği sürece alışmak için biyolojimiz kendi içinde gerekli düzenlemeyi yapmaya çalışıyor. Oysa biz napıyoruz? Yaz geldiği anda klimaya, kış geldiği anda ısıtıcıya abanıyoruz. Ayarlarım bozuluyor. Off yine aynı noktaya geliyorum dönüp dolaşıp: İşe gitmek zorunda olmasam fiziksel olarak da ruhsal olarak da çok sağlıklı olacağım. Ah bir işe gitmesem var ya...Kiramı ödeyebilmenin bir yolunu bulabilsem de işe gitmesem.

Yazmaya başlarken çok umutluydum aslında :) Bahsettiğim o yazla birlikte gelen umut gazıyla doluydum. Onu anlatma hevesiyle açmıştım sayfayı önüme. Nereden buraya geldim yine değil mi? Neyse.

Haziran'ın son gününde işe geri dönmüştüm. Şöyle bir takvimime bakınca haziranda yalnızca 3 buçuk gün çalışmış oluyorum sanırım. Önce bayram sonra köy derken öyle olmuş gibi. Yaz okulu kayıtları başlayınca haziranın son günü yaz okulundan dersler aldım. Kaldığım 4 dersi seçtim hevesle, şu başımın belası Osmanlıca'yı geçmem gerekiyor artık diyerek. Bir aydır çalışıyorum ama iki gıdım yol alamadım. Ne salak bir dildir ne saçma bir derstir bu ya. Ne var Tarih okuyorsam, illa neden öğrenmem gerekiyor? Sadece Osmanlıca'da uzmanlaşmak üzerine bir bölüm yapsınlar mesela, tarihçilerin metin okuması gerektiğinde bu uzmanların çevirileri kullanılsa mesela. Niye her şeyde her şeyi öğrenmeye, öğretmeye çalışıyoruz ki zaten? Niye bu ülkede iş bölümü diye bir şey yok? Herkesin alanı böyle kesin çizgilerle ayrılmış olsa olmaz mı ya? Off gene mutsuz oldum.

Bu "suppliement"lere daldım sonra bu ara. Bunlara da karşıydım uzunca bir süre. Sonuçta organik bir şekilde ihtiyacımız olan vitaminleri şunları bunları almakla aynı şey değil diye düşünüyordum. Hala öyle düşünüyorum gerçi. Dışarıdan kimyasal içmek bana nasıl bir yarar sağlayacak diyorum. Her şeyin doğal olması gerekiyor diye düşünüyorum. Ama dayanamadım birkaç araştırıp, denemeye karar verdim. Çünkü...çaresizlik. Yapacak bir şey yok. İnsan sağlığını kaybedince en yapmam dediği şeyleri bile yapıyor. Önce eczaneden bir kutu aldım bir süre içtim. Psikolojik mi bilmiyorum, çok iyi geldi gibi hissettim. Gözle görülür derecede iyi geldiğini düşündüm. Onun üzerine ne kadar çeşit varsa eczaneden internetten aldım yığdım masanın üstüne. Ama nedense şu an içtiğimde hiçbir iyileşme göremiyorum kendimde. Sanki aldığım o ilk kutu gerçekti de sonrakilerin hepsi yalanmış gibi. Her gün koca koca hapları yutuyorum ama.

Kiramın değişme zamanı gelmişti tabi. Bir temmuzda taşınmıştım sanırım buraya. Her temmuzda artış oluyor. Beni her temmuzda düşündüren ne kadar arttığı değil. Her sene bu zaman gelince, ev sahibiyle konuşurken içimden hep bu sene de gidemedim buradan düşüncesini döndürmeye başlıyorum. Bu sene de çıkıyorum evinizden her şey için teşekkürler Fatma teyze diyemedim diye üzülmeye başlıyorum. Bu sene de kurtulamadım bu ülkeden diyorum. Bir seneyi daha harcamışım diyorum. Ya sonsuza kadar kurtulamazsam diye panik atak geçirmeye başlıyorum. Duvarlara yine bakıp, yine tam "e o zaman badana yapayım bari bu sene de gidemedim hala buradayım madem" demeye başlayıp, kendi kendimi yine durduruyorum, "yok yok yapma girme o işe, belki bak gidersin, badana yapıp birkaç ay sonra gidersen yazık olur emeğine" diyorum. Ya da odayı toplarken yine üst üste yığdığım eşyalara bakıp, şu erteleyip durduğum çekmeceyi alayım diyorum mesela. Tam açıp bakıyorum, sipariş edeceğim, içimdeki ses diyor ki eee ama gideceksin ya, giderken tüm eşyaları satmak elden çıkartmak gerekecek, zor olur boşver.

Bir akşam da A ve G ile dışarı çıktık bu arada. İşten sonra yemeğe gitmek, çıkıp bir yerde birkaç bir şey içmek o kadar doğaüstü geldi ki. Gerçekten istediğim bir işte çalışıyor, istediğim bir şehirde yaşıyor ve istediğim insanlarla bir arada oluyor olsaydım ne kadar da normal olabilecek bir hayatım olurdu diye düşünüp durdum o akşam. A ve G'yi istemiyorum demeye çalışmıyorum, onlarla tanıştığım için de çok şanslı sayıyorum kendimi ama demeye çalıştığım başka bir şey. Onları çok da seçmedim arkadaş olmak için diyorum. Ya da onlar da beni bilerek seçmedi. Aynı servisteydik, aynı mahallede oturuyorduk, habire bir etkinlik yapmak, fellik fellik gezmek isteyen bir başkası tarafından bir araya getirildik gibi bir şey oldu sonuçta. Bilinçaltımdaki o devamlı sesini çıkaran "ben"e göre istediğim hayatı yaşıyor olsaydım arkadaşlarımı da ben seçmiş olacaktım sanırım. Neyse. Bu durum da mazide kalmak üzere artık. A taşındı geçen hafta, G ile bir cumartesi gidip eşyalarını kolilemesine yardım ettik, yeni evine gittik hep beraber. A yorgun ve şaşkın ve heyecanlıydı ama G ve ben içimizdeki o kekremsi duyguyla etrafımıza bakarken aynı şeyi hissediyorduk ama ikimiz de hiç ses etmedik. Sesli bir şekilde dile getirilmeyen gerçek yeni boya kokusuyla dolu evin içinde havada öylece sallanıyordu. A taşındı, T bizimle konuşmuyor. Bir daha hiçbir şey geçen seneki gibi olmayacak. Biz de büyük ihtimalle bir süre sonra daha az görüşmeye, konuşmaya başlayacağız.

Sonra pilatese mi yazılsam diye baktım. Saçmalıyor muyum dedim. Ardından tai chi kursu gördüm. Ona gitmek daha mantıklı geldi. Tabi yine kafamın gerisindeki ses, bir kursa başlarsan yarım kalır ama gideceksin ya buralardan diye konuşmaya devam etti. Hem şimdi akşamları böyle bir şeylere vakit ayırırsan buradan gidebilmek, hayatını değiştirebilmek için yapman gerekenlere, çabalaman gerekenlere ne enerjin ne zamanın kalacak diye ekledi. Hayır gideceğim dedim, yapma dedi. Böyle böyle son dakikaya kadar kavga ettik, işten çıkınca arabaya atladım, son noktada eve döndüm. Gidemedim.

Geçen hafta yine doktor kontrolüm vardı. Ara kontrol. Doktor yine umutlu göründü, ay sonundaki kontrolde bu defa olacak diye. Bense artık o kadar sallamıyorum. Amaan diyorum, ne olacaksa olur, her şey olacağına varır. Sadece her ay zamanımı bu kontrollere göre ayarlamak sinir bozuculuktan başka bir seviyeye yükseldi. Hiçbir şey için plan yapamıyorum çünkü kontroller arası nokta atışı plan yapmam gerekiyor. Her kontrolden sonra ameliyat olursam bu defa diye hiç bir şekilde şu zamana şunu yapayım veya şuna başlayayım diyemiyorum. Bir  olsa da bitse, gerçekten çok sıkıldım artık.

Bu bir ayda "What's Wrong with Secretary Kim?"i izledim her akşam. Akşamları mahallede ve komşularda çok ses olduğu için uyuyamadıkça açıp, bölüm bölüm izledim. "Muhteşem Yüzyıl"a başladım. O yayınlanırken hayatımda köklü değişiklikler oluyordu, hiç izlemeye çalışmamıştım. Tabiki ilgimi çok çekiyordu - çünkü TARİHİ - ama sadece orada burada görmekten ibaretti izlemelerim. Aşırı keyif aldım şimdi izlerken. Gerçi uzunluğundan ötürü bölüm bölüm izleyememek sinir bozucu. Her bölümü birkaç günde ancak izleyebiliyorum. Öyle olunca da bir ilerleme kaydetmek zor oluyor, ilerleyemediğimi görmek de beni soğutuyor. "Gossip Girl"ün 2.sezonuna başladım. İlginç bir şekilde iyi gelmeye devam ediyor. İyi gelmekten kastım çok sıcakladığınızda buzlu limonata içmek gibi bir iyi gelmek yani. Dizi çok iyi falan anlamında değil. Daha da ilginci Gossip Girl izledikten sonra acayip gaza geliyorum. O yaz mevsimi ile gelen umutluluk durumu gibi. Sanki zaman geçmemiş, yıllarımı boşa harcamamışım gibi geliyor, sanki hala her şeyi başarabilirmişim gibi bir hisle doluyor içim. Dizinin hikayesiyle falan alakası olamaz haliyle, ne alaka da yani ilginç.

Müzik dinleyemiyorum yalnız. Bu ara da öyle oldu. Diyorum ya ara ara bir şeyler geliyor bana, bir şeyler gidiyor. Canım hiç tatlı da çekmiyor mesela. Yesem mi diye yemeye başlıyorum, midem bulanıyor. Müzikte de öyle oldu sanki. Bu ara katlanamıyorum. Kitap da okuyamıyorum haliyle, yaz okulu derslerine çalışmam gerekiyor diye. Ahh işte bir şu işe gitmek zorunda olmasam...Yaşamaya enerjim olacak.

Previously on Neverland { 26.05 - 28.06 }

 En son müzik dinlemenin içinde kaybolmuşum gibi görünüyor değil mi? Bir ayı geçmiş en son yazalı. Aslında baya hızlı ve çetrefilli bir 34 gün olduğu için yazamadım. Haziran'ın başındaki o birkaç günlük bayram tatilinde kendime zaman tanımak istedim, annemlerin yanına gitmedim, evimde oturayım dedim. Nasıl geçtiğini anlamadım o 4 günün gerçi. Çok büyük umutlar beslemiştim o 4 gün için. Geri kaldığım her şeyi bir anda yakalayabileceğim, hayatımı yoluna koyabileceğim mucizevi bir dört gün olmalıydı tabiki ama olmadı haliyle.

Bayramdan sonraki hafta işe gittim ama sonrasında yıllık iznimden aldım. O zamandan bu yana izindeydim yani. Ve yine dinlenmek ya da tatil yapmak için almadığım bir izin daha oldu bu. 13-14-15'inde A ve G ile minik bir Amasra yapalım dedik. T bize küstüğünden beri bir fırsatını bulup, bir şeyler yapamamıştık. Üçümüzün de kafası geçirdiğimiz bu saçma sapan baharın ardından şöyle kumsalda yatmalı, balıklı mezeli akşam sofralarında uzun uzun içimizi dökmeli bir tatile ihtiyaç duyuyordu. O üç günü tatil sayabilirim tabi ama yine uyuyamadığım için yorgun argın döndüğüm bir tatilimsi olduğunu da gözardı edemem. Artık resmi olarak kabullendim sayılır, böyle başkalarıyla birlikte bir otel odasında mümkünatı yok uyuyamıyorum. Evde kendi başıma, kendi yarattığım sessizliğe çok alıştığımdan belki de. Ama sanırım sadece ses-gürültü olayıyla da alakası yok, direkt başka bir canlının olması durumu beni ayık tutan. Abimlerin köpeği varken de uyuyamamıştım mesela. Bilmiyorum, beynim bir savunma halinde ya da tetikte beklemeye başlıyor. Bir türlü uykuya dalamıyorum. Amasra'ya gittiğimiz ilk gece de o kadar yol gittikten ve yorulduktan sonra gece boyu gözümü kırpmadım. Çok yorgunken ve çok uyumak isterken uyuyamayınca da kabus gibi oluyor gece. Ertesi gün keyif almaya çalıştım ama sıfır uykuyla en son kumsalda kendimden geçmek üzereydim güneşin altında.

Neyse yine de iyi gelen bir kaçamak oldu bu 3 gün. 2021'den beri T'siz hiçbir yere gidememenin verdiği o histen kurtulunca gerçekten rahatlamış hissettim. Ne kadar rahatladığımı fark edince de onun varlığının, arkadaşlık adı altında üstümde oluşturduğu her şeyin beni ne kadar boğduğunu gördüm. Yani şu hayatta ne çektiysem insanların benimle arkadaş olmak istemelerinden çektim sanırım. İnsanların sevgi olduğunu düşündükleri ama aslında sadece başka bir şey olan hareketlerinden çektim. Aman yanlış bir şey mi söyledim acaba alınır mı, şimdi bunu dedim ama başka bir anlama da gelebilir miydi ki bu söylediğim açıklasa mıydım, bu espriyi yaptım ama espri olduğunu bile anlamadı sorun bende mi acaba böyle espri yapılmaz mı, burayı şimdi beğenmezsem çok mu elitist olurum sesimi çıkarmasam mı, bunlar da yenilecek içilecek gibi değil ama yine züppelik mi tasladığımı düşünür acaba, burada bunu söylemeyeyim en iyisi o hiç duymamıştır çünkü onun bilmediği şeylerden bahsedince kendini iyice küçük hisseder sonra...diye her an kendimi yemeden geçirebildiğim bir 3 gün oldu.

Amasra'dan döndükten sonra bir gün evde dinlendim, sonra köye doğru yola çıktım. İki gün de orada dinlendikten sonra, annemlerle beraber bir gezelim dedik. Zaten bu izni almamın sebebi buydu. Annemleri gezdirmekti amacım. İlk düşüncem güneydoğu turu gibi bir şeydi ama bu mevsimde iki 65 yaş insan için zorlayıcı olurdu, izin almak için de ancak bu zaman uygundu. O yüzden en fazla doğuya doğru gidebiliriz diye düşündük. Onlar gençken, ben 2-3 yaşlarındayken tayin oldukları ve kaldıkları yerleri görmek istediler önce. O yüzden Erzurum'a doğru yola çıktık. Bizim köyden oraya birçok farklı rotadan gidilebiliyor, biz değişiklik olsun hem de şu meşhur Hamsiköy sütlacından yiyelim diye Maçka'dan geçerek Erzurum'a gittik. Orada bir gece kalıp, Kars'a gittik. Ani harabelerini görüp, bir gece de Kars'ta kaldık. Ardından Iğdır üzerinden Doğubeyazıt'taki İshak Paşa Sarayı'na gittik. Oradan da gerisin geri Erzurum'a döndük yine. Bir gece kalıp, köye geri döndük. Son birkaç gündür de memlekette annemi gezdirmeye, babamla gittiğinde bakamadığı yerleri doğru düzgün görebilmesini sağlamaya, babamla gittiğinden halledemediği işlerini özgürce halledebilmesini sağlamaya çalıştım.

Dün döndüm. Yol çok yorucu değilmiş gibime geldi ama cuma akşamı iş çıkışı trafiğinde tam Ankara'ya girmiş bulununca öldüm öldüm dirildim. Ankara'ya gelene kadar 600 km hiç yorgun hissetmemiştim ama şehir girişinden eve gelene kadar neredeyse 3 saat geçirince evin önünde arabadan inerken bacaklarımın titrediğine şahit oldum ilk defa. Elim kolum tutmuyordu. Eve çıkıp sadece kanepeye uzanabildim ama hala titriyordum zangır zangır. Kalp atışlarım hiç normal değil bu ara zaten, ağzımda atıyor. Öyle olunca bir şeyler açıp, izleyeyim kendimi unutayım dedim. İzne çıkmadan önce deliler gibi Bridgerton izliyordum, 3.sezona gelmiştim. Onu açtım, devam ettim. 7 Temmuz 2021'de şöyle demişim: "Şu Bridgerton saçmalığına baktım bir iki, sırf meraktan. Böyle rezalet görmedim. Keşke küfür edebilsem." İlk sezonun ilk bölümünü açarken yaklaşık bir ay önce, tamı tamına aynı şeyi düşünüyordum. Sadece ciddi anlamda yine bir Regency-Jane Austenvari bir şeylere ihtiyacım vardı. O ara ara gelen aş ermelerden oldu yine yani. Düşüncelerimi daha sonra uzun uzun anlatacağım.

Khariton'un Kallirhoe'sine başlamıştım sınavlar bitince. Haziran bitmeden onu da bitireyim istiyorum. Çok ilginç bir kitap bu benim için. Önce kapağının rengine vuruldum mesela. Ne anlattığı ne olduğuna hiç bakmadan dedim ki almam lazım, bu renk benim için çünkü. Neyse ki anlattığı şey de benim alanımdanmış :) Khariton (ya da Chariton) Aphrodisiaslı bir katipmiş, kendinden hatip Athenagoras'ın katibi olarak bahsetmesi dışında pek de bir bilgimiz yok. Bu Kallirhoe isimli roman ise Batı edebiyatında tam halde bulunan en erken romantik roman sayılıyormuş. İçine girince ne kadar romantik olduğunu tartışabilir hale geldim gerçi ama olaylı ve adeta bir "drama queen" olduğu aşikar. Neyse umarım önümüzdeki 3 gün içinde bitirebilirim.

Mayıs '25 - Yeni Çıkanlardan Beğendiklerim

1. BOYNEXTDOOR (보이넥스트도어) - I Feel Good ve 123-78

Boynextdoor'u ilk dinlediğimde hımm çok mu neşe dolular acaba bana göre diyerek bir geri itmiştim. Ama adım adım, yavaş yavaş sızdılar o neşeleriyle, o coşkularıyla, o bitmeyen enerjileriyle kapımdan içeri. 2023'te çıkış yapmış olmaları lazım. Ben geçen senenin başından beri daldım dünyalarına. Dediğim gibi önce bir yaptıkları müzik benlik değil geliyordu, sonradan şarkılarını çok sevmeye başladım. Bu sene çıkan 7 parçalık albümlerinin çıkış şarkısı I Feel Good, aşırı keyifli. Ama özellikle ilk parça "123-78"e (ya da hepimizin bildiği şekliyle my baby georgia :) ) gönlümü tamamen kaptırdım.

2. TABLO X RM - Stop The Rain

İki söz ustası, iki IQ uzmanı, iki hissettiklerimizi bizim gibi hissedip anlatabilen müzisyen tam da bahar gelip, havalar ısınmaya başlamışken ve belki geleceğe umutla bakabilir miyiz ki derken göğsümüzün ortasına böyle şarkı bıraktı.

Can't run away from the pain

I feel like I'm goin' insane

Bad thoughts fillin' up my brain

Demons swimmin' inside my veins

Two seconds

From fallin' into nothing

Can't run away from the pain

I'm tryna stop the rain

3. 2Z (TUZI - 투지) - CROSS ROAD

2Z, 2020'de çıkış yapmış bir band. İlk defa duyuyorum sanırım bu şarkılarıyla. Şarkı çok güzel sözlere ve hoş bir melodiye sahip.

4. Grizzly(그리즐리) - An Ordinary Day (haru)(보통의 하루 (はる))

Gerçek adı Go Young Ho olan Grizzly'yi ilk defa dinliyorum ve sesi değişik bir renge sahip. Şarkı da çok hoşuma gitti. Böyle sözlerine özen gösterilip de yazılan, sembollerle tatlı şeyler anlatılan şarkılar ne kadar güzel oluyor değil mi?

5. YUTA ユウタ - TWISTED PARADISE

Temelde k-music sayılmıyor çünkü söyleyen de Japon, sözlerin yarısı da Japonca. Yuta Nakamoto, NCT grubunun bir üyesi. SM entertainment'tan nefret etmek derecesinde hazzetmiyorum, NCT grubunun müziğine açıkçası - tüm SM nefretimden bağımsız - dayanamıyorum. Ama Yuta'nın bu solosunu iyi ki dinlemişim. Aşırı sevdim. Demek ki sorun gerçekten de NCT'nin grup olarak yapmayı seçtiği müzikteymiş.

6. 더윈드 (The Wind) - Hello Tomorrow (안녕 내일)

 

The Wind, 2023'te çıkış yapmış bir erkek grubu. Daha önce dinledim gibime geliyor ama başka bir şarkılarını beğenip de kaydetmemişim. Bu şarkı çok sevimli, dinlemesi keyifli.

7. HAN SUSUNG (한수성 ('아빠 힘내세요' 작곡가)) - Are You Listening (듣고 있나요)

Şarkı hakkında da söyleyen hakkında da okuyabildiğim bir şeyler bulamadım. Hiçbir fikrim yok yani. Ama çok sevdim amcanın sesini de şarkıyı da.

8. 정상수 & 홍가 (Jeongsangsu & Hongga) - 라면먹고 갈래요? (Do You Want To Eat Ramyun?) Feat. 령교

Çok böyle evde yapılmış gibi durmuyor mu şarkı? Böyle sanki üniversite arkadaşları kafa kafaya vermiş, bir akşam öğrenci evinde şarkı kaydetmiş. Sözleri de öyle, havası da öyle. Ama keyifli.

9. BLSG(분리수거밴드) - MAIL TO HEAVEN(그곳에 가져갈 오늘을 살아요)

BLSG, 2014'te kurulmuş bir rock band'i. Şarkı ne söylüyor bilemiyorum. Ama ne dediğini anlamasam da içimde bir yerlere dokunuyor gibi hissediyorum.

10. Lee Hyo Je (이효제) - Get Out Now

First Love isimli minicik dizinin soundtrackinden bu şarkı. Söyleyeni de tanımıyorum, diziyi de izlemem eminim ama şarkı güzel olmuş.

11. RIIZE 라이즈 'Bag Bad Back'

Riize ile ilgili fikirlerimi bir gün oturup, uzun uzun anlatmak, dertleşmek istiyorum ama o gün bugün değil bence. Neyse. Bu sene yayınladıkları 10 şarkılık tam albümlerinin çıkış şarkısı bu. Dinleyip eğlenebiliyorum.

Nisan '25 - Yeni Çıkanlardan Beğendiklerim

1. ENHYPEN (엔하이픈) - Loose

Enhypen'dan hep haberim vardı, her yeni bir şeyler çıkardıklarında dinleyip-izleyip vay canına deyip sonra geri dönmüyordum. Yani hemen hemen her yaptıklarını beğenip de neden "fan"ları olmadığımı ben de bilemiyorum. Bu sene ancak kendimi onlara bu kadar dalmış buldum. Sanırım bana hep çok soğuk, çok mesafeli, fazlaca kendilerini beğenmiş geliyordu dışarıdan bakınca. Artık öyle düşünmüyorum sanırım. Bu sene çıkan singleları Loose, daha önce yaptıkları şarkılardan biraz daha farklı bir hava taşıyor gibi. Hoş.

2. 장현승 (Jang Hyun Seung) - 궤도(Orbit)

Jang Hyun Seung, eski bir Beast üyesi. Hemen bir sonraki şarkı (alttaki) ise bu Beast grubunun şarkısı. Grup, Cube Entertaintment'ı terk ettikten sonra isim hakkını alamadığından sanırım isim değiştirip - Highlight olup - müzik yapmaya devam ediyor. Ancak geçen sene isim hakkını kazanmayı başardılar ancak yeni isimleriyle devam etmeye karar verdiler. İşte bu şarkıyı söyleyen Jang Hyun Seung ise gruptan taa 2016 yılında yeter artık ben kendim müzik yapacağım diyerek ayrılmış. Daha önce kendisini hiç dinlememiştim. Bu şarkı ilginç geldi. Dinlerken sanki bir patlama noktası yokmuş gibi yükseliyor yükseliyor ve böyle şarkı boyunca nefesi tükenecek mi diye onunla birlikte koşturuyormuş gibi hissettiriyor. Değişik.

3. 하이라이트(HIGHLIGHT) - Chains

Yukarıda anlattığım gibi grubun tarihçesi. O zaman şimdi de benim grupla ilgili tarihçemden bahsedebilirim. Sene 2018, Radio Romance diye bir dizi başladı. Her şeyin dijitalleştiği, internetleşmeye başladığı bir dönemde etkisini, soluğunu kaybetmiş radyo yayıncılığı ile ilgili nostaljik, sakin, güzel cümlelerle anlatılan bir dizi bulduğum için sevinçli izliyordum. Ama o da ne yarabbim, dünya üstünde gördüğüm en itici, en sinirimi - nedensiz - hoplatan insanlardan biriyle tanışmış oldum diziyi izlerken. Başrol oyuncusu Yoon Doo Joon. O kadar beni irrite edici bir insan ki kendisi, anlamlandıramıyorum. Yani bir önceki ay güzellememde Beomgyu için dedim ya sebepsiz bir şekilde ona çekiliyorum diye, hah işte bu insan da aynı sebepsizlikle beni acayip rahatsız ediyor. O zaman kim ki bu diye iki satır bilgi baktığımda görmüştüm hangi grubun üyesi olduğunu ve öyle haberim olmuştu grubun isminden yalnızca. Adamdan o kadar iğrenmiştim ki hiç dinleyesim, ne müzik yapıyorlarmış diye bakasım bile gelmemişti.

Sonra yıllar geçti, sene oldu 2024, ben Marry My Husband dizisini izledim. Orada izleyen herkesin içini ısıtan Lee Gi Kwang ile tanışınca grubu dinlemeli miyim acaba diye bir düşündüm. Ta ki bu Nisan'da çıkan yeni albümlerinden bu şarkı ile karşılaşıncaya kadar elim de gitmemişti açıkçası. Bu şarkı oldukça klasik bir kpop şarkısı. Hatta neredeyse tam bir 2.jenerasyon formülünde. Temiz, düzenli, dinlenesi bir şarkı benim için.

4. MEOVV(미야오) - HANDS UP

Meovv, eylülde çıkış yapmış bir kız grubu. YG'nin bir alt şirketi gibi bir şey olan The Black Label'danlar. Grubun ismini falan görünce bu ne saçmalık diyerek hiç dinlemeye tenezzül bile etmemiştim. Ama sonra önüme düşünce dinledim ve her dinleyişimde grubu, diyorum ki benim bunları beğenmemem lazım. Vik vik kız gruplarından biri çünkü. Her görüşümde ıhıh beğenemem ben böyle bir şeyi diyorum. Ama gelin görün ki spotify'ımı bir açıyorum, geçen sene çıkardıkları 3 şarkıdan ikisini kaydetmişim. Şaka gibi. Şimdi de bu sene çıkardıkları 6 şarkılık EP'lerinin bu çıkış şarkısını beğendim. Kendime gözlerimi devirip, dinlemeye devam ediyorum.

5. KAI (카이) - Wait On Me

EXO'dan blogda hiç bahsetmemişim, çünkü dinlemiyorum. Sevmiyorum. Hoşlanmıyorum. Sadece bir keresinde "EXO ne lan?! Futbol takımı kadrosu gibi boy band mi olur? Bir de bunlar kendi içinde de gruplaşıyormuş bilmem ne?!" diye yazmışım. Sene 2017, belli ki henüz Seventeen'ı falan görmemişim (Seventeen böyle meslek lisesi maça gidiyor gibi bir kadro yani öyle düşünün).

Üyeleriyle de çok alakam olmadı bu yüzden. Bir işte Baekhyun'u severim biraz (çünkü Moon Lovers (Scarlet Heart:Ryeo)). Bir de tabi sesini beğenirim Baekhyun'un. Kai'den ise hiç hazzetmem. Bana pek sempatik gelen insanlardan değil. Ama bu sene çıkan bu 4.mini albümdeki hemen hemen her şarkıyı beğendiğimi fark edince kendime şaşırdım. Bir de youtube'da birkaç videosuna - konuştuğu, şakalaştığı, insanlarla muhabbet ettiği - rastlayınca sanırım önyargılı mı davranmışım acaba ki dedim.

Neyse albümden en çok bu şarkıyı beğendim.

6. xikers (싸이커스) - BREATHE

Xikers, Ateez'in de yer aldığı KQ şirketinden 2023 yılında çıkış yapmış bir grup. Yaptıkları müziği gerçekten seviyorum. Çünkü saçma ve eğlenceli. Daha önce ilk albümlerinden Tricky House şarkısını kaydetmiştim. Yine biraz futbol takımı tarzında bir grup (10 kişi) ama neyse.

7. 신성 (Shin Seong) - 얼큰한 당신 (You Are So Refreshing)

Bu ayki trot şarkımız da bu. Aşırı eğlenceli değil mi ya?

Mart '25 - Yeni Çıkanlardan Beğendiklerim

1. 범규 (BEOMGYU) - ‘Panic’

Choi Beomgyu, TXT'nin bir üyesi. TXT'ye dikkatimi çeken, grubun yaptığı müziği dinlememi sağlayan sebep. Bazı insanlara elinizde olmadan çekilirsiniz ya, sebep yokken ortada, hah işte Beomgyu da benim için o insanlardan (yoksa bence o grupta Soobin'i gördükten sonra dibi düşmeyen olamamalı:) ) Neyse, bu Beomgyu'dan uzun zamandır beklediğimiz bir solo çıkış. Çok güzel mesajlar içeren, sözleri özenle yazılmış, Beomgyu'nun samimiyetiyle seslendirdiği bir şarkı. Genel olarak TXT'nin her şarkısını dinleyemiyorum, ara ara ooo bu baya iyiymiş dediğim şarkıları ve yo yo yo hiç bana göre değil deyip kapattığım şarkıları oluyor. Beomgyu'nun kişisel olarak müzik tarzı da bu anlamda bana yakın (sadece bu solo şarkısından ötürü demiyorum).

Bu Daegu şehrinde de bir sihir var gibi görünüyor. Beni etkileyen 3 müzisyen de oralı. Neyse bakalım.

2. NEWBEAT(뉴비트) 'Flip the Coin' ve 'JeLLo(힘숨찐)'

Newbeat 7 kişiden oluşan ve Mart ayında çıkış yapan bir erkek grubu. Şarkıları hep bu türde gibi görünüyor dinlediğim kadarıyla. Ne türde diye soracak olursanız ismini veremem, işte bu türde yani. Bu şarkılarında, altta şarkı boyunca o 90ların başındaki yeraltı rap sahnesinin arkaplan müziği çalıp durduğu için sanırım kulağımı çelmiş olmalı.

Bu da Jello isimli bir diğer saçma şarkıları aynı albümden. Hem saçma buluyorum hem de eğlenceli geliyor. Yapacak bir şey yok.

3. JEONG DONG WON(정동원) _ Heung!(흥!) (Feat. HAON(김하온))

Bu ay da bir başka trot şarkısı bulmuş oldum :) Trot'a karşı hakikaten büyüyen bir sevgim var. Dinledikçe mutlu oluyorum, mutlu oldukça seviyorum. Şarkılarda anlatılanlardan ve şarkıların ritimlerinden bağımsız bir şekilde mutlu oluveriyorum.

Bu şarkıyı söyleyene gelirsek Jeong Dong Won henüz 18 yaşında bir trot şarkıcısı. 13 yaşındayken yarışmada birinci olup da devam etmiş bu kariyere. Evet, neler var neler.

4. NTX (엔티엑스) 'OVER N OVER'

NTX 2021 yılında çıkış yapmış ama sanırım ilk defa dinliyorum. Hiç kaydettiğim şarkıları yok. Ama bunu pek beğendim. Şarkı başladığında beğenmeyecek gibiydim ama sonra nakarata doğru gelince havasına kapıldım.

5. 알 수 없는 인생 · Youngtak

독수리 5형제를 부탁해! (Original Television Soundtrack) Pt.2

For Eagle Brothers (2025) dizisinin soundtrackinden bir parça bu. Bilinmeyen hayat gibi bir şey oluyor çevirince şarkının ismini. Ama aşırı eğlenceli değil mi?

6. 015B(공일오비) - 나는 니가 죽는 것도 보고 싶어 [I'd Also Love to See You Dying] (Feat.이서현 [Lee Seohyun])

015B, ülkenin ilk "producer müzik grubu"ymuş. 1990'dan beri müzik yapıyorlarmış. İlk defa böyle bir tanımlamaya rastladım. Jeong Seok-won ve Jang Ho-il kardeşlerden oluşan grup şöyle müzik yapıyor yani: Bunlar kafa kafaya verip bir şarkı yapıyor, her seferinde de o şarkıyı başka bir vokalist söylüyor. Ben öyle anladım. Bu şarkıdaki vokalist Lee Seohyun ise 2023'te çıkış yapmış bir solo şarkıcı.

7. PL (피엘) - WINDOW

PL, gerçek ismi Seo Chang Yong olan ve 2018'den beri müzik yapan bir şarkıcı. Okuduklarım yanlış değilse Hyundai'da çalışan bir mühendisken demiş ki ben müziği hep sevdim hep yapmak istedim ee o zaman Seul'a gideyim de artık müzisyen olayım. İyi ki de demiş, çünkü bu şarkı çok çok güzel.

8. 하현상 (Ha Hyun Sang) - Lost

Ha Hyun Sang'ın sesini bugüne kadar duymamış olduğum için hayıflanıyorum. Ama haliyle Kore'den dünyaya yayılan daha çok pop olunca böyle indie sahnesinin mücevherleri internetin dolambaçlı koridorlarında kalıyor. 2018'de çıkıp yapmış Ha Hyun Sang. Pek çok soundtrack seslendirmiş. Tüm o şarkıları en başından oturup dinlemeye başlıyorum.

9. LUCY - Wakey Wakey (잠깨)

Lucy, 2020'de çıkış yapmış bir "band". Genel hatlarıyla müzikleri çok da hoşuma gitmiyor ama geçen sene çıkardıkları "The Knight Who Can't Die and The Silk Cradle" (못 죽는 기사와 비단 요람) şarkılarını (şarkının videosunu) aşırı sevmiştim. Arada olabilir öyle şeyler. Bu sene de bu şarkılarını beğendim.

10. Woody(우디) _ Sadder Than Yesterday(어제보다 슬픈 오늘)

Asıl adı Kim Sang Woo olan Woody, 92li bir soloist. Daha önce hiç dinlememiştim. Bu şarkı biraz fazla hüzünlü ve yavaş gibi ama hoşuma gitti.

11. OVAN(오반) - billionaire(천억부자) (Feat.VINXEN(빈첸), Im Soo(임수))

İsmi geçenlerin hiçbirini tanımıyorum ama bu şarkı bana çok bilindik geliyor. Sanki başka bir yerde dinlediğim bir şarkı gibi. Ama Korece değilmiş gibi. Neyse. Eğlenceli bence.

12. SeoYeon, JiWoo, YuBin, SoHyun - PainDrop 

Friendly Rivalry dizisinin soundtrackinden bu şarkı. Bence güzel.

Şubat '25 - Yeni Çıkanlardan Beğendiklerim

1. [YB] Rebellion (Feat.Xdinary Heroes) ve Daydream

 

YB, 1996'da kurulmuş bir rock grubu. Şu anda 4 kişiden oluşuyor, bir vokalist, bir gitarist, bir bassist ve bir davulcu. Şubatın sonunda Odyssey isimli - sanırım - 11.albümlerini yayınladılar. Benim gruptan tabiki geçen sene vokalistleri Yoon Do Hyun, Xdinary Heroes ile düet yapana kadar haberim yoktu. Geçen sene eylülde sanırım Xdiz'in "Instead" şarkısında Yoon Do Hyun'u görünce tanışmış oldum.

İki grup arasında bizdeki tabağınızı boş vermeyelim tarzında bir düetleşmece oldu o noktadan sonra. Şubat ayında da bu sefer Xdiz üyeleri topluca YB'nin bu şarkısında hem vokalleriyle hem de klibinde bizzat oyunculuklarıyla yer aldılar. Şarkıya tabiki bayıldım (çünkü Xdinary Heroes sevgim) ama açıkçası Xdiz yüzünden olmasaydı ve bu şarkı önüme bir şekilde düşmüş olsaydı da dinledikten sonra aynı şekilde seveceğim biliyorum. 

Çünkü şarkı çok iyi. Özellikle 1:27'de başlayan kısmı başa alıp alıp dinliyorum.

Daydream de aynı albümün çıkış şarkısı. Sözleri de melodisi de bir o kadar güzel. 

 2. HEYOON - ASAP ft. Chris Patrick

Jeong Heyoon, Now United isimli kız grubunun bir üyesiymiş, hiç dinlememiştim. Bu şarkı sadece dinlediğimde hoşuma gitti. Normalde incecik, vici vicir kız vokalleri sinirimi hoplatır, onunki o kadar da ince olmadığından belki de, şarkı da temiz, belirli bir ritme sahip olunca dinlemeyi sevdim. Yoksa hemen hemen her gün Amerika civarlarında yapılan sevgilili şarkılardan biri daha olurdu bu Güney Koreli kızımız söylemeseymiş.

3. 규빈(GYUBIN) - LIKE U 100

Şarkının sözleri pek anlamlı değil, önce onu söyleyeyim. Ooo çok seviyorum sen de beni çok seviyorsun sen kralsın ben kraliçeyim gibi şeyler, hiiiç takılmayalım. Park Gyubin isimli bu kızımız 11-12 yaşında başlamış youtuberlık yapmaya, sonra işte şimdi de 20 yaşında bile değilken ver elini şarkıcılık kariyeri. Şarkı saçmalık ama eğlenceli.

4. Jae yeon(재연) - A Late Autumn Letter(어느 늦은 가을날의 편지)

Lee Jaeyeon 95'li bir şarkıcı, daha çok soundtrackleri seslendiriyor gibi görünüyor. Bu şarkı hem bir yandan çok üzücüymüş gibi, hem de bir o kadar da tatlıymış gibi geliyor. Ne dediğini bilmiyorum sözlerinde, bulamadım da. Ama dinlerken bana böyle kore dizilerini ilk izlemeye başladığım zamanlarda o dizilerin sahnelerinde kulaklarıma eşlik eden şarkılardan biri geliyor. Sanki 2005 ile 2015 arasında bir zamandan, samimi bir hikayenin, üzücü ama çözüleceğini bildiğimiz bir sahnesindeymişiz gibi.

5. ATEEZ(에이티즈) 우영 'Sagittarius'

ATEEZ'ı birkaç yıldır orada burada, zaman zaman dinliyordum. Ama ne haklarında bir şeyler biliyordum, ne de öğrenmeye hevesliydim. Sonra günlerden bir gün, Kasım ayında yeni albümlerinden bir şarkılarını dinledim, yeni çıktı diye. "Ice on my teeth" dinlediğim anda dilime, kafama, ruh halime takıldı. Kaç ay oldu hala ikide bir aklıma geliyor, mırıldanıp duruyorum. O şarkı acayip iyi. Bence tabi. Neyse. Şu anki konumuz gruptan Wooyoung ve onun solo şarkısı.

"Sagittarius" bildiğiniz gibi Yay burcu demek. Wooyoung tabiki yay burcu. Şarkı da haliyle gökyüzü, yıldızlar ve yay burcuyla ilgili alegorik bir aşk şarkısı.

6. LISA - Elastigirl

Blackpink ile ilgili düşüncelerimi en açık haliyle belirtirsem köy meydanında kazığa bağlanıp yakılacağımdan emin olduğum için bir şey demiyorum. Sadece şöyle diyebilirim, çok eğlenceli şarkıları var, açıp dinlemeye, eğlenmeye bayılıyorum. Konser videolarını, dans pratiklerini izlemek falan keyifli. Ama müzikal anlamda, sanat anlamında...dediğim gibi bağlı ellerimden sürüklenirken domates yağmuruna tutulmak istemiyorum.

Lisa'yı da bu anlamda, insan olarak, dansçı olarak, "performer" olarak çok sevsem de gerçeklerin de farkındayım. Lisa'yı gerçekten seviyorum, dans edişini izlemek büyük keyif. Neyse, bu sene yine dünya turuna (şaka gibi) çıkacak olan grubun her bir üyesi haliyle solo albümlerini yayınladı.  Lisa'nın albümünde de birçok eğlenceli şarkı var. Ama en çok bunu sevdim. Sözleri bekleneceği üzere saçma sapan ama şarkı eğlenceli.

7. 박현규 (PARK HYUN KYU) - 아이 (I)

Park Hyun Kyu, Vromance diye bir vokal grubunun bir üyesi. Daha önce hiçbir şarkısını kaydetmemişim. Sesini de ilk defa duyuyorum o halde çünkü bu sesi bir kere duyup da kaçırmam imkansız.

Şarkı için ise sadece şu sözleri bırakıyorum ki neler hissettiğim dinlerken anlayabilirsiniz.

Like a child, I’m still

Young and clumsy

But why does the world

Keep telling me to grow up?

It’s okay to be a little late

You’ve been running nonstop

It’s okay to take a moment

To soothe your weary heart

The clumsy version of me I’ve seen over and over

Forces me to lower my head that only lookеd forward

It feels like I keep walking

In the opposite dirеction of my heart

So I wait for someone to lift me up from where I’ve fallen

8. JUST B - 한걸음만

Just B, 2021 yılında çıkış yapmış bir erkek grubu. Daha önce rastlayıp dinlediğim ve beğendiğim olmuş, geçen sene mayısta çıkan albümlerinden "Daddy's Girl" şarkısını kaydetmişim mesela. Bu şarkı ise şubatta çıkan 2 şarkılık EP'lerinden. Sözleri...biraz can acıtıcı. Ama çok güzel.

9. ALL(H)OURS (올아워즈) 'GIMME GIMME'

All(H)Ours grubu 2024 yılında çıkış yapmış. Bir önceki albümlerinden Shock diye parçalarını beğenmiştim. Bu şarkıya da açıkçası bayıldım. 

Previously on Neverland { 12.05 - 25.05 }

 En son görüştüğümüzden bu yana iki hafta geçti. Farkındayım. Her hafta sonu yazıyor gibi olmuştum geçtiğimiz iki seferde, bu son iki haftada neden böyle oldu? Bilinçliydi, bu haftamdan önceki haftam nispeten olaysız geçtiği için biriktirip yazayım istedim.

En son doktor ameliyatı bir ay daha ileriye attı demiştim ya tahlillere göre. Hah işte hemen sonraki pazartesi yine ilaca geri dönmüş oldum. Salı günü gene kontrolüm var. Bakalım bu sefer neler göreceğim?

O haftanın son iki gününde koordinatörüm izinliydi, o yüzden biraz daha rahat, biraz daha kendimle ilgilenebildiğim bir hafta oldu. 19'u da tatil olunca biraz kendime gelebildim 3 günlük bir haftasonu yaparak. Ama ne fayda, bu hafta sonu finallere girdim iki günde de sabahın köründe. Geçen hafta 3 gün hafta sonu yapabilmenin rövanşı olarak bu hafta hiç hafta sonum olmadı.

Ayağımdaki acı ve morluklar hala tam olarak gitmedi. Evet iki hafta daha geçti ve ayağım hala yürürken acıyor. Topuk tarafındaki morluk geçti gibi ama parmaklarımın altındaki kısım olduğu gibi duruyor. Kemiğimin etrafı da hala şiş. Bu kadar zamandır bir türlü iyileşememiş olmak sinirimi gerçekten bozuyor. O yüzden bu son iki gündür deli gibi yürüdüm. Sinirle, hırsla, sanki ayağımla inatlaşırcasına. Dün sabah sınava yürüyerek gittim. Öğleden sonraki sınava da yürüyerek gidip döndüm. Bu sabahki sınava da yürüdüm. Yanımda telefon olamadığı için tam hesaplayamıyorum ama yaklaşık 9 km yol yürüdüm bu iki günde. Neredeyse bir buçuk aydır yatıp oturmaktan başka bir şey yapmadığımı da düşünürsek şu an ağrıyan tek yerim burktuğum ayağım değil.

En son Boys Over Flowers izliyorum demiştim ya, nasıl azmettim bitirdim anlatamam. Bir yandan çok keyifliydi, bir yandan da acayip sıkıcıydı. Daha geniş anlatırım fikrimi sonra. Birçok yeri sardıra sardıra izledim yalan yok. Yoksa 25 bölümü, bu kadarcık sürede - sınavlara da çalışmak zorundayken - bitirmek mümkün olmazdı yoksa.

Boys Over Flowers'ın gazıyla Heirs'ı açtım sonra. Zerre yakışıklı bulmadığım Lee Minho'yu bile izleme ister hale getiren insanı işte hep bu hikayeler, karakterler, k-drama dünyası. Neyse, Heirs çok kötüymüş, ilk bölümü zor bitirdim. Bıraktım tabiki.

"Dear Hongrang"a başladım sonra. 11 bölümlük, ilginç bir bölüm sayısı. Ama Lee Jae Wook'u yeniden hanbok içinde ve kılıç savururken göreceğim için çok heyecanlıydım. Tüm bu sınav hengamesi içinde 4 bölüm izleyebildim şimdilik. Çünkü böyle oturup, sakin bir kafayla, her detayına dikkat ederek, müthiş görüntülerinin tadını çıkara çıkara izlemek gerekiyor. Onu da ancak sınavlardan sonra yapabilirim dedim. Müziklerine aşık olmuş olabilirim dizinin bu arada.

Öyle olunca ders çalışmalarımın arasında kafamı yormadan ama eğlenceli bir şekilde izleyebilmek için Smallville'e geri döndüm. İkinci sezonu bitirip, üçüncü sezona geçtim. Onu da tabiki hatırladığım bölümleri geçerek ya da ileri sararak izledim. Bugün son sınavı da atlattıktan sonra eve geldiğimden beri üçüncü sezonu bitirmeye çalışıyorum. Gördüğüm kadarıyla ilk 3 sezonda hemen hemen her bölümü izlemişim tvde yayınlanırken. Bölüm başlarken aaa bunu izlememişim herhalde diyorum, sonra bir yer geliyor mesela hah beynimde ışıklar yanıyor, hatıralar gözümün önüne akın ediyor. Bölümü izlediğim hatırlasam da çoğu zaman çok eğlendiğimden geçemeyip, izlediğim için uzun sürdü üçüncü sezonu izlemem. Smallville'den sonraki 10-15 yıl içinde birçok başka yerde oynamış, sonrasının tanınan yüzleri olan pek çok oyuncuyu her bir bölümde ergen bir ucubeyi oynarken gördükçe gülümsedim durdum. Şimdi hepsini tanıdığım isimleri o zamanlar Smallville'in saçma bir bölümünde gördüğümü hiç hatırlamıyordum mesela. Bu arada anladığım kadarıyla tvde yayınlanırken ilk 4 sezonu baya izlemişim. 5.sezondan da aralama aralama anılarım var. 6.sezondan birkaç Arrow (karakter olan arrow dizi olan değil) görüntüsü var ama o sezonda bir şeyler kopmuş sanırım bende. Dizi final yapana kadar bir daha hiç izlememişim. Final yaptığından bile sonrasında haberim olmuştu.

Hafta başında Smallville izlemeye geri döndükten hemen sonraki gün öğle arasında dışarıda karşımdan gelen bir adamın üstündeki tişörtte Superman işareti gördüm. Siyah bir tişört ve siyah beyaz bir işaretti ama sonuçta Superman'in simgesiydi. Öylesine, bir anda, durup dururken önümde beliriverdi yani. İzliyor olduğum için dikkatimi çekmiş değildi. Normalde herkesin ne giydiğine bakarım dışarıda dolaşırken, yargılamak veya dalga geçmek vs. gibi şeyler için değil. Güneş gözlüklerimi takınca kimse onlara baktığımı göremediği için rahatça bakabiliyorum da. Yürürken bir moda eleştirmeniymişim gibi hayal ederek, kendime böyle oyunlar oluşturarak yürüyorum. Bu yüzden tam da öyle bir günün ertesinde o adamın o simge ile önümde belirmesi...ilginçti.

Sonra perşembe günü daha ilginci oldu. Sabah servisin camında dışarı bakarken bir kız gördüm, yol kenarında yürüyordu. Pek çok insan da yürüyordu o sırada, ilginç olan o değil. Kızın üstündeki bluzda kocaman bir yüz gördüm, Jeff Buckley'nin hüzünlü gözleriyle dağınık saçları yolun karşısından bana bakıyordu. Sabahın o saatinde görmeyi, karşılaşmayı, hatırlamayı beklediğim bir şey değildi. Allak bullak oldum. Buckley'nin sesiyle hüzünlendiğim onca zamanı düşündüm üniversitedeyken. Tüm o umutsuz gibi görünen günlerin hatırası üstüme hücum etti. Ne dinlerdim dedim kendi kendime, ne çok dinlerdim. Sonra birden bire, dinlemedim. Ne zaman ya da nasıl dinlemeyi bıraktığımı hatırlayamadığım için birden bireymiş gibi geliyor. Yüzümde acı bir gülümsemeyle kızın bluzunda gözlerim, kafam servisin camında işe gittim. O gün akşam instayı açtığımda takip ettiğim bir oyuncunun hikayesinde birden bire bu sefer sesiyle karşı karşıya geldim Buckley'nin. Oyuncuyu takip ettiğim bunca zamandır, neredeyse yıllardır hiç onu paylaşmamıştı halbuki. Bir sebebi olmalı dedim, her şey de evrenin bana vermeye çalıştığı mesajlarla ilgili olamaz dedim. Kesin ölüm yıldönümü falan bir şey olmalı dedim. Bu zamanlarda olduğunu hatırlıyordum çünkü, gecelerce karanlıklarca dinlemiştim çünkü sesini. 29'undaymış bu ayın. Demek ki onun da günü gelmemişti. O zaman cidden bu sefer evren bana ne demeye çalışıyordu? Bilemedim.

Neyse sinirimi bozan şeyi ise anlatmayacağım. Yine salaklık, yine para kaybetmek, yine kendi kendime oturduğum yerde zarara uğrayış. Ama kendime hatırlayıp, yeniden sinirimi bozmayacağım. Sadece bu artık son salaklığım olsun istiyorum. Öyle dua ediyorum. Bu sonuncusu olsun. Böyle salak ben'e son bir veda ediş gibi. Hadi bunu da yaptım, olsun ders aldım, olsun.