Neverland Hikayeleri: A Time Called You [너의 시간 속으로] (2023)

30larındaki Han Jun Hee'ye doğumgününde bir hediye paketi geliyor. İçinden eski bir kasetçalar çıkıyor. Yanında da bir kasetle birlikte. Han Jun Hee'yi zaten melankoli sarmış, çok sevdiği nişanlısı Koo Yeon Jun bir uçak kazasında kaybolalı/öldü kabul edileli bir yıl olduğundan ve onsuz bir doğumgünü geçirdiğinden. Kasetçaların düğmesine basıyor ve 90lardan hüzünlü bir melodiyle uykuya dalıyor. Gözünü açtığında bir hastane odasında kafası bandajlı halde yatıyor olmasın mı? Karşısında ise ölen sevgilisinin tıpkısının aynısı gibi görünen liseli bir çocuk. Han Jun Hee, kasetçalar sayesinde 1998 yılına bir zaman yolculuğu yapmış oluyor. Kwon Min Ju adında bir liseli kızın bedeninde uyanıyor, karşısındaki bulduğu çocuk ise ölen sevgilisi değil, Nam Si Heon adında farklı biri çıkıyor. Kendini anlamadığı bir zamanda, bilmediği bir genç kız olarak bulan esas kızımız, bir yandan buraya nasıl geldiğini ve nasıl geri döneceğini, sevgilisine tıpatıp benzeyen bu çocukla gelecekteki sevgilisinin ne alakası olduğunu çözmeye çalışırken bir de kendini bedeninde bulduğu kızın saldırıya uğradığını ve birkaç ay sonra da bir cinayete kurban gideceğini öğrendiğinden tüm bunlara engel olmaya çalışıyor.

"A Time Called You" böyle karmaşık, gizem dolu bir zaman yolculuğu hikayesiyle dikkatimi çekti tabiki. 8 Eylül 2023'te Netflix'te yayınlandı 12 bölüm olarak. Esasında 2019 yapımı bir Tayvan dizisinin Güney Kore versiyonuymuş. Tayvan'daki o dizi o kadar sevilmiş, o kadar tutulmuş ki böyle die-hard fanları falan var. Oradaki hikaye ile birebir aynı yapmasalar da hikayenin özünü hemen hemen korumuşlar gibi görünüyor. Tayvan versiyonunu izlemedim haliyle, izlemeyi de düşünmedim çünkü her ülkenin dizilerinin kendine özgü bir tarzı oluyor ve hiç Tayvan dizisi izlemediğim için aşırı tuhaf geleceğinden hemen hemen emin gibiyim. Neyse merak edenler için bu orijinalin adı "Someday or One Day".

Kore versiyonunun daha ilk bölümlerinden nasıl bir şey izleyeceğimi ve bana ne hissettireceğini anlamıştım aslında. Görüntü olarak mükemmel güzellikte bir hikaye vardı önümde, her bir sahne, kameranın her bir açısı tablo gibiydi. Her bölüm sorularım ve çözmeye çalıştığım gizemler çoğalıyordu. Geçmişte Min Ju'ya kim saldırmıştı, neden ölüyordu? Kim neden hapse giriyordu, Koo Yeon Jun ile Nam Si Heon arasında bir bağlantı var mıydı, farklı mı aynı kişiler miydi ama yaşları tutmuyordu? Han Jun Hee ile Kwon Min Ju arasında bir bağlantı var mıydı? Günlüktekileri kim yazmıştı? Müzikçi dayı neyi ne kadar biliyordu? Tüm bunları çözmeye çalışmak çok keyifliydi. Ama ağzımda böyle anlamsız bir tat vardı. Böyle mideme sırf dolsun diye ittirdiğim ama tadını pek de beğenmedim bir şeyler yiyormuşum gibi.

Dedim ya her an tablo gibi

Hikaye beni mutlu etmiyordu. Benim durumumda bu bir zorunluluk çünkü. Bu dizileri, bu hikayeleri hep mutlu olabilmek için izliyorum. Bir aksiyon da izlesem, bu polisiye dedektiflik de izlesem ya da tarihi savaş hikayesi de izlesem bir şekilde beni mutlu hissettirmesini umuyorum her birinde. İlla mutlu sonlu bir romcom izlememe gerek yok bunun için yani. Eğlenceli bir arkadaş komedisi de izleyip mutlu olabilirim. Önemli olan önümdeki hikayenin o hissi taşıması. Bir korku filmi de izliyor olabilirim, kahramanlarımız bir zombi saldırısından da kaçıyor olabilir ama hikaye öyle bir yazılmış olur ki mesela, izleyip kapatınca keyifli bir pasta yemişim gibi üstüne çay içebilirim. Ama bu hikayeyi izlerken hep mutsuzdum. Hayatımda zaten yeterince insanı kaybettim, yeterince insandan vazgeçtim ve geçmişimi gömebilmek için çok büyük çaba sarf ettim son birkaç yılda. Oysa bu hikayeyi izlerken habire bir kekremsi tat gibi içimden yükseldi. Aslında empati kurmadım hiç karakterlerle, hikayenin içine de giremedim. Sadece hoş değildi verdiği his. Kaybettiklerini geri dönüp, kurtarmaya çalışma hissi. Hikayeyi anlatmayı seçtikleri hız da etkendi bunda tabi. Böyle pastel bir renk paletinin önünde dikilip, 1998'e bakıyordum da bakıyordum. Öylece bakıyordum sanki. Donmuşum gibi. İçim daralarak. Aslında bir şeyler de oluyordu olmasına ama ben sanki hep duruyormuşum gibi. 1998'dekilerin gülümsemelerinde hep bir hüzün, 2023'tekilerin hepsinde bir depresiflik.

Aslında pek sevimliydiniz ama

Diziyi bırakmamak için kendimi zorladım resmen. İnat ettim. En sevdiğim şeylerden birini, zaman yolculuğunu izliyordum sonuçta ve bir dolu sorum vardı hala. İnat ettim. En azından o soruları cevaplama pahasına. Yoksa kavuşacaklarmış, kavuşamayacaklarmış, olaylara engel olabileceklermiş olamayacaklarmış falan umrumda değildi. Dedim ya hikaye bana bu anlamda bir şey geçiremedi. Oyunculardan mıydı belki de onu bilemedim. Kötü oynayan insanlar da değillerdi. Başrolde hem 2023'teki kızı hem de 1998'deki kızı oynayan Jeon Yeo Bin'i ilk defa izliyordum mesela ve ilk üç dört bölümde bu iki karakteri iki ayrı kişi oynuyor zannettim. Tamamen farklı iki insana dönüşüyordu karakterler değiştiğinde bence. Ama hiçbir duygusu bana geçmiyordu o ayrı. Bir şeyler hissetmemi sağlamıyordu.

Esas kızımızla liseli haldeki Ahn Hyo Seop

Geçmişte ve gelecekte yine iki ayrı karaktere hayat veren Ahn Hyo Seop'u ise en son "A Business Proposal"da izlemiştim (şurada). O diziden bahsederken "onun yüzünden aslında diziyi ilk gördüğümde aaa çocuk büyümüş de başrol romantik komedi erkeği mi olmuş diyerek izlemeye karar vermiştim." diye yazmışım. Burada görünce şoka girdim, aslında izleme motivasyonlarımdan biri de oydu, neden gördüm diye şok olmadım. Halini görünce neye uğradığımı şaşırdım. Hemen hemen 5 yıllık bir zaman dilimi içinde önce şakacı sevimli bir lise çocuğu, sonra gıcık ama aşık bir chaebol/genç adam olarak izledikten sonra burada böyle birden serpilmiş, kocaman olmuş gibi geldi. Hani liseye ilk başladığımız yıl herkes daha çocuktur da yaz tatili gelir, geçer, ikinci senenin başında herkes bir saçma halde, kontrolsüz bir şekilde kilo almış, saçı başı uzamış, böyle kocaman olmuş halde gelir ya. Hah işte aynen öyle bir şey yaşadım Ahn Hyo Seop ile bu dizide. Böyle yaşlanmak değil, kontrolsüzce serpilmek. Bir de üstüne o kocaman kocaman oynayışı eklenince izlemesi yorucu bir(iki) karakter vardı önümde. İlk izlediğim dizisi Thirty But Seventeen'de o büyük büyük oynamaların başlangıcına şahit olmuştum ama A Business Proposal'da rolün de gereğinden belki biraz daha yerindeydi hareketleri. Bilmiyorum oyunculuğunu ne kadar takip etmek istiyorum bu nedenle, kendisi sempatik geldiği için ve genelde oynamak için iyi hikayeler seçiyor gibi göründüğünden takip ederim belki de.

Esas kızımız ve aşk üçgeninin C noktasını oynayan Kang Hoon

Olayların bir diğer önemli karakterini oynayan Kang Hoon'dan ise daha yeni "The Secret Romantic Guesthouse"da bahsetmiştim (şurada). "Pek çoğunuz da A Time Called You'da izledi bu sene kendisini, Jung In Kyu olarak. Bu dizimizde açık ara en iyi oynayan ve en ilginç, en duygu ve olay barındıran karaktere ve hikayeye o sahipti. Spoiler olur diye bir şey demiyorum ama rahatlıkla diyebilirim ki keşke diziyi onun üstüne kursalarmış. Düşününce mesela, A Time Called You'daki haliyle buradaki hali(halleri:p) arasında bin kat fark var. Bu da ne derece iyi oyunculuklar sergileyebildiğinin kanıtı gibi duruyor." diye yazmıştım orada. O diziyi bundan önce izlemiştim haliyle ve orada da dediğim gibi iki dizideki iki insan arasında uçurumlar var. Burada gerçi zaman zaman içimi gerim gerim geren bir suskunluğu, tekinsiz bir sakinliği ve sonunda yakasından tutup sinirle sarsmamak için kendimi zor tuttuğum bir inatçılığı vardı ve bu hali beni deli etti ama işte zaten tüm bunlar da aslında çok iyi bir iş çıkardığını gösteriyor.

Benim bile parçalayasım geliyor şunu

Sanırım inat edip izlediğim için de mutlu değilim. Keşke bırakabilseymişim makul bir yerinde ve diziden haftalar sonra bile kafamda çalıp, travmalardan travmalara yol açan o kasetçalarda çalan şarkıya bu kadar fazla maruz kalmasaymışım diyorum. Zamanım gitti, duygularım gitti, sinirlerim gitti. Artık şu zaman yolculuğu tuzağına bu kadar düşmemem gerekiyor gibi ha, ne dersiniz?