The Haunted Palace {귀궁} (2025)

Yeo Ri kızımız çok efsane bir şamanın tek torunu. Kendisi de çok yetenekli bir şaman aslında ama büyükannesinin bir şaman ayini sırasında ölümüne tanık olduktan ve tüm köy onu uğursuz olarak yaftaladıktan sonra bu işe hiç girişmemeye karar verip, yeteneklerini göz ardı ediyor. Bir gözlükçü olarak dolaşıp, öyle geçimini sağlıyor. Yeo Ri'nin bir de başının belası var: Gang Cheol adında bir Imugi çocukluğundan beri peşinde dolaşıyor. Imugi Kore mitolojisinde henüz ejderha olamamış ejderha gibi bir yaratık demek. Genelde göl, deniz, ırmak gibi yerlerde yaşayan bu çok büyük yılan-ejderha karışımı yaratıklar eğer 1000 yıl boyunca yaşamayı başarırsa tam bir ejderha olup, göklere yükselebiliyor. Bizim Imugi Gang Cheol ise tam bu şekilde göğe yükselirken yeryüzündeki bir bebek bunu gördüğü için lanetleniyor ve geri düşüyor yere. İnsan görüntüsünde insanların arasında dolanıp durmak zorunda kalmışken bu Yeo Ri'ye rastlıyor. Yine efsaneye göre Yeo Ri'nin tertemiz ruhunu ona sunmasını sağlarsa göklere yükselebilir. Bu yüzden çocukluğundan itibaren kızın etrafında dolaşıp, onu buna ikna etmeye çalışıyor.

Bu sırada Yeo Ri'nin köylüsü ve ilk aşkı olan Yun Gap, okumuş, kendini geliştirmiş, gitmiş sarayda kralın danışmanı gibi bir şey olmuş. Kralımız pek yenilikçi, halkının iyiliği için çabalarken sarayında türlü türlü gudubet yaşanıyor. En son artık kralın minik oğlunun hastalığı pek fena bir hal alınca Yun Gap düşünüyor, bu besbelli kötü bir ruhun lanetinin işi. Aklına köyünden bildiği Yeo Ri geliyor. Onun olağanüstü yetenekleriyle bu belaları defedebiliriz diyor. Ama iki ucu b.klu değnek, kral da şamanlığı büyüyü yasaklamış, Yeo Ri de şamanlıktan nefret edip, yapmıyor. Bu yüzden Yun Gap gidiyor Yeo Ri'ye diyor ki kralımızın gözlüğe ihtiyacı var sen gel benimle saraya. Ama saray entrikaları ve güç dengeleri işin içinde. Olaylar gelişiyor ve bizim gıcık Imugi, Yun Gap'ın bedenine giriyor. Yun Gap'ın bedenindeki Imugi ile birlikte saraya gelen Yeo Ri, burada acayip hayaletlerle ve lanetlerle karşılaşınca hem onları çözerek krala yardım etmeye çalışıyor, hem de Imugi'den kurtulup, Yun Gap'ı geri bulmaya çalışıyor.

The Haunted Palace, orijinal adıyla 귀궁 (saraya dönüş olarak çevirdi google ama papago'ya göre de kraliyet sarayı demek) 18 Nisan - 7 Haziran arasında SBS kanalında yaklaşık birer saatlik 16 bölüm olarak yayınlandı. Konusunu nasıl özetleyeceğimi bilemediğimi üstteki iki paragrafın karman çormanlığından anlayabilirsiniz. Çünkü bir dolu şey oluyor 16 bölüm boyunca ve bir dolu birbirine bağlı öğesi var ana hikayenin. Ama işte tam da böyle oluşu, benim en sevdiğim yönü. Bu tür dizilere, bu tür tarihi sayılabilecek fantastikli maceralı komiklikli hikayelere bayılıyorum. Yani bir şeyi o kadar sever o kadar seversiniz ki sevmekten göğsünüz patlayacak gibi olur ya, hah tam da o şekilde seviyorum böyle hikayeleri. Bir kere zaten tarihi kdramalar en başından bu işe girişmemin sebebiydi (kdrama izleme işine :p ), üstüne böyle katman katman bir hikayesi olunca, mitolojiyle kültürle eğlenceyi, hüznü, gelenekleri harmanlayıp, azcık da tabiki çağdaş etkiler eklediklerinde ölüyorum. Çok ama çok sevdim ben bu diziyi, cümlelerimin tekrara düşmesinden ve kelimelerimin alakasız olmaya başlamasından anlaşılabiliyor mu bilmiyorum.

Oysa ilk başta başrolleri görünce bir hımm demiştim. Şaman kızımızı oynayan Bona'yı orada burada gördüğüm olmuştu ve pek donuk, pek burnu havda gelmişti hep. Oysa hiçbir şekilde oyunculuğuna şahit olmuş değildim. Buradaki karakteri de aslında durgun, hüzünlü ve sessiz gibi yazılmıştı ama beni sıkmadı, gıcık etmedi. Aksine böyle yazılmış bir karakterin çerçevesi içinde gayet de minik minik nüanslarıyla eğlenceli, sessizce güçlü bir şekilde ilerleyen bir karakter ortaya çıkarmıştı. Hatta Bona'nın kendisine bile kanım ısındı bu bahaneyle. Kendisinden çok daha güçlü varlıklara bile korkusu görünse de sabit bir şekilde karşılık verebilen, ancak her ruha defalarca kalp kırıklığı yaşamış birinin şefkatiyle yaklaşabilen çok incelikle yazılmış bir karakter sundu bize.

Diğer başrol Yoon Gap'ı ve bir yandan da Yoon Gap'ın bedenindeki Imugi'yi canlandıran Yook Sung Jae'yi daha önce sadece Goblin'de izlemiştim oyuncu olarak. Yoksa BTOB'nin bir üyesi olarak tanıyor, izliyor ve dinliyordum. O yüzden ona karşı da bir önyargım vardı, çok da ilgi çekici, böyle ikili bir rolün hakkını verebilecek parlaklıkta bir oyuncu olarak görmüyordum. Oysa onun da komedi zamanlamasının ve doğallığının ne kadar iyi olduğunu bu dizide anladım. Dürüst görev adamı Yoon Gap olarak da manyak Imugi olarak da aşırı iyi ve komikti.

Ama bu noktada içime dert olan şeyi söylemeliyim. Imugi'yi en başta canlandıran Kim Young Kwan o halde o kadar müthişti ki Imugi, Yoon Gap'ın bedenine girdikten sonra bir daha onu hiç Kim Young Kwan olarak göremeyince bir ahh be dedim. Dediğim gibi Yook Sung Jae'nin bu iki roldeki oyunculuğunu sevmiş ve keyif almış olsam da keşke Kim Young Kwan mı canlandırsaymış bu iki karakteri de diye düşündüm, hayal ettim. Tadından yenmezmiş gibi olurdu.

Bir de dizi boyunca herkesin asıl konuştuğu karakteri canlandıran Kim Ji Hoon'dan bahsetmem gerek. Onu hemen hepimiz 2020'deki Flower of Evil'da görüp hem hayran hem aşık olmuştuk (o diziyi de anlamıştım şurada). Oradaki performansıyla bir anda okkalı oyuncular arasına girip, adından söz ettirmeye başlamıştı. Burada oldukça ileri görüşlü, yenilikçi ve dürüst bir kralı oynadı. Bir Joseon kralını oynama şansına sahip olduğu için aslında bu güzel bir şey ama bir yandan da ilk bölümde görünce bir aklımda rahatsız edici şöyle minik düşünceler oluştu: Ulan bu zamana kadar bu rolde izlediklerime hep amca diyordum, Kim Ji Hoon abimle yaşıt. Bu adam artık kral rollerine bürünüyorsa...Ulan gene mi yaşlandık? Tabi beni böyle iç burkuntulara sokan Kim Ji Hoon, kendi ülkesinde ise kraliyet aksanını/konuşmasını tam yapamadığı ya da bir tuhaf yaptığı konusunda insanları tartışmalara soktu. Ben tabi engin korece bilgimle hiçbir tuhaflık hissetmedim. Ama yazılan karakter gerçekten çok iyiydi. Bir dolu kral rolü izledim şimdiye kadar, çok değişik olanları da vardı ama genellikle belli bir stereotipe uyar oluyorlar. Kim Ji Hoon'un burada canlandırdığı kral tarihe göre oldukça çağdaş düşüncelere sahipti, haliyle, fantastik öğelerle dolu bir hikaye izliyoruz. Ama en keyiflisi bu kralla Imugi'nin bromance'ini izlemekti. Birlikte maceralar atlatmaları, atışmaları, birbirlerini fark etmeden sevmeleri çok mutlu edici, pek keyifliydi. Ama tabiki Kim Ji Hoon'un hayat verdiği bu kralın her sahnede çaresizliğinin, öfkesinin, üzüntüsünün ve kararlılığının derinliğini hissetmemiz çok, çok keyifli bir seyirlikti.

Bu başrollerin yanında yan karakterler diyebileceğimiz ama aslında gayet de hikayenin ana karakterleri olan karakterlerin her biri de çok iyi ve özenli yazılmıştı. Kötü şamanı oynayan Kim Sang Ho'yu, Yoon Gap'ın annesini canlandıran Cha Chung Hwa'yı, baş hadımı oynayan Kim In Kwon'u, budist rahibi oynayan Lee Won Jong'u ve Lord Choi'yi oynayan Ahn Nae Sang'ı bir yıl içinde bile neredeyse 10 dizide izliyoruz ama o kadar iyi oyuncular ki her birinde yepyeni karakterlere hayat veriyorlar.

Hikayemizin tarihi yönüne bakacak olursak (ki en sevdiğim kısma geldik böylece) göreceğimiz şey haliyle biraz hayal-kurgu oluyor ama bu bizi tabiki merak edip, tarihin maceralı koridorlarında koşturmaktan ve hikayemiz ile olan benzerlikleri keşfe çıkmaktan alıkoymayacak.

Dizide hikayenin geçtiği tarih tam olarak ifade edilmiyor. Bu yüzden gördüğümüz ve duyduğumuz her şeyden yola çıkıp, zamanı daraltmaya çalışırsak tahminen dizimiz 17.yüzyıldaki Joseon krallarından birinin döneminde geçiyor olmalı diyebiliyoruz. Çünkü yukarıda da dediğim gibi muhteşem Kim Ji Hoon'un hayat verdiği kralımız, oldukça ileri görüşlü, batı dünyasından ve bilimsel, düşünsel, kültürel değerlerinden haberdar bir portre çiziyor ki Joseon dönemindeki kralların kendi dünyaları dışından daha da haberdar olmaları ve pek çok fikir akımının onlara ulaşması 1600lü yıllarda oluyor daha çok. 17.yüzyılı mantıklı gösteren bir diğer bilgimiz de Gancheol isimli Imugi'nin Kore mitolojisinde ve folkloründe tam da bu yüzyılda ortaya çıkmaya başlamış olması.

Bir diğer ipucumuz kralın dizi boyunca tek bir eşinin olması. Pek çok dizide gördüğümüz krallar gibi asıl eşi dışında başka eşler veya "concubine"lar almamış bir kral var karşımızda. Bu durum belki hikayenin kurgu kısmı olabilir mi diyebiliriz ama tarihe baktığımızda bu şekilde olduğunu bildiğimiz bir kral var: Joseon'un 18.kralı Hyeonjeong. Aslında dizideki krala verilen isim Lee Seong ve doğduğundaki ismi böyle olan bir kral yok yani kralımız tabiki kurgusal ama dedim ya bir benzerlik arayıp, tarihi bir zemine oturtmaya çalışmak eğlenceli. Bu isme "posthumous name" olarak sahip olan bir kral var aslında - 24.kral Heonjeong - ama diziyi izlerken elde ettiğimiz ipuçlarına devam ettikçe 19.yüzyılda yaşamış bu kralın bizimkisi olması olasılığının daha da azaldığını göreceğiz.

2.bölümde bir sahnede kralımız diyor ki Adam Schall'un "Treatise on the Telescope" isimli eserinden haberim var. Johann Adam Schall von Bell 1591-1666 arasında yaşamış Alman bir gökbilimciydi diyebiliriz. 1622'de Çin'e seyahat edip, orada misyonerlik yapmaya başlamış. Ölümüne kadar geçen 44 yılda Çin'de imparatorlar ve hanedanlar değişirken çok yüksek pozisyonlarda yer almış. Özellikle o dönemli takvimle ilgili düzenlemelerde çalışmış ve uzağı görmeyi sağlayan camlarla ilgili çalışmaları olmuş. Bu durumda dizideki kralımız bu adamın çalışmalarını biliyorsa, tarihimiz kesinlikle 1622'den sonrası olmalı.

Tam da bu noktada Adam Schall'un hayatı bize çok daha iyi bir ipucu sunuyor. Schall Çin'de takılırken tam da aynı tarihlerde Joseon krallığının prensleri Sohyeon ve sonradan 17.kral olacak olan Hyojong da Çin'de Qing hanedanının tutsakları olarak tutuluyor. Yani tam tutsak değil de şey gibiler, hani Fatih Sultan Mehmet'in sarayında III.Vlad'ın küçükken tutulması gibi. Qing hanedanı Joseon'u kendisine tabii kılmış, prensler de bunun göstergesi gibi.

Bu Hyojong abisiyle birlikte Çin'de bulunduğu sırada Avrupalılarla temas kurmuş oluyor haliyle; ayrıca Joseon'un dış güçlerden korunabilmesi için yeni teknolojiler geliştirmesi gerektiğini görüp, daha güçlü bir siyasi ve askeri sisteme ihtiyaç duyduğunu anlıyor.

Bu arada prens Sohyeon'un, Schall ile görüştüğü, konuştuğu biliniyor. Schall, belki bu gencin bahanesiyle misyonerliği Joseon topraklarına da götürürüz diye hevesleniyor. Kitaplarından falan hep veriyor prense ama prensin hikayesi daha da film. O zamanki kral Injo, bu iki kardeşin babası yani, 1645'te bunu eve çağırıyor. Veliaht prens olduğu için artık yanımda dur, üç beş ülkeyi yönetmeyi öğrenmeyi başla diye. Amma velakin kralla prens arasında çok görüş ayrılığı var, sonunda bir gün prensi kralın odasında ölü buluveriyorlar. Tabiki hemen örtbas, alelacele cenazesi yapılıveriyor. Sonradan kocasının ölümünün peşini bırakmayan, kurcalayıp duran eşini de ortadan kaldırıyor kral Injo tabi. Böylece Injo öldüğünde tahta bahsettiğim diğer oğlan, Hyojong geçiyor.

Peki Hyojong niye değil dizideki kralımız? Onun zamanında birçok askeri olay var çünkü. Mesela Ruslara karşı savaşımsız birtakım olaylar falan var. Bir de dizideki kralımızın babasının oldukça genç sayılabilecek bir yaşta öldüğünü görüyoruz flashbacklerle ve anlatımlarla. Hyojong da 39 yaşında vefat ediyor. Ve Hyojong pek çok reform yapmaya, halkın ülkenin durumunu düzeltmeye çalışan bir kral. Bu yüzden tıpkı dizideki kralın babası gibi etrafındakilerden ve güçlü hiziplerden çok çekiyor. Gerçek Hyojong çok stresli bir hayat yaşıyor ve yüzündeki bir kabarcıktan dolayı ölüyor, dizide de baba kralı ve sonradan asıl kralımızı lanetli ruh ele geçirdiğinde yüzlerinde gözlerinde yaralar kabarcıklar çıkmış görüyoruz.

Bu Hyojong'un oğlu Hyeonjong da babası Çin'de tutsakken orada doğmuş, bu yüzden onun da orada babası ve amcasının gördüğü, öğrendiği şeyleri öğrenip gelmiş olduğunu biliyoruz. Onun dönemi de tıpkı dizideki kralımızın uğraşıp durduğu gibi, politik hizipler arasındaki mücadelesin ortasında kalmış şekilde geçiyor. Hyeonjeong 1659 ile 1674 arasında hüküm sürmüş. O da çok genç bir yaşta, 33 yaşında vefat etmiş. Dizideki kralımızın Hyeonjeong olabileceğini düşünmek mantıklı gibi.

Peki dizide asıl her şeyin başlangıcı olan 100 yıl öncesindeki olaylar hangisi tarihte? Hani Imugi'miz göğe yükselirken bir bebek onu görüyor ve yere geri düşüyor. Bu sırada - gösterilen sahnelerle ve en sonunda olaylar çözüldüğünde anlatılanlarla anlıyoruz - o bebeğin bir savaşın ortasında kaldığını görüyoruz. Bu savaş dediğimiz durum Joseon'a dışarıdan gelen orduların saldırısı. Kralımızı Hyeonjeong kabul edersek ondan tam 100 yıl önceki kral 13.kral Myeongjeong oluyor. Onun zamanında politik hizipler arasında mücadele çok daha pis bir halde ve devlet çok çalkantılı. Myeongjeong hiç de iyi yönetemiyor ülkeyi, her şey ve herkes birbirine girmiş durumda. Haliyle sınırlardan Curçenler ve diğer taraftan Japonlar saldırıp, ortalığı mahvedip duruyor. Dizideki 100 yıl önce olan o saldırı ve kralın korkarak saklanmaya çalışması durumunu da Myeongjeong'un dönemine atfedebiliriz.

Tarihi olarak bir iddiası olmasa da dizinin, çoğu şeyiyle fantastik bir hikaye de olsa esinlendiği tarihi araştırmak keyifliydi benim için. Ama bu dizinin asıl başarılı yönü ve benim için bu kadar mükemmel olmasının sebebi sadece bir tarihi fantastik macera oluşu değil. Şöyle diyeyim. Kore dizileri çoğu zaman eğlenceli bir başlangıç ​​yapar, ancak yaklaşık üçte ikisinde senaristin fikirleri tükenmiş gibi olur ve hikayeyi nasıl bitireceğini bilemiyormuş gibi hissederiz. Bu dizide ise hikaye ilerledikçe sorular yavaş yavaş cevaplanıyor, olay örgüsü adım adım mantıklı bir şekilde çözülüyor, karakterlerin büyümesine gelişmesine öğrenmesine şahit oluyoruz ve tüm bunlar, baştan beri inşa ettikleri dünyayla tutarlı bir şekilde ilerliyor. Belki bu böyle çok çığır açıcı gelmeyebilir, ama bazen sadece hedeflediklerini yerine getiren bir hikaye istiyoruz ve bu dizi bunu başarıyor.

Görünüşte dizi, saraydan kötü bir ruhu kovmakla ilgili olsa da, aslında nesiller boyu süren travmaların çözümüyle, insanların sevdiklerini korumak için yapmaya gönüllü oldukları fedakarlıklarla ve dünyada ilk etapta derin bir kızgınlık yaratmadan hareket etmenin ne anlama geldiğiyle ilgili bir hikâye. Gerilimin, heyecanın, şokların, kahkahaların ve gözyaşının iyi bir dengesini kuran bir hikaye. Romantizm kısmı tam anlamıyla coşkulu değil, daha çok yavaş ilerliyor ve o kadar başka hikayenin ve maceranın arasında sevimli kalıyor ki tam bir aşk öyküsü olmaktan ziyade tatlı bir şekilde ilerleyen bir bir yan hikaye gibi oluyor.

İşte bir dizi sizi açgözlülük, insan olmanın anlamı, adaletsizlik, acı, dürüstlük, onur, affetme ve sevgi hakkında düşünmeye sevk ettiğinde böyle neler diyeceğinizi bilemiyorsunuz ve saatlerce anlatasınız geliyor. Dedim ya çok çok sevmek gibi, o kadar sevmek ki içinizden taşmasına engel olamamak gibi. Ben de çok sevdim bu diziyi ve hikayesini.

Head over Heels {견우와 선녀} (2025)

 Park Seong Ha gündüzleri sevimli bir lise öğrencisi kızımızken geceleri kimliğini ve yüzünü saklayarak peri lakaplı bir şaman olarak herkesin derdini çözüyor. Bir gece Bae Gyeon Woo isimli bir genç, büyükannesi ile şaman kızımızın karşısına geliyor. Park Seong Ha, Bae Gyeon Woo'yu görür görmez aşık oluyor ama bu acayip yakışıklı ve karizmatik genç adamı baş aşağı yürüyormuş gibi görüyor. Şaman dilinde bu görüntü, o insanın çok az ömrü kaldığını gösteren bir işaret. Ertesi sabah okula gidip, Bae Gyeon Woo'yu sınıfının yeni öğrencisi olarak görünce de karar veriyor. Şamanlardan nefret eden bu çocuğa kimliğini açık etmeden ne olursa olsun ilk aşkının hayatını kurtaracak.

Head over Heels, orijinal adıyla 견우와 선녀 (Gyeon Woo ve peri olarak çevirebiliriz sanırım, aslında karakterlerin isimleriyle bir ilginçlikler yapmışlar gibi), 23 Haziran - 29 Temmuz arasında tvN kanalında yaklaşık birer saatlik 12 bölüm olarak yayınlandı. An Su Min (안수민)'in aynı isimli webtoon'unundan uyarlama. Posterini tanıtımını görünce ben pek bir hevesli halde, oo yaşasın sevimli mi sevimli bir romantik komedi izleyeceğim diye oturdum başına. Alakası bile yoktu. Hikayenin romantik yanı ön planda gibi gösteriliyor ama bu iki başrol genç arasındaki aşk, aslında hikaye içinde ilerlerken endişelendiğimiz ya da takip ettiğimiz en son şey gibi kalıyor. Talihsiz yakışıklımızın ölümüne engel olabilecek miyiz sorusunun etrafında şaman Seong Ha'nın ve diğer şamanların işleri, şaman ritüelleri, göremediğimiz dünyanın kuralları, olayları oluyor bizi asıl içine çeken ve tüm dizi boyunca olup biten. Ama asıl yan karakterlerimizin ve yan hikayelerimizin en önemli şeyler olduğunu fark ediyoruz.

Misal Gyeon Woo'nun büyükannesinin hikayesi ilk bölümlerde ağlatmaktan gözlerde yaş bırakmayacak haldeydi. Hikayenin ikinci yarısında lisedeki arkadaş grubunun dinamikleri ve duyguları, olabilecek en güzel şekilde anlatılıp, çekilmişti. Yan hikayelerin bu kadar iyi düşünüldüğü bir ortamda çok çok iyi olduklarını sezdiğimiz ve dahasını beklerken üstünkörü bırakıp, öylece görmezden gelmemiz bekledikleri hikayeler de oldu. Şaman Yeom Hwa'nın tam olarak neden yaptıklarını yapma yoluna yöneldiğini tam anlatamıyor mesela. Sanki daha çok sahne çekmişler ve düzgün bir şekilde anlatmışlar da sonra 12 bölüm olacak diye bu konuda çektiklerinin arasından üç beş bişi gösterip atmak zorunda kalmışlar gibi. Ya da Gyeon Woo'nun bu kötü talihinin en başında ailesi istediği için mi yoksa Yeom Hwa, aile para talih istediği için her şeyi Gyeon Woo'ya mı yüklediğini doğru düzgün söylemiyorlar. Böyle böyle aralarda kocaman boşluklarla sonlara geliyor ki yine de çok aşırı keyifli ve dört nala bir yolculuk oluyor. Ama son birkaç bölümde anlamaya başlıyoruz, girişi gelişmeyi çok güzel düşünüp, sonunu hiç düşünmemişler. Olayı bağlayıp çözmekte her şeyi batırıyor hikaye. Amaaan şöyle oluversin geçip gidelim diyerek yazıp geçmeye çalışmışlar ama yazarken de o kadar sarhoş, o kadar kafaları karışık ki bir noktada öff aman tamam artık oturtacak bir mantık aramıyorum derken buluyor insan kendini. Oysa oraya kadar her bir karakter kendi içinde pek tutarlı, hikayeler pek etkileyici, insanın kalbine dokunan şekilde ilerlemiş oluyor.

Bu hikaye içindeki karakterler ve onlara hayat verenleri gerçekten çok sevdim, öncesinde de sevdiklerim vardı ama burada tanıyıp, sevdiklerim de çok oldu. Şaman kızımızı oynayan Cho Yi Hyun'u ilk defa 2023'te The Matchmakers'ta izlemiştim ilk defa (şurada anlatmıştım) ve o zaman inanılmaz bir şey gibi gelmişti. Bu dizide de aynısını hissettirdi bana. Hem böyle miniminnacık bir kız, hem de acayip kocaman bir aurası var. Hem çok neşeli, sevgi dolu, bıcır bıcır hem de semsert bir duvar gibi. Bu dizideki rolünü kastetmiyorum bunlarla, genel olarak oyuncunun hali bu. Diğer dizide de böyle hissettirmişti. Hani her rolünde tamamen başka bir insana dönüşür ya bazı oyuncular, dış görünüşünde hiçbir değişiklik yapmadan. Cho Yi Hun da böyle.

Asıl ilk defa burada gördüğüm ve ben neler görüyorum böyle dediğim oyuncu Choo Young Woo oldu. Yani ergen kızlar gibi görünmek istemiyorum ama nasıl da anlatsam öyle görünecek. Çocukta acayip bir hava var. Sadece yakışıklı ya da boylu poslu değil, etkileyici bir şeyler var. Ve bunu böyle hani off çok yakışıklı keşke benim olsa dediğim bir beğenme değil bu hissettiğim. Cidden analar neler doğuruyor diye baktım tüm dizi boyunca. Çünkü dediğim gibi sadece yakışıklı bir görüntü değil çocuğunki, üstünde değişik bir hava var, rolüne de çok iyi giriyor, bakışı duruşu her şeyiyle insanın tüyleri diken diken oluyor. Yani annesi ve babasının ikisi de eski modelmiş, hadi malzemenin kalitesi oradan geliyor diyebiliriz ama oyunculuğunun etkileyici tamamen kendi yeteneği olmalı.

İki genç başrolümüzün yanında bir de en yakın arkadaş rolündeki Cha Kang Yoon'un karakterinin güzelliği izlemelere doyulmayacak kadar iyi yazılmıştı. Hemen her dizide neden gerçek hayatta böylesine güzel yürekli insanlar yok diyoruz da gene de gerçek olmuyorlar ya. Üzücü. Bu oyuncuyu da ilk defa izledim ki zaten daha geçen sene başlamış bu işe.

Gençlerin yanında dizilerimizin artık kadrolu annesi ama aslında kalplerimizde yıllar geçse de hep Healer'ın hacker ahjumması olacak olan Kim Mi Kyung vardı. Tabiki anne gibi bir rolde. General isimli bir şaman olarak yine hem döktürüyordu hem kendisiydi hem de çok farklıydı. Ama işte bu şahane oyunculara ısrarla aynı rolleri verdikleri için onlara da yapacak çok bir serbestlik kalmıyor, ister istemez artık hep aynı karaktere bürünüyor gibi oluyorlar. Oysa bu ahjummanın yapabileceği çok müthiş şeyler var, fırsat verilse.

Dizi benim için sonunda batırmış olsa da kalbimde çok çok ayrı bir yere sahip olmayı başaran bir hikaye oldu. Dediğim gibi romantik bir aşk hikayesinden çok şamanlık konusunda anlattıkları ve gösterdikleri açısından oldukça keyifli ve tatmin edici bir serüvendi. Şamanlığın içine yedirilen tek tek insan hikayeleri ve birbirine destek olan dostlukların hikayesi asıl güçlü yönüydü.

Love Untangled {고백의 역사 } (2025)

 1998 senesinde Busan şehrindeyiz. Park Se Ri kızımız lise ikinci sınıfta. En az kendisi kadar çılgın arkadaşları ile lisenin ve genç olmanın dolambaçlı yollarında hoplaya zıplaya ilerliyor. Aralarına yeni katılan, Seul'den taşınan Han Yun Seok da bu delilerin arasında ne yapacağını bilemez halde dolanıyor alçıdaki bacağı ve koltuk değnekleriyle. Bu neşeli arkadaş grubu, Park Se Ri okulun en yakışıklı ve popüler çocuğuna aşkını itiraf etmeye karar verdiği için var güçleriyle çalışıyor. Ama en önce Se Ri'nin söz dinlemez kıvırcık saçlarına kuaförde mucizevi fönle düzleştirmesi gerekiyor. Kuaför için parayı denkleştirmeye çalışırken de yeni öğrenci Han Yun Seok'a yardım ediyor. Se Ri itirafını yaparken herkes ayrı bir şey öğreniyor kendisiyle ve duygularla ilgili.

Love Untangled, orijinal adıyla 고백의 역사 (itirafın tarihi gibi bir şey oluyor), Netflix'te 29 Ağustos'ta yayınlanan bir film. Oldukça uzun bir süreye sahip, neredeyse 120 dakika. Süresini görünce önce bir korkutuyor ama izlemeye başlayınca akıp gidiyor, ne zaman iki saat geçmiş insan anlamıyor. En azından benim için öyle oldu. Son on-on beş dakikasına kadar hikaye beni aldı sürükledi, eğlenceliydi, keyifliydi ama en önemlisi çok içten, çok tatlı bir hikayeydi. Şimdiye kadarki deneyimlerimden gördüğüm, Güney Kore filmleri dizilerinden oldukça farklı bir havaya sahip oluyor. Ama bu filmi izlerken tam olarak o dizilerdeki tadı aldım. Zaten öyle bir düşünce de gelmedi değil içime, sanki bir 16 bölümlük dizi olacakmış da imkanlar el vermemiş, haydi bari bir film haline getirelim de en azından çekelim izlenebilsin demişler gibi. Bu uzun süresini de ona bağlamak mantıklı geldi mesela.

Aslında hikayesi alabildiğine tanıdık, bildik, daha önce binlerce kez gördüğümüz, izlediğimiz bir hikaye. Deli dolu arkadaş grubu, çılgın kızımızın mükemmel çocuğa aşık olması ama sessiz sakin çocuğun da bu kızımıza aşık olması, aile dramları, üniversite sınavı kaygısı...Ama film bu hikayeyi kendi tatlarıyla harmanlamayı, kendi yöntemiyle pişirip, sonunda aynı malzemelerden kendine has bir yemek yapmayı başarıyor.

Başroldeki Park Se Ri'yi canlandıran Shin Eun Soo'yu 2023'te Twinkling Watermelon'da izlemiştim ilk defa. Burada tanıyamadım (hayır kıvırcık saçlarından dolayı değil :p) çünkü o dizideki karakteri ve haliyle bu filmdeki karakteri çok aşırı farklıydı. Dizide çok etkilenmiştim o halinden, burada da bu sefer bu capcanlı, duygularla dolup taşan halini çok beğendim. Diğer bir başrol Gong Myung'u ilk defa gördüm ama kendisi sektörün eskilerindenmiş. 5URPRISE grubunun bir üyesiymiş. Ama asıl dikkatimi çeken arkadaş grubunun tuhafını canlandıran Yoon Sang Hyeon oldu. Film bittikten sonra ilk onu araştırdım ekranımda ve takip etmeye başladım. Çünkü daha ilk dakikalardan aaa bu Doctor Slump'taki lambada değil miii derken buldum kendimi. Dizide de delinin tekini canlandırmıştı, filmde de inanılmaz manyaktı. Bundan sonra yapacağı işleri gerçekten merak etmeye başladım bu yüzden. Ki bu film, ilk filmi, o dizi de ikinci dizisiymiş. Tüm arkadaş grubunun Busan aksanı çoğu noktada rahatsız edici olabiliyordu gerçi şu an bu çocuğu gözümün önüne getirince hatırladım.

Film ve bu hikaye beni pek sarıp sarmaladı, çok keyif verdi izlerken ve başından sonuna gülümsetirken hatıralara daldırttı. Yine de tüm o samimiyeti içinde parlayacak bir şeyleri eksik kalıyor gibiydi. Sanki bir şeyler daha olsa, adını koyamadığım parmak basamadığım bir şeyler daha olsa film coşup gidecekmiş gibiydi ama olmadı. İlk bakışta gösterilmeye çalışıldığı gibi romantik bir hikaye de değildi mesela. Tamamen bir gençlik, arkadaşlık hikayesiydi. Her şeyin çok masum olduğu, herkesin daha insan olduğu ve dünyanın daha az karmaşık olduğu bir zaman dair bir hikaye bu. Sanırım benim gibi içeride bir yerlerde dokunacak şeyleri olmayanlar için pek izlenesi veya etkileyici bir hikaye olarak gelmeyecektir.

Ms. Incognito {착한 여자 부세미} (2025)

 Kim Yeong Ran, 20lerinin sonunda, çok zor bir hayat geçirmiş, aşırı yoksulluk içinde günlük işlerde çalışarak karnını doyurmaya çalışırken son bir umutla büyük bir şirketin koruma ilanına başvurup, mülakata gidiyor. Hayattaki son şansını kullanan Yeong Ran, şirketin başkanı tarafından kişisel koruması olarak işe alınıyor sonra. Koskocaman bir ramen üreten Gasung Grup'un başkanı olan pek ihtiyar amcamızın ise amacı farklı, Yeong Ran kızımıza bir anlaşma öneriyor. Diyor ki benim birkaç aylık ömrüm kaldı, şimdi gizliden evlenelim, ben öldükten sonra bir 3 ay içinde hissedarlar toplantısı olacak. Orada şirketimin üvey çocuklarımın eline geçmemesi için oy kullanacaksın. Ama bu üvey çocuklar olan abla kardeş o kadar tehlikeli ki o 3 aylık zaman diliminde hayatta kalmayı başarman lazım. Üvey çocuklardan abla olan kadın oyunculuk bölümünde proseför - mecaz değil, ciddi ciddi profesör üniversitede. Kardeş olan adam ise her dizimizin olmazsa olmazı zengin, işe yaramaz, züppe erkek kardeş. Kim Yeong Ran kızımıza bu işte yardım edecek olan ise ihtiyar başkanımızın pek sadık ve akıllı avukatı Lee Don. Başkan amcamız ölünce avukatımız Kim Yeong Ran kızımızı kendi memleketi olan köye anaokulu öğretmeni Bu Se Mi olarak gönderiyor. Ama köyümüz öyle sessiz sakin saklanılabilecek bir yer değil, Yeong Ran kızımız köyümüzün birbirinden çılgın ve meraklı ama bir o kadar da sevimli sakinlerini kandırabilmek ve bir yandan da peşindeki kötüleri atlatabilmek ve bu arada önündeki 3 ayı ölmeden geçirebilmek için uğraşıyor.

Ms. Incognito {착한 여자 부세미}, 29 Eylül - 4 Kasım arasında yaklaşık 70'er dakikalık 12 bölüm halinde Güney Kore'nin ENA ve Genie TV kanallarında yayınlandı. Orijinal adının çevirisi iyi kız/kadın Bu Se Mi aslında ama tabi sanırım uluslararası başlık için daha karizmatik bir şey bulmak istemiş olabilirler.     Başladığını gördüğümde konusuna ve posterine şöyle bir göz gezdirip, hımm bir bakarım demiştim. Ama bu göz gezdirmeyi o kadar kafam başka yerlerde ve gözlerimin ucuyla yapmışım ki diziyi izlemeye başlayınca hiç beklediğim şey çıkmayınca ben başka bir şey mi okumuşum dedim. Cidden bir konuyu bu kadar ancak yanlış anlayabilirmişim. Ben zannediyordum ki başrolümüz kız, eski kocasından kaçıyor. Kocası işte şiddet falan gösteriyor, kızı öldürmeye çalışıyor, bu da başka bir kimlik altında kaçıyor. Hatta posterdeki gözlüklü adamı ki yukarıda bahsettiğim avukat oluyor kendisi, o korkutucu koca zannetmiştim. Ben üzücü bir gerilim izleyeceğim diye kafama kodlamış, ekrana bakarken önümde aşırı sevimli ama çok da ürkütücü, samimi ve üzücü ama maceralı da bir hikaye buldum. Tüm bunları bir arada nasıl bünyesinde barındırabilir bir hikaye dersek...Alabildiğine karmaşık.

Tamam ben konuyu her şeyi yanlış anlamışım da hikayenin gerçek halini de okusam yine de izlemeye başladığımda karşımda bulduklarım bundan farklı olacakmış. Dediğim gibi karmaşık, tanıtım yazısını okuduktan sonra ve dahi ilk iki üç bölüm boyunca da insan çok farklı şeyler bekliyor. Mesela en başta Kim Yeong Ran'ın etrafındaki hava da içine düştüğü ortam da çok karanlık ve boğucu. Başkanın evi ve evdeki karakterler adeta bir kara komedi filminden fırlamış gibi. İster istemez hikayemizin tonunu bu şekilde düşünmeye başlıyorsunuz. Ardından koruma kızımız, anaokulu öğretmeni kimliğine bürünüp sevimli bir köye gidiyor. Bu sefer hikayemizin tonu tamamen değişiyor, minik kasabalarda geçen Güney Kore dizilerimizden birine dönüşüyor. Bu arada başkanın üvey kızı olan profesörün tarafındaki sahneler bambaşka bir havada, kadın neredeyse dümdüz bir ifadeyle adam doğruyor. Tüm bu geçişler arasında hikayenin ne olduğuyla ilgili kafamız karman çorman oluyor.

 Dahası izlemeye başlarken normal ölçüde bir 16 ya da 20 bölümlük hikaye olacağını düşündüğümden, birkaç bölüm sonra her şeyin cumburlop geliştiğini görünce neler oluyor burada diye bakınmaya başladım. Zaten güleyim mi ağlayayım mı korkayım mı sevineyim mi diye izlerken bir de ne göreyim 12 bölüm. 12 bölümde hemen işi bitirecekleri için hiç de tanıtım yazısının insanda oluşturduğu izlenimin hakkını vermeye niyetleri yoktu. Mesela Kim Yeong Ran'ı o köye götürüyorsanız ve o kadar zahmete girip, yeni bir kimlik inşa ediyorsanız ve hatta kanlı canlı bir minik sevimli kasaba oluşturuyorsanız hakkını vermeniz gerekiyor. Tek tek özenli karakterler yaratıyorlar, köyde çok güzel bir dinamik oluşturuyorlar ve hikayenin ana teması kızımızın o köyde saklanması olarak gösteriyorlar ama köyde toplasak iki bölüm ancak geçiriyor. Avukatımız Lee Don güya çok zeki olduğundan kızımızı kendi köyünde saklıyor ama Yeong Ran'ın orada olduğunu iki bölüm içinde bir Alaska'dakiler öğrenmemiş oluyor. Yine de aralardaki minik sürprizler ve sondaki ters köşeler - tahmin edilebilir olsalar da - güzel dokunuşlardı ve her şeyin bu şekilde koştura koştura, üzerinden atlaya atlaya, yapılan onca masrafa rağmen pastanın kremasından bir parmak alınarak geçirilmiş olmasını dayanabilir kılıyordu.

Başroldeki koruma kızımızı oynayan Jeon Yeo Bin'i 2023'te A Time Called You'da izlemiştim ilk defa (şurada yazmıştım). Orada o kadar sinirimi bozmuştu ki (üzücü olduğundan) hikaye, kızı da bir daha görürsem her şeyi yeniden hatırlarım diye düşünüyordum. Oysa burada tamamen farklı bir havaya büründüğünden aynı insan bile olmadığı düşünmeye başlayacaktım. O dizide de "Başrolde hem 2023'teki kızı hem de 1998'deki kızı oynayan Jeon Yeo Bin'i ilk defa izliyordum mesela ve ilk üç dört bölümde bu iki karakteri iki ayrı kişi oynuyor zannettim. Tamamen farklı iki insana dönüşüyordu karakterler değiştiğinde bence." diye yazmışım mesela. Peşinden de "Ama hiçbir duygusu bana geçmiyordu o ayrı. Bir şeyler hissetmemi sağlamıyordu." demişim ama burada her bir duyguda, o ufak nüanslarını gördükçe, hissettiklerini hissettikçe anladım ki A Time Called You'da olaylara üzülmekten kızın karakterine sinir olmanın ötesine geçip oyuncuya da sinir olmuşum.

Başrollerdeki bir diğer oyuncu, çilek çiftliğinin sahibi ve kızımızın romantik bir şeyler yaşadığı genç babayı canlandıran Jin Young'u ise ilk defa 2024'teki Who Is She'de izlemiş ve bu çocuk niye başrol ve bunu kim yakışıklı buluyor diye söylenmiştim. Sonra da 2016'daki Love in The Moonlight'ta da izlediğim fark ettim ama o kadar dikkatimi çekmemiş. Kendisine garezim yok da Who Is She'de yan roldeki Yoo Jung Hoo'yu aşırı beğenince istemsizce olmuştu tüm bunlar. Neyse, buradaki hali vakti her şeyi tam kararında geldi bana. Erken yaşta çocuk sahibi olmuş, karısı başkasına aşık olup çocuğunu ve bunu terk etmiş, minik köyünde kendisine ve oğluna sevimli bir hayat kurmuş, dürüst, namuslu, insan gibi bir insan olarak en sevdiğim karakterlerden birine hayat verdi.

Ama asıl alkışı hak eden, tüm dizi boyunca hem ölümüne tüylerimi ürperten hem de oyunculuğu karşısında önünde yerlere kapaklanacağım başka biri ile tanıştım bu dizi sayesinde. Başkanın üvey kızı olan profesörü canlandıran Jang Yoon Ju. Şimdiye kadar sadece iki üç dizide ve 6 filmde oynamış görünen bu kadın esasında işe bir model olarak başlamış. Uzun süre top model olarak çalışmanın yanında tv programları sunmuş, radyoculuk yapmış. Dizide izledikten sonra bunları okuyunca inanamadım. 12 bölüm boyunca gözlerimin önünde ortaya koyduğu oyunculuk, olsa olsa 40 yıllık bir tecrübenin sonucu olabilirdi. Hakikaten bunca dizi, film ve o hikayelerdeki kötü karakterlerin arasında beni hem bu kadar rahatsız eden ve korkutan ama o kadar da keyif veren bir kötü çok az olmuştur. Dizinin 12 bölüm sürmesine sinir olmamın bir başka sebebi de oydu, bu karakterin neler yapabileceğini, nereye gidebileceğini biraz daha uzun izlemek isterdim.

Diyebileceğim tek şey, ellerinde çok güzel bir potansiyel varken sırf 12 bölüm olsun diye her şeyde kısa kaldıkları. Bir dolu keşfedilecek hikayesi, yaşanacak güzel günleri ve yazılabilecek maceraları varken hiçbir şeye tam olarak dokunmadan toparlayıp gitmişler gibi bir dizi.

Bon Appetit, Your Majesty {폭군의 셰프} (2025) ile Kore Tarihi

 Bir önceki yazıda sadece diziyle ilgili düşüncelerimi anlatıp bırakacağım sandıysanız beni hiç tanımamışsınız demektir. O yazı baktım Moğolistan'ı aşıp gidiyor, tarih kısmını bir sonrakine saklamaya karar verdim. Ve bir kdrama ile Kore Tarihi dersimize daha mutlulukla başlayabiliriz! (Buradaki tek mutlu benmişim gibime geliyor ama olsun.)

Dizide şefimiz Yeon Ji Yeong, zaman yolculuğuyla Joseon dönemine düştüğünde bir kralla karşılaşıyoruz. Dizide kralla Lee Heon ismiyle tanışıyoruz. Dizinin uyarlandığı web romanında Lee Yung olan bu isim, dizide durumu daha fantastik hale getirelim, gerçek tarihten hepten ayrılmış gibi yapalım ki kafamızı eseni yapabilelim diyerek değiştirilmiş gibi duruyor. Çünkü Joseon döneminde gerçekten Lee Yung ismine sahip bir kral var ve bu kral, Kore tarihinde dilden dile en kötü, en zalim kral diye anlatılan, ünü zamanı aşmış bir kral.

Yeonsangun'un kendi yaptığı portresi olarak yazmışlar
ama kaynağını tam doğrulayamadım, pek fake geldi
çünkü aşırı batılı ve modern duruyor çizim

Doğduğunda aldığı isim Lee Yung olan kralımızın kral olarak aldığı isim Yeonsangun. Bir veliaht prens ya da işte şans eseri kral olan birine bir tapınak ismi veriliyor Joseon'da. Yani kendi ismi berkecan olunca haliyle kralımız berkecan haşmetmeapları saçma olacağı için daha malkoçoğlu tarzı bir isim seçiliyor, o kral bundan sonra öyle anılıyor. Tüm diğer Joseon krallarının ismi -jong veya - jo gibi hecelerle biterken bir tek bu Lee Yung'un (ve 15.kral Gwanghaegun'un) ismi -gun hecesiyle bitiyor. Çünkü ikisi de bir darbe ile tahttan indirilip, isimleri yoluyla itibarları ellerinden alınmış krallar. Gwanghaegun'un zamanına dair "The Tale of Nokdu" dizisini izlemiştik, şöyle de anlatmıştım. Neyse konuyu dağıtmayalım. Yeonsangun'a dönelim. Zalim olarak yaftalanan kralımıza.

Bu da National Museum of Korea'da yer alan Yeonsangun portresi

Yeonsangun'un anne babası ve büyükannesinden kaynaklanıyor aslında tüm bu zalimliklere dönüşen kişiliği. Babası, 9.kral Seongjong'un ilk eşi kraliçe Gonghye daha 17 yaşında hiç çocuk sahibi olamadan ölünce, kral Seongjong, bir veliahtım olsun da olsun aman işi şansa bırakmayalım diye cariyeler ve haliyle eşler almaya başlıyor. Bu sebeple aşırı güzelliğiyle dikkat çeken cariyelerinden biri bir erkek doğurduğunda kendisine kraliçe Yun denmeye başlıyor. Bu kraliçe Yun'un doğurduğu çocuk 10.kralımız olacak olan Yeonsangun. Buraya kadar her şey çok mutlu mesut görünüyor. Ama kraliçemiz Yun, bu delilik çekicilik grafiğinin sebeplerinden biriymiş zamanında. Çok güzel, pek çekici ama biraz fazla çılgın. Kralın diğer cariyelerini ve eşleri kıskanıp, hepsine bir şeyler yapmaya başlamış.  Bir şeylerden kastım canlarına kast etmek. Hatta sonunda artık bir gün kralı da tartışırken tartaklamış, adamın suratında resmen kavga izleri bırakmış. Kral Seongjong yine de evliya gibi adammış, gık dememiş. Ama kralın annesi, devletlüüü kraliçe Insu (bir diğer adıyla Sohye - bu isimlerin hepsinin bir sebebi var da konumuz o değil şimdi) oğlunun yüzünü görünce her oğluna düşkün kaynana gibi davranıp, alın götürün bu zındığı diyor. Tabi tek başına da değil, araya devletin üst düzey yetkilileri olan ve diğer güçlü ailelerden gelen işgüzar adamlar da girdiğinden çılgın kraliçemiz Yun'u tahttan indirip, saray dışına atıyorlar ama bu da yetmiyor. Çünkü gücü elinde tutmak isteyen, kralı ve ailesini her türlü kendilerinin yapmaya çalışan bu devlet adamları grubu, büyük kraliçe Insu'ya ısrar ediyorlar, bu deliyi indirdik ama zehirleyelim. Nitekim kraliçe Yun zehirleniyor, minik oğlu Yeonsangun da hiçbir şeyin farkında olmayacak bir yaşta olduğundan (hemen hemen 6 yaşında çocukmuş ama olabilir) babasının bir sonraki karısı olan kraliçe Jeonghyeon'u annesi olarak bilerek büyüyor ve kral oluyor.

Dizide de flashbackler gördüğümüz kadarıyla buraya kadarki kısım çok benzer şekilde gösteriliyor. Birazcık farkla. Dizide kralımız çocukken annesinin saraydan kovulduğunu kıyıdan köşeden görmüş olduğu için bu gerçekle büyüyor ama bilmiyormuş gibi gösteriyor etrafındakilere ve intikam planını yavaş yavaş, hesaplı kitaplı yapıyor gibi görünüyor. Ayrıca kraliçe Jeonghyeon'u annesi olarak kabul ederek büyümemiş oluyor.

Kral olan Yeonsangun en başta güzel işler yapıyor, akıllı akıllı yönetiyor ülkeyi. Yine her şey çok güzel görünürken alaşağı oluyor. Yönetimde güçleri eline geçiren ailelere karşı olanlar haliyle genç krala geçmişi anlatıyor. Annesi bildiği kadının, gerçek annesinin ölümünde parmağı olduğunu, en yakın bakanlarının çoğunun annesini zehirlediğini ve hatta haşmetli büyükannesi kraliçe Insu'nun da emri bizzat verdiğini öğrenen kral kendini kontrol edemeyen Hulk'a dönüşmüyor aslında dizideki gibi. Tamam böyle böyle olmuş o zaman annemin hatırasına sahip çıkalım, itibarını yerine koyup, hataları düzeltelim diyor.

Dizide kralımız annesinin nasıl öldüğünü veya kimlerin suçu olduğunu tam olarak bilemediğinden bunun peşine araştırmak üzere gizli gizli birilerini görevlendiriyor. Gerçeğe her yaklaştığında karşıt gruplar ona engel oluyor ama sonunda öğrendiğinde gerçekten kendini kaybediyor.

Bu noktada Joseon tarihinde etkili olan "faction"lardan bahsetmem gerek. Türkçe'de hizip denilebilir sanırım. Krallık kurulduğundan beri yönetimde, kralların tahta çıkıp, indirilmesinde, yani ülkede dönen ne dolap varsa hepsinde etkili ve hepsinden sorumlu olan bu hizipler orta ve geç krallık dönemlerinde Hungu ve Sarim olarak biliniyor. İşte bizim zalim kralın zamanında da bu Hungu hizbi, çok güçlenen Sarim hizbini alaşağı etmek için krala geçmişi ispiyonluyor. Sarim hizbi de annesinin itibarını düzeltmek isteyen krala karşı çıkınca işte o zaman Yeonsangun zıvanadan çıkıyor. İyice detayını vermeyeceğim ama kral, bu Sarimcilerden bir tanesinin yaptığı bir şeyden yola çıkarak ihanetti oooyyy buydu şuydu diyerek bahane yaratıp, Birinci Aydın Tasfiyesi olarak tarihe geçen şeyi yapıyor. Yani bulabildiği Sarimcilerin hepsini yok ediyor.

Aradan 6 yıl geçiyor, bu sefer de başka bir işgüzar krala annesinin zehirlenirken üstünde olan kanlı giysisini gösteriyor. Evet, herkes manyak. Yani zalim olmasan bile, deli olmasan bile delirtiyorlar bir şekilde. Yeonsangun da insan, artık mantıklıca düşünüp, bu adamları nasıl yok edebilirim diye planlar yapmayı bırakıyor. Annesinin ölümünde parmağı olan diğer iki cariyeyi döverek öldürüyor. Büyükannesi kraliçe Insu'yu tartışırken itiveriyor, o da öyle ölüyor. Tüm bu politiklerin arasındaki asıl çıban başlarından bir tanesi olan eski baş devlet danışmanı olan adamın da cesedini mezarından çıkarttırıp, kafasını kestirtiyor. Öyle böyle delirtmiyor kralı yani. Haliyle saraydaki diğer tüm devlet görevlilerini ve bakanları da kıyımdan geçirmeye başlıyor çünkü diyor annem kovulup zehirlenirken hiçbir şey yapmadınız. Bu da tarihe İkinci Aydın Tasfiyesi olarak geçiyor.

Öyle böyle delirmedi derken sadece annesinin olayına sebep olan devlet görevlilerinin yok edilmesini de kast etmiyorum. Bıktım bu okumuş adamlardan deyip Sungkyunkwan'ı (taa 1398'de kurulan, ülkenin en önemli eğitim yeri olan ve devlet görevlilerini yetiştiren okulu) kapattım, benim oldu diyor. Okulun arazisinde top oynuyor, at koşturuyor. Wongoksa'yı, kocaman tapınağı kapatıyor. Ülkenin her bir yerinden güzel kızları toplattırıp, bu tapınağın üniversitenin arazisinde onları yerleştiriyor, kendine harem kuruyor. Başkentteki neredeyse tüm topraklara el koyup, insanları evlerinden çıkarıyor ve her yeri kendi av alanı yapıyor. Hakkında insanlar bir şeyler yazıp, çizmeye başlayınca ifade özgürlüğünü yok ediyor, yazı yazmayı ve kitapları yasaklıyor.

Dizide bu aydınların tasfiyelerinin arasındaki bir zaman dilimine düşüyoruz. İlki 1498'de olan bu tasfiyelerden ikincisi 1504'te olacağı için ve dizi başladığında bu ikincisi olmamış olduğu için 1504'ten önce bir tarihteyiz. Dizide gelecekten gelen şef kızımız, Joseon'da saray mutfağında geçirdiği zaman sırasında bu ikinci tasfiyeyi önlemeye çalışıyor ve dizinin sonunda kralımızın tahttan indirildiğini görüyoruz. Yani 1503 ya da 1504 yılındayız. Dizide tasfiyelerin dışında yaptıkları da aslında gösteriliyor biraz. Tüm ülkeden kadınları toplatmasını, insanların evlerine arazilerine el koyup, ava çıkıyor olmasını ilk bölümlerde görüyoruz. Ama yazı ve kitap yasaklarından hiç bahsetmiyor dizi.

Gerçeğe dönersek, sonunda saltanatının 12.yılında kalan devlet adamları bir darbe yapıp, onu tahttan indiriyor. Yerine kardeşi (Yeonsangun'un en başta annesi bildiği kraliçeden olma küçük kardeşi) prens Jinseong'u geçiriyorlar (o da kral Jeongjong ismini alıyor). Ganghwa adasına sürgüne gönderiliyor Yeonsangun ama süs niyetine çünkü birkaç ay sonra orada ölüyor. Daha 30 yaşında ancak. Tüm bu zalimliklerinde onu destekleyen cariyesi Jang Noksu'nun kafası vuruluyor. Yeonsangun'un 4 oğlu da zehir içerek ölmeye zorlanıyor.

Dizide tabiki gelecekten gelen şefimizden dolayı tarihin akışı ve olaylar değişmiş oluyor ama her şeyi daha da romantik hale getirmek için haliyle Yeonsangun'un Jang Noksu dışındaki hiçbir eşi veya cariyesi ve hatta çocuklarından hiçbirisi yer almıyor. Jang Noksu da dizide Kang Mokju olarak değiştirilmiş durumda.  Dizide kralı yok etmek için yapılan ve uzun yıllar alan komplonun en başından itibaren bir parçası olarak gösteriliyor. Ayrıca dizide zalim kralımızın yerine geçirilen kardeşi Jinseong'un annesi olan kraliçe Jeonghyeon çok daha saf ve masum bir şekilde gösteriliyor. Tarihte yaptığı gibi en başından beri olayların içinde zalim kralı tahttan indirmeye çalışan bir figür değil. Aksine kenarda, kendi halinde, kendi minik oğluyla meşgul. Sadece oğluna zarar geldiğinde aslan kesiliyor. Haa tabi bu arada dizide 8-9 yaşlarında gösterilen bu prens Jinseong, tarihte abisi tahttan indirilip, kendisi çıkarıldığında 18 yaşında. Bu yüzden hatta darbe sırasında abisi gelip onu öldürecek diye intihar etmeye çabalarken ilk eşi durduruyor onu. Ki bu ilk eş de daha sonra pek çok diziye filme konu olacak meşhur 7 günlük kraliçe Dangyeong.

Dizide tüm kötülüklerin kaynağı olarak sonunda ortaya çıkan büyük prens Jesan ise tarihte büyük prens Jean diye geçen Lee Hyeon ismindeki prens. Zalim kralımız 10.kralken, bu Jesan 8.kralın oğlu. Tabiki oralarda kardeş katli vaciptir diyen Fatih çıkmadığı için böyle dığdısının dığdısı 30 kuşak öncesinden herkes yaşıyor kralın etrafında. Tarihte, zalim kral öldükten sonra bir 20 yıl daha yaşan bu prensin hiç bu işlere bulaştığına dair bir şey yok. Hatta tarihteki kayıtlarda ciddi ciddi adamın çok salak olduğuna dair anekdotlar var. Dizide ise bu salaklığı bir maske olarak kullandığını görüyoruz. Ki tarihte de buna benzer iddialarla karşılaşmış, mevcut krallar kendisini bir tehdit olarak görüp, öldürmesin diye salakmış gibi davrandığını yazmışlar. Dizide kralın sonunda ihanet eden eşi olarak yer alan eş, tarihteki Jang Noksu dizideki Kang Mokju, tarihte de tıpkı dizide olduğu gibi bu büyük prens Jesan tarafından krala sunulmuş bir köleymiş. Pek çok dizide ve filmde bu büyük prens Jesan ve Jang Noksu'nun hikayesini görebiliyoruz ve her seferinde her bir senarist bu adamı çok değişik bir karaktere büründürüyor. Çünkü krallığın en kanlı ve karmaşalı dönemlerinden birinde yaklaşık 60 yıllık bir zaman diliminde her şeyin içinde olup da yine de hiç tahta oturmamış, hiç ciddiye alınmamış böylesine bir figür her hikaye anlatıcısının kalemini cezbediyor.

Tarih gerçekten çok eğlenceli değil de ne?

Bon Appetit, Your Majesty {폭군의 셰프} (2025) - 12 bölümlük "fine-dining" zaman yolculuğu

 Pek bir başarılı şefimiz Yeon Ji Yeong, çok önemli bir yemek yarışmasını da birincilikle bitirdikten sonra Paris'ten Güney Kore'deki evine dönerken uçakta, tarihçi babasına götürdüğü bir eski kitabın sayfalarını aralayıp okumaya başlar başlamaz kendini 1500'lerin Joseon krallığında buluverir. Rüya mı görüyorum zaman yolculuğu gerçek mi diye daha kafasını bile toplayamamışken at üstünde eli kılıçlı bir adamla uğraşmak zorunda kalır. Kılıçlı adam Kore tarihinin en eli kanlı psikopatlarından biri olan bir kral çıkmasın mı? Şefimizi tuttuğu gibi saraya götürüp, hapseder. Ama tesadüf bu ya, bu meşhur zalim, aynı zamanda çok bilinen de bir gurmedir. Ee bizim Yeon Ji Yeong da bileği bükülmez bir aşçı olduğundan sonunda kendini Joseon saray mutfağında bu zalim krala yemek yaparken bulur. 21.yüzyıldan 16.yüzyıla gidip, saray baş aşçısı olan Ji Yeong, saray entrikalarının içinde aslında tarihin hiç de okuduğu gibi olmadığını keşfederken krala da aşık olup, tarihin akışını değiştirmeye çalışır.

Bon Appetit, Your Majesty {폭군의 셰프} Güney Kore'nin tvN kanalında ve Netflix'te, 23 Ağustos - 28 Eylül arasında 12 bölüm olarak yayınlandı. Park Kook Jae'nin (박국재), "Surviving as Yeonsan-gun's Chef" (연산군의 셰프로 살아남기) isimli web romanından uyarlanmış, roman ile aralarında birçok ama pek çok değişiklik olduğunu okuyanlar söylüyor. Hatta oturup tek tek farkları yazanlar bile var, okuması keyifliydi. Hatta ve hatta, bu web romanındaki hali bana çok daha keyifli bir hikayeye sahip olduğunu gösterdi. Keşke şöyle adam akıllı okuyabilseymişiz, çünkü mesela romanda olayın içine Leonardo Da Vinci, Magellan, bizim I.Selim (hani Yavuz olan) falan giriyor. Web romanında inanılmaz ayrıntılar var gibi görünüyor. Dizinin biraz da tadını böyle tam alacakmışız da alamamışız gibi bir his bırakarak bitmesinin sebeplerinden biri de bu zaten.

Başlangıcında acayip heyecanlı ve eğlenceli başlıyoruz diziye aslında. Hikayeye giriş, karakterlerle tanışmamız hepsi çok keyifli ve iyi yazılmış. İlk iki bölümde tanıştığımız şekillerinden hep farklı çıkıyor mesela çoğu karakter. Kralla Ji Yeong'un karşılıklı mücadele ettiği, atıştığı, kapıştığı her an, tüm dizi boyunca en keyifli kısımlar oluyor. Hikaye ilerledikçe - pek çok izleyiciye de sürünüyormuş gibi gelen - Çinlilerle yemek yarışması kısımlarında cidden dizi biraz hızını sabitlemiş gibi geliyor. Arka planında aslında hikayenin asıl kısmı için çok önemli notalar içeren bu yarışmanın kendisi bence keyifliydi ama izlerken insan hadi ama ne olacak ne olacak kitabı bulabilecek mi kralın tahttan indirilmesine engel olabilecek mi aşık olacaklar mı haydi haydi diye koşturduğumuz için haliyle bu yarışma mevzuunda hepimiz aynı şeyi düşündük. Oysa yolculuğun kendisinin asıl önemli olan şey olduğunu unutuyoruz dizi ya da film izlerken. Hikayenin sonunda ne olduğunu öğrenmek değil derdimiz, olmamalı yani. Bunu bilerek başına otursak ekranın, sanırım çok daha fazla keyif alacağız.

Dizinin hikayesini oluşturan bu şekilde (Ji Yeong'un kralla ve ortamla tanışması mutfağa girmesi gibi kısımları tamamen giriş bölümüne dahil edersek) 3 kısım var denilebilir. İlki büyük kraliçe (şimdiki kralın baba tarafından büyükannesi) ve yanındakilerin Ji Yeong'un varlığını ve aşçılığını kabul edebilmesi için olan mücadele, ikincisi yukarıda da değindiğim Çinlilerle olan yemek yarışması, üçüncüsü de küçük prensin (şimdiki kralın başka bir anneden olan küçük kardeşi) Ji Yeong'un yemeğinden zehirlenmesi olayı. Hikayemizin gelişme kısmını oluşturan 3 konu bunlar. Hepsinin sonuç kısmında çözülecek ana konuya yandan oradan buradan bir katkısı var. Normal bir roman yazımı bu şekilde olur çünkü. Bu Çinlilerle yemek yarışmasının tek suçu da diğer konular heyecanlı heyecanlı çabuk çabuk bir şekilde birer bölüm gibi sürelerde çözülürken, bu konu birkaç bölüme yayılıp, bol bol yemek yapma sahnesi içeriyor ve dediğim gibi asıl ne olacak ne olacak kısmını geciktiriyormuş etkisi yapıyor. Halbuki bence salim bir kafayla izleyebiliyor olsaydık, aşırı heyecanlı ve keyifli bir yarışmaydı bu. Çünkü bir dolu yemek, bir dolu malzeme ve yöntem ile tanışıp, çok değişik arkaplan hikayeleri duyabildiğimiz bir kısımdı ki dizinin de en iyi başardığı konu aslında bu yemek konusuydu.

En başından itibaren bize çok özenli yemek hazırlama, tanıtma ve tatma sahneleri izlettiler. Daha önce böyle yemekli, yemeklerle ilgili bir Güney Kore dizisi izlemedim sanıyorum, o yüzden karşılaştırabileceğim bir başkası yok ama sanırım bu derece güzel çekilmiş olan bir tanesi de yoktur gibime geliyor. Malzemeleri tek tek anlatan, görüntülerine doyum olmayacak şekilde gösteren görüntü yönetmeni, üstüne bir de her bir lokmada karakterleri başka başka dünyalara sokup, dizinin en güzel sahnelerini meydana getirmiş durumda. Bu sahnelerde oyuncular da aşırı iyi, sanki onlar da en çok bu sahnelerden keyif almış gibiler. Küçücük çocuk bile (küçük kardeş olan prens) ağzına bir lokma atıyor, sonrasında hayatının en iyi oyunculuğunu veriyor.

Dizinin bu keyifli kısımları böylesine iyiyken dramatik kısımları ve aksiyon kısımları da ayrıca güzel. Ellerindeki metnin hakkını vere vere her bir oyuncu (Yoona hariç :D ) döktürüyor. Ama işte hikayenin biraz da bir tuhaflık var dedirten durumu da buradan çıkıyor. Önce çok eğlenceli başlıyor hikaye mesela, arada çok ciddileşiyor, çok vahşi şeyler olabiliyor ama aynı zamanda yine çok hafif şeyler de oluyor. Sonra ortalık kan gölüne dönüyor ama tam ortasında çok absürt bir şekilde bir şeyler de beliriveriyor gülmekten ağzımızdakini fırlatabiliyoruz. Yani şöyle demeye çalışıyorum, dizi çok mu büyük olacağım epik mi olacağım olmaya da çalışıyorum ama o kadar ciddi de değilim diyerek ortalarda geziniyor. Mesela bir Goblin'i ya da Alchemy of Souls'u ya da Crash Landing on You'yu epik yapan hava neyse burada kıyısından dönülüyor.

Bu efsane olamayabilmiş hikaye içinde yıldızlar geçidi gibi kadro izliyoruz ki aslında tam da bu oyuncular yüzünden her şey büyük büyük görünüyor. Ne demeye çalıştığımı anlatabilmek için önce Lee Chae Min konusunu konuşmamız gerekiyor.

Neverland'de izledikten sonra anlatabildiğim Crash Course in Romance [일타 스캔들] (2023)'te ilk defa izledim Lee Chae Min'i pek çokları gibi. Ondan önce iki dizide ufak rollerde yer almış, hatta Alchemy of Souls'un da ikinci sezonunda minicik bir görünmüş. 2000 doğumlu, henüz çok yolun başındayken aslında iki küçük rolden sonra gelen bu Crash Course in Romance onun için çok çok iyi bir adım. Sektörün iki büyük topuyla aynı dizide, hem de iyi yazılmış bir yan hikaye içinde oldukça düzgün, derli toplu bir oyun çıkarmıştı orada. Diziyi anlatırken "Aslında lisedeki bir grup arkadaşın hikayesi mesela, diziyi izleyen çoğu kişinin daha keyifle ve merakla takip ettiği hikaye oldu bölümler boyunca. Çok az ekran süresine sahip olsalar da Hae-E, Dan Ji, Geon Hu, Seon Jae ve Soo Ah'nın yer aldığı sahneler, anlattıkları hikaye cidden çoğu bölümde taşıyıcı oldu. Yetişkinlerin salak saçma davranışlarından, entrikalarından, kötülüklerinden çıkıp onların mücadelelerini izlemek daha güzeldi. Gerçi senarist onların hikayesine istediğimiz özeni ve detayı vermedi ama olsun." diye yazmıştım. Tek tek bu lise grubunu oluşturan oyuncuları söylemeden. Ama o zaman diziyi izlerken ve kimmiş bunlar diye nette oyunculara bakarken neler düşündüğümü hatırlıyorum. Bu 4 genç oyuncunun hem çok iyi göründüklerini hem de az ekran sürelerine rağmen çok iyi iş çıkardıklarını düşünmüştüm. Ekibin kızlarından biri olan Roh Yoon Seo'yu mesela izleyen herkes çok güzel bulmuştu o zamanlar, Kore'de bir anda bir hypelanmıştı, sonra nedense hiç haber gelmedi o taraftan. Ekipteki erkeklerden biri olan Lee Min Jae oradan kaliteli ama aşırı da ses getirmeyen, daha aksiyonlu maceralı işlere yöneldi, oradan sağlam adımlarla devam ediyor. Diğer kızımız Ryu Da In, tipinin de etkisiyle (Roh Yoon Seo gibi geleneksel anlamda güzel bulunan bir görüntüsü olmamasını kastediyorum, yoksa tipinde bir kötülük yok) gerilimli işlere yönelmek zorunda kalmış gibi görünüyor. Bu ekibin içinde Lee Chae Min dikkat çekmiyormuş gibi görünmüştü o zaman oyunculuğuyla ama bu tamamen karakterin tekdüze ve soğuk oluşundan kaynaklanan bir durummuş. Yine de iyiydi gerçi ama en net hatırladığım yuh bu çocuk gerçekten çok yakışıklı allah özene bezene yaratmış diye düşündüğüm. Buradan bir başrole gider herhalde diye takibe almıştım hemen. O sene değil ama sonraki sene yine bir lise dizisi gibi dizide başrole çıktı haliyle. "Hierarchy" isimli bu dizinin ilk bölümünü sırf Lee Chae Min için açıp, hevesim kursağımda geri kapatmıştım, izlenmiyordu çünkü. Sonra "Crushology 101" geldi, dedim tamam en azından sevimli bir romcomda oynayacak, dünyanın en kötü en kalitesi işlerinden biri sıralamasında başa yarışıyordu bu dizi. O kadar. O derece. Olamaz diyorsunuz oluyor. O kadar kötü. Şöyle demiştim hatta, o derece:

"Crushology 101 (바니와 오빠들)" diye bir dizi başlamış, ona bakayım dedim. Hem salak saçma bir şey hem de gözüm gönlüm açılır diye. Ama dayanılabilecek salaklıkta değil. Bazen gerçekten anlayamıyorum. 10 yaşındaki yeğenimi masanın başına oturtup, üniversiteli bir kız ve ondan bir anda hoşlanmaya başlayan etrafındaki 3 yakışıklı erkekle ilgili bir hikaye yaz desem, inanın cümleleri de yazdıkları da bu diziden daha kaliteli olur. O kadar çocuk yazmış gibi. Çok beter. Hatta bakın bu konusunu bile bir ilkokul çocuğu bulmuş gibi. Tamam hafif, çerezlik bir şey yapalım diyebilirsiniz ama bu kadar da olmaz. Bu derece olmaz. Güzelim Lee Chae Min'e, Cho Jun Young'a yazıklar olmuş. İzlediğim kısmında daha gelmemişti ama ilerleyen bölümlerde gelecek olan Hong Mingi'ye ise daha da yazık olmuş."

Ama sonra bir mucize oldu. Ya da mucize değil de çocuğumuz kendini iyi kurtardı diyelim. Bu senenin ortasında bu zamana kadarki ajansıyla anlaşması bitti, anlaşmanın bittiği gün yeni bir ajansla imza attı ve dönüp bakınca tüm bu dizilerde oynamasına sebep bu eski ajansı gibi görünüyor. Yani tüm bu salak saçma işleri o salak ajans seçmiş olmalı (mevzubahis ajans Kim Soo Hyun'un ajansı, anladınız siz). Hayır şu anda bünyesinde hala birçok oyuncu var ama mesela ikisi, kariyerlerinin başında çok çok iyi oyuncular olduklarını gösteren ve çok büyük gelecek vaat eden ikisi, bence son birkaç işlerinde gerçekten çok kötü şeyler seçtiler ve kariyerlerinde saçma bir noktada takılmış gibiler. Yine de bu ajansta durmaya devam ediyorlar ama belki de çıkamıyorlardır kim bilir, imza sonuçta. Neyse, ne çok konuşasım varmış.

Mucizeye dönersek...Bu dizide oynayacağı haberleri gelir gelmez tamam dedim, şeytanın bacağını kırdı. Çünkü daha ilk haberlerden ve tanıtımlardan belliydi ki kdrama sahnesinde bu senenin bir sonraki büyük çıkışı o olacaktı. Geçen sene Lovely Runner ile Byeon Woo Seok'a olanlar gibi yani. Bu yüzden baya heyecanlanmıştım. Dizi başladığında da hakikaten o ilk izlediğim donuk bakışlı lise öğrencisinden bu çalkantılı karaktere iyi bir yol kat ettiğini gördüm. Genelinde eğlenceliydi, komedi yapmak istediğinde başarılıydı, duygular daha doğrusu romantik duygular konusunda sıfırda olmasa da çok da iyi sayılmazdı ama özellikle dramatik duygularda çok iyiydi. Yine de ilk halinden çok iyi bir ilerleme kaydetmişse de tam olarak beklediğimiz her şeyi verebilecek kıvamda olmadığını da gördüm. Sanki hala üstünde ufak bir donukluk, bir anlayamamazlık var bilemedim.

Ya da belki karşısında bir Lim Yoona olmasından kaynaklı da olabilir. Yoona'yı gerçekten severim, yıllar önce ilk gördüğüm anda da ne kadar güzel bir enerjisi var ve ne kadar güzel bir kız demiştim. Ama ne olduysa K2 yüzünden oldu. O dizide onu izlemek işkenceden farksızdı. Ne küfürler ettim o diziyi izlerken çünkü Yoona'nın iticiliğinden insana afakanlar basıyordu. Neyse ki yıllar geçti, kültür merkezinin film festivalinde "Confidential Assignment 2: International (공조2:인터내셔날)" izledim ve Yoona ile barışabildim. Çünkü bu filmde inanılmaz eğlenceli, komik, hareketli ve izlemelere doyulamaz bir karakter ortaya koymuştu. O yüzden bu diziyi de izlerken fikirlerim tam olarak yerine oturdu. Yoona komedide çok iyi, dramada donuk ve romantizmde aşırı donuk olduğundan tamamen karşısındaki oyuncuya bağlı olarak izlenebilir oluyor. Burada da o yüzden hiçbir romantik yan göremiyorduk. Yani görmek istediğimiz için, çok istediğimiz için kendimizi zorladık öyle oldu romantizm. Ortam çok güzel, oyuncular çok güzel, hikaye pek güzel olunca kendi içimizden tamamladık biraz da duyguları ve kimyayı. Çünkü kimyaları hiç tutmamış da değildi. Atışmaları, mücadeleleri, birbirlerine girmeleri kesinlikle çok tutmuştu ama bir duyguları yoktu birbirlerine karşı.

Ki belki de hikayenin ana teması bu değildir diye düşünüyor insan. Ama daha ilk dakikalardan bizi zaman yolculuğuna çıkaran şeyin tam da bir aşığın cümlesi olması gerçeği, durumu açıklıyor. Tüm bu hikaye yemeklerin etrafında dönüyormuş gibi görünüyor ama asıl nokta, birbirlerini yavaş yavaş anlayıp, tamamlamaya başlayan, birbirlerinin iyi yönlerini ortaya çıkartıp, kötü yönlerini birlikte törpüleyen ve çok zor bir hayatta birbirlerine destek olarak ayakta kalan ve tam da bu sebeplerle birbirlerine aşık olan iki karakteri anlatmaya çalışıyor aslında hikayemiz. Oysa aklımızda kalan lezzetli yemekler ve kanlı saray darbeleri. 12 bölümde değil de belki bir 20 bölümde anlatıyor olsalar acaba her şey daha "olmuş" olabilir miydi ki? İki cümle öncesinde yazdığım cümledeki her şeyi gerçekten de dizi bize güzelce gösteriyor, anlatabiliyor olabilir miydi ki?

Yine de, her falsosuna rağmen, 6 haftadır beni çok mutlu eden, her haftasonu yeni bölümlerle beni çok mutlu bir yerlere götüren bir macera oldu bu. Tüm yan rollerdeki karakterleriyle, onlara can veren çok aşırı iyi oyuncularıyla ve 16.yüzyıldaki Joseon sarayının o entrikalı ama macera dolu ortamıyla benim için ayrı bir yere sahip diziler arasına girmiş oldu Bon Appetit, Your Majesty.

(Tabi nihayet onca yıl sonra, Moon Lovers'ın böğrümüzde açtığı o kocaman kanlı boşluğa nihayet biraz da olsa merhem sürebildiği için bu dizinin senaristine gönül borcumuz var.)

Signal {시그널} (2016) - 16 bölümde telsiz ucundan zaman yolculuğu

 Ben ne izledim böyle ya? Ben böyle ne izledim? Nasıl bir maratondu bu? Nasıl bir senaryo yazmaktı, nasıl oynamaktı, nasıl müziklerdi onlar? Öyle bir dizi izledim ki ben geçtiğimiz iki hafta boyunca...Nasıl anlatsam, neresinden başlasam bilemedim.

Tam 7 yıl önce kaydetmişim izlemeyi planladıklarım arasına "Signal"i. 7 yıl sonunda ancak bu eylül başında birden bire açtım ve izlemeye başlayabildim. Her şeyin kendine ait bir zamanı var ya hayatta, bu hikayeyi de izleyebilmem için en doğru zaman buymuş işte. Hepsini izleyip bitirdikten sonra düşündüm ki daha önceki halimle izlemeye çalışsaymışım psikolojime şimdiki kadar hakim olamayabilirmişim. Çok daha mutsuz olabilirmişim izlerken, ağlamaktan yerlere bayılabilirmişim. Şu anki ben, kendine biraz daha hakim, biraz daha izlerken kendini hikayenin dışında tutabilmekte başarılı.

Benim için 7 yıl önce başlamış olsa da bu dizinin hikayesi, esasında 2016 yapımı bir güney kore dizisi Signal (시그널). O meşhur ve efsanevi 2016 senesinden yani. Bundan daha önce bahsettim mi emin değilim. Etmiş de olabilirim. 2016 senesi güney kore dizileri için efsane bir yıl. Bence yani ama sanırım böyle düşünen büyük bir kesim de var. 2010'lu yılların başına gelindiğinde iyice bir hale yola girmiş olan dizi sektörü, o sene inanılmaz yapımlara sahne olmuş gibi görünüyor. Şöyle bir bakarsanız mesela,

Descendants of The Sun (태양의 후예)

Love in The Moonlight (구르미 그린 달빛)

Moon Lovers Scarlet Heart Ryeo (달의 연인 - 보보경심 려)

The K2 (더 케이투)

The Legend of The Blue Sea (푸른 바다의 전설)

Weightlifting Fairy Kim Bok Joo (역도요정 김복주)

Goblin (쓸쓸하고 찬란하神 - 도깨비)

2016'da yayınlanan dizilerden sadece benim izlediklerim ki bunların hepsi kdrama dünyasını şimdiki haline getiren diziler. "Boys over Flowers" dönemi yolu açtıysa 2016'da bu dizilerle (ve o sene yapılan diğer dizilerle) o yol dağın tepesine ulaştı diyebiliriz tam olarak. "Signal" de işte o seneki bu efsanelerin arasında en çok ses getirenlerinden biri olarak parlayarak duruyor. Bu kadar iyi olacağını biliyordum bu yüzden ama dediğim gibi her şeyin kendi zamanı vardı, bunca yıl sonra izlemem gerekiyordu ve şu anda tüm dünya üzerinde en çok güvendiğim insan dedektif Lee Jae Han. Ve ne yazık ki gerçek bile değil. Ama her şeyi baştan anlatmak gerekiyor sanırım.

Hikayemiz 2015 senesinde bir polisin, diğer polislerce karakola getirilmesi ile başlıyor. Polislerden nefret eden bu genç polisimiz zamanı geçmiş, atılacak kanıt poşetlerinin arasında bir telsiz buluyor. Gecenin bir vaktinde birden cızırdamaya başlayan telsizin sesine yönelip eline alıyor ve karşıdan gelen sese cevap veriyor. Böylelikle dedektif Lee Jae Han 1989'dan 2000' kadar ara ara 2015 yılındaki genç polis Park Hae Young ile bu eski telsiz aracılığıyla konuşabilmeye başlıyor. İki polis o kadar yıl arayla aynı faili meçhul davalara bakıyorlarken birbirlerine verdikleri ipuçlarıyla bu davaları çözmeye başlıyorlar.

Görünüşte hikayemiz bu ama aslında çok daha fazlası. İlk gördüğümde çocukluğumdan hayal meyal hatırladığım bir filmin çok az bir kısmı gözümün önüne geldi. 2000 yapımı "Frequency" diye bir filmdi bu. O zamanlar filmin adını, şununu bununu hiçbir şeyini bilmiyordum. Doğru düzgün izlememiştim de. Tvde rastlayıp, öylesine biraz bakmışım gibi geliyor. Sadece içimde çok ama çok üzücü bir his bıraktığını ve yağmur sesini hatırlıyorum. O filmdeki karakterler de polisti diye düşünüyordum ki imdb sayfasından bakınca itfaiyeci olduklarını gördüm. Ya da biri polis biri itfaiyeci galiba. Bu itfaiye kelimesi de her zaman ilgimi çekmişti, ateş söndürenlere neden böyle bir isim verilmiş ki cidden? Kökeni ne acaba? İngilizce'de "firefighter" olan bir şey neden bizde böyle mesela? Neyse bunun şu an konumuzla alakası yok sanırım.

Kim Won Hae ahjussiyi gördüğünüz anda o diziye atlayın
Bu, her profesyonel kdrama izleyicisinin altın kuralıdır

Demeye çalıştığım, bu konu öyle ilk defa yapılmış, ilk defa gördüğümüz bir konu da değil. Ama işte asıl mükemmelliği de burada başlıyor. Daha önce defalarca anlatılmış da olsa, benzerleri yapılmış da olsa önemli olan onu alıp, tamamen başka bir seviyeye çıkarabilmek. "Signal"in, senaristin ve yönetmenin yaptığı diğerlerinden daha değişik bir yaklaşımla birçok yan hikayeyle, dinamik bir şekilde kendini yazan farklı farklı zaman çizelgeleriyle bildiğimiz hikayeyi yepyeni bir şeye çevirmek bu açıdan. Hemen hemen her ülkede yozlaşmış polisler, gücü hak etmeden ele geçirip, sonra bu güçle her şeyi ve herkesi kendi çıkarlarına kullanan siyasetçiler ve adaletsizliğin hikayesi yok mu, elbette var. Birçok dizide filmde anlatılmıyor mu bunlar, on yıllardır anlatılıyor. Ama Signal bunu 2016'da anlatana kadar bu hikayelerin çoğunda, genellikle tek bir seçilmiş kahraman çıkıp, şeytanları tek başına alt edip, kötü düzeni sonlandırıyordu mesela. Oysa burada tüm bu iç içe geçmiş hikayelerle göstermeye çalışıyorlar ki kahraman da olmasalar, kendi işlerinde güçlerinde normal insanlar da olsalar bu kötülerin dışındakiler güçlerini birleştirirse, birlikte hareket edebilirlerse bir şeyleri değiştirebilirler. Bu kötüler her zaman olacak ama onlarla savaşan birilerinin de her zaman olduğunu ve böylece umudun hep var olduğunu göstermeye çalışıyor. Yani büyük büyük kahramanlıkları değil, sıradan insanların çabalarını, tökezlemelerini, kaybedip kaybedip yeniden kazanmalarını anlatıyor.

Hikayeye başlarken ilk bölümde belki biraz yavaş gelebilir, henüz hiçbir şey olmuyor gibi hissettirebilir sanırım. Ama bir bölüm sabredip asıl olaylara dalmaya başlandığında insan kendinin nerede olduğunu bile unutuyor izlerken. Hikayenin o kadar içinde buluyorsunuz ki kendinizi, karanlık dar sokaklarda dedektifle birlikte koşuyormuş gibi nefes nefese ve endişe içinde kalıyorsunuz. Toplamda 4'tü sanırım çözmeye çalıştığımız davalar. Her bir dava içinde hemen hemen bir iki bölüm ayrılmış oluyor ama aslında bu davaların hepsi de birbirinden çok da alakasız değiller. Bu anlamda her şey birbirine bağlanıveriyor arka planda. Son bölümlere gelindiğinde de biraz olayın dramatik yönüne ağırlık vermeye çalışmış oldukları süreler var, fazlasıyla flashbackli ve ağlamaklı gözlere zoom yapılmış halde ilerleyen bölümlere rastlayabiliyoruz. Ama bu kadar kusur, kadı kızında da oluyor. Çünkü geri kalan her şey ama her-bir-şey aşırı mükemmel.

Dedektif Lee Jae Han - karşımda beliriverse sarılıp ağlasam

Özellikle - dediğim gibi - Lee Jae Han karakteri...Ben böyle yazılmış karakter görmemiş olabilir miyim? Hemen hemen her mükemmel karakterin en azından iki üç falsosu, gri alanı, bir şeysi olurdu. Oysa dedektif Lee Jae Han'ın hiçbir kötülüğünü görmüyorsunuz. Dedim ya şu anda dünya üzerinde güvenebileceğim tek insan o gibi hissediyorum. Tabiki hataları oluyor ama bunlar tamamen bilinçsiz seçimler sonucu onun dışında gelişen şeyleri ona atfedersek. Ve sadece iyi yazılmış bir karakter olmakla da kalmıyor, ona hayat veren Jo Jin Woong'un kişiliğiyle bütünleşiyor adeta tüm hikaye ve tüm karakter. Daha önce hiçbir dizisini filmini izlememiştim. Haliyle onu ilk defa böyle bu karakterde izleyince benim için Lee Jae Han ile bütünleşti. O yüzden gerçekle hikayeyi ayırt edemez durumdayım şu anda. Şaka bir yana, Jo Jin Woong tüm nüanslarıyla o kadar iyiydi o kadar doğaldı ki dedektif Lee Jae Han olarak onu izlemek inanılmaz bir keyif, şahane bir yolculuktu.

Zaman yolculuğunun diğer ucundaki polislerimiz Park Hae Yeong'u canlandıran Lee Je Hoon ve Cha Soo Hyeon'u  canlandıran Kim Hye Soo'yu da da ilk defa izledim (9 yıllık kdrama izleme kariyerimle evet hala izlemediğim oyuncular çıkıyor, ben de şaşırıyorum). Lee Je Hoon'un oynayışında zaman zaman rahatsız edici kafa oynatma hareketleri sinirimi bozsa da, öyle kötüydü diyebileceğim pek bir şeyi yoktu. Ama bazı yerlerde kendini zorluyormuş gibi hissettim o rol yaparken ama hikaye ilerledikçe oturttu tepkilerini de duygularını da. İlk başta, onunla ilk karşılaştığımda aklımda bu adam böyle bir karakter diye oluşan düşüncelerin çok dışında bir karakter çizdi mesela, bu da şaşırtıcıydı benim için.

Cha Soo Hyeon'u  canlandıran Kim Hye Soo'yu ilk bölümlerde gördüğümde nasıl olacak ki bu kadınla dedim, yalan yok. Çok stereotip bir "delikanlı" olmuş kadın polis karakteriymiş gibi görünüyordu. Oysa bölümler ilerledi, geçmişteki işe yeni başlamış haliyle gelecekteki deneyimli polis hali arasındaki ince ince dokunmuş ama büyük farklılıkları o kadar doğal bir şekilde gösterdi ki neden bu rol için en iyisinin o olduğunu anlamış oldum. İşin daha da güzeli, tüm olan bitenin içinde onun karakterinin o ilk pespembe halinden dövüle dövüle, yaşaya yaşaya nasıl bugünkü siyahlı haline dönüştüğünü fark ettirmeden anlatmış olmalarıydı.

İki haftadır izlerken her bir bölümde oturup saatlerce konuşmak istediklerimi işte böyle uzatmadan ama karman çorman bir şekilde anlatmaya çalıştım. İnsan bir hikaye ile karşılaşıp, onu bir şekilde çok sevince, çok etkilenince böyle oturup, anlatmak, üstüne konuşmak, bir daha bir daha yaşamak istiyor. Ama sanırım burada kesmem gerek artık. Yapabileceğim tek şey, o mükemmel ötesi müziklerini açıp, yeniden o sahnelere gidip hafızamın içinde hüzünlenmek, hayıflanmak ve en önemlisi umut etmek.

Kafa karışıklığından en sonda hatırlayabildiğim NOT : Tam 10 yıl sonra 2.sezonunu çekmeye başladılar! Söylemeyi unuttum. Bakın, gördüğünüz mü, umut hep var :)

(Özellikle Inkey'in "The One Who Must Leave"ini seneler önce daha diziyi izlememişken bile listeme eklemiştim. Cha Sik Jung'un "I Will Forget You"su ile açılıyor bölümler zaten ki o şarkıya aşktan öte duygular besliyorum.

The Matchmakers {혼례대첩} (2023)

Joseon Dönemi'nde bir zamandayız. Krallığın başkentinde Sim Jung Woo isimli kahramanımız, devlet sınavını en genç yaşta en birinci olarak geçen bir akıl küpü. Ailesi de krallığın en güçlü iki soyundan birine mensup. Tam hayalini kurduğu gibi bir kamu görevine başlayıp, zekasıyla basamakları birer birer tırmanacağını düşünürken kralın kızı ile evlenmesine karar veriliyor. Prenses de tam düğün töreni sırasında bayılıp, ölmesin mi? Geleneklere göre Sim Jung Woo'nun bir daha evlenmesi ve devlet içerisinde herhangi bir görev alması yasak olduğundan başrol erkeğimiz kocaman evinde, yalnız başına seneler geçirmeye başlıyor.

İktidardaki en güçlü ailenin (Left State Councilor'ın evi - bu councilorları daha önce bir yerde konuşmuştuk çocuklar) evindeki dul gelin Jung Soon Deok ise başrol kızımız. Onun da evlendiği kocası yazık, evliliklerinin ilk yılında zaten hasta olduğu için ölüvermiş. Jung Soon Deok da yine geleneklerden ötürü, gelin geldiği evde yaşamaya, evi çekip çevirmeye devam etmek ve hiç evlenmemek zorunda. Ama Jung Soon Deok'un bir sırrı var: Sabah ve akşamları olan ev işlerini halledip, tüm gün dışarıda, başkent Hanyang'ın sokaklarında bir "matchmaker" olarak çalışıyor. O zamanlar böyle bir gelenek var (ay allahım ne çok gelenek dedim daha iki paragraf oldu). Çöpçatan bizdeki adı ama öyle mi diyeyim? Bu çöpçatanlar, yaşı gelmiş gençleri birbirlerine uygun görüp, bulup, tarayıp evlendiriyorlar. Öyle flört etme, birbirini görme beğenme, birbirini tanıma şu bu bir şeylerin olmadığı zamanlar olduğu için tüm işi bu çöpçatanlar hallediyor. Aileler arasında gidip gelip, böyle niyet mektupları ya da anlaşma mektupları diye düşünebileceğimiz (aslında başka bir şey onlar da o kısmı derinlemesine araştırmam gerekiyor, not ettim) şeyleri değiş tokuş ediyorlar. Çeyiz tarzındaki şeyleri götürüp getiriyorlar falan. Hah işte başrol kızımızın işi de bu. Zevkine yapıyor. Kendisi sonuçta başkentin en zengin ve güçlü ailesinin ikinci gelini. Tanınmamak için de eski köle-yeni minik tüccar bir arkadaşının, Yeo Joo Daek hanımın kılığına giriyor. Üstüne daha alt tabakanın giydiği kıyafetlerden, parlak renkli, ben buradayım diyen kıyafetlerden giyip, yüzüne ağır bir makyaj yapıyor. Bir gözünün altına da esas Yeo Joo Daek'in olduğu gibi bir minik ben kondurunca kendi öz kardeşi bile tanıyamıyor oluyor (bunlar hep gözlük takıp tanınmayan clark kent'in başının altından çıktı hiç öyle göz devirmeyin benim gibi).

Evde kalmış 3 kız kardeş :)

Bu iki şahsına münhasır kahramanımız kaderin bir oyunu ile evde kalmış 3 kız kardeşi (en büyükleri 24 yaşında mı ne, o derece evde kalmışlar yani düşünün) iki üç ay içinde evlendirmek üzere iş birliği yapıyor. Ve maceraları sadece üç kızı evlendirmeye çalışmak olmaktan çıkıp, yıllar öncesine uzanan kraliyet komplolarını çözmeye, kaza gibi görünen cinayetleri ortaya çıkarmaya, veliaht prensi korumaktan, kralın iktidarını muhafaza etmeye kadar bin bir türlü şeye dönüşüyor. Tabi arada da birbirlerine aşık olmaktan geri kalmıyorlar.

The Matchmakers, orijinal adıyla 혼례대첩 (hunriye deçob diye okuyabiliriz) Güney Kore'nin KBS2 kanalında 30 Ekim - 25 Aralık 2023 tarihleri arasında 16 bölüm olarak yayınlandı. Orijinal adı düğün savaşı gibi bir şey demek. Rowoon'u Destined With You'da izleyip, sempatik bulduktan hemen sonra başka bir dizide, hem de bir tarihi romcomda başrol görünce atladım tabiki izlemek için. Böyle eğlenceli, komiklikli, aralarda romantiklikli, bol bol da saray entrikası, güçler arasındaki oyunlar serpiştirilmiş tarihi diziler benim yumuşak karnım artık. Saçlar sımsıkı toplanmış, altta geniş hanboklar giyilmiş kızları, çooonaa diyerek terennüm eden adamları görünce kendimi hoop aralarında buluveriyorum. Çok can sıkıcı bir şeyler olmadığı sürece izlemeye devam ediyorum. Neyse ki bu kez ne can sıkıcı bir şey vardı ne de izlememe engel olacak bir şeyler. Aksine aşırı eğlenceli, mantıksız da olsa gizemli aksiyonlu, tarihi gerçekliği olmasa da tarihi dokulu pek keyifli bir hikaye izledim. Baştan sona kendine has anlatım tarzını ve temposunu korudu. Kendince ters köşeler de yapmaya çalıştı. Oyuncuların hepsi bir şekilde kendini sevdirdi. Hikayenin kötüleri bile sevimli gelebiliyordu yani kötülükleri görünürken.

Ayrıca pek çok açıdan daha "çağdaş" bir hikayeydi. Yani evet Joseon dönemi geleneklerini barındırıyordu hikaye ve zaten temelinde bu geleneklerin kısıtladığı şeylerden çıkan zorunluluklar ve engeller vardı ama tüm bunları, çok da tarihi bir noktaya konumlandırılmadığından belki, biraz daha çağdaş bir bakış açısıyla ele alır gibi davrandı tüm hikaye. Mesela önümüzde her zamanki, erkek egemen kraliyet ortamı ve entrikaları vardı ama tüm her şeyin merkezinde koskocaman bir güç sahibi kadın yer alıyor. Esas kızımız bile aslında tüm hayatını geleneklere ve zamanın ruhuna bir başkaldırı olarak yaşıyor. Hikaye boyunca tanıştığımız kadın karakterlerin hemen hemen hiçbirinin ay elime diken battı benim kurtarın ay gözlerim karardı beni tutun tarzında bir halleri olmadı. Hepsi kendi stilinde dimdikti, kendi hayallerinin peşinde, her durumda kendi kendilerine nasıl her şeyi halledebileceklerini düşünebilen, inisiyatif alabilen kadın karakterler izledik. Onların yanında erkek karakterlerimiz de öyle her şeyi vura kıra halleden, dediğim dedik, kadın karakterleri kurtarıp günü kurtaran kahramanlar şeklinde yer almıyor. Çoğu durumda daha zayıf kaldıklarına ya da yenildiklerine şahit oluyoruz.

Dedim ya Rowoon'u Destined With You'da sevmiştim ve o dizi o kadar kötü olmasına rağmen sonraki işlerine bakmam için motivasyon olmuştu. Burada da fena değildi. Az biraz da olsa oyunculuğuna bir şeyler katar haldeydi. Yine komedi dozu yüksek bir karakter ortaya koyuyor ki bu bence onun oldukça başarılı olduğu bir alan. Buradaki dışarıdan çok ukala ve güçlü, kocaman görünen ama fiziki hiçbir şeyde başarılı veya güçlü olmayan, her şeyi sadece kitaplardan okuyup öğrendikleriyle yapmaya çalışıp, hayata aşırı yabancı olan bu sakar, bilmiş hallerini izlemeyi çok sevdim mesela.

Bakın bu evin hanımı-gelini kılığındaki esas kızımız

Bu da çöpçatan kılığındaki esas kızımız
- hiç tanınmıyor değil mi :D

Esas kızımızı oynayan Cho Yi Hyun'u ilk defa görmüş oldum. 2017'den bu yana dizilerde oynuyor görünüyor ama tek bir dizisini bile izlememişim. Burada ilk defa tanıştığım hali böyle çıtı pıtı (gerçi kanımca Rowoon'un yanında herkes mi öyle görünüyor acaba ya da kız gerçekten minyon), bıcır bıcır, her şeye her yere koşturan, her işi halleden, elinden her iş gelen ama her davranışı da kurallara kaidelere uygun bir kız şeklindeydi. Ne olursa olsun kendi iyilik çizgisinden ve etik sınırlarından çıkmadı. İzlemesi keyifli bir karakterdi ama Rowoon'un canlandırdığı karakterle romantik olarak bir kimya oluşturamadı - bana göre. İzleyen hemen hemen herkesin ikisini birbirine yakıştırdığına eminim ama ince bir fark var, onu göremedikleri için olsa gerek. İki karakter olarak olayların içinde, bir arada, yan yana kimyaları çok iyiydi. Sadece romantik olarak bir yıldızlar ışık patlamaları yoktu ortada o kadar.

Mükemmel kral

Daha önce Hometown Cha Cha Cha'nın neşeli kafe sahibi olarak izlediğimiz Jo Han Chul'u oldukça fantastik bir kral olarak izledik burada. Fantastik diyorum çünkü tarihi bir dramada böylesi yumoş, anlayışlı, empatik, kafası çalışan, kimsenin tahttan indirmeye, suikast düzenlemeye çalışmadığı, her şeyi herkesi bir şekilde idare edebilen başka bir kral karakteri görmedim. Keşke her tarihi drama kralı Jo Han Chul olsa.

Hikayemizin güç timsali kadını rolündeki Park Ji Young'u izlemek de ayrı bir keyifti. Hareketleri bir an sinirinizi bozuyorsa öbür an ne kadar mantıklı davrandığını görebiliyordunuz. Kendisi dizilerin ağır toplarından, sektörün eski ve önemli oyuncularından ama buraya kadar hiç gördüğümü hatırlamıyorum. Denk gelmemişim demek ki. Moon Lovers: Scarlet Heart Ryeo (2016)'da üçüncü kraliçeymiş mesela, hiçbir fikrim yok hafızamda.

Yan karakterleri oynayan oyuncuların hemen hepsi çok iyiydi yaptıkları işte. Ama bence bunda, ellerine verilen metinde gayet üstüne düşünülmüş karakterlerin yer alıyor olmasının etkisi var. Herkes yer aldığı noktaya cuk oturuyor ve her sahne su gibi akıyor. 3.duvarın yıkıldığı, her bölümün başındaki sahneler de ayrıca eğlenceli şekerleme süsleriydi hikayeye.

Ben bu hikayeyi ve karakterleri gerçekten çok sevdim. Dediğim gibi sadece tarihi bir fonda olduğu ve Rowoon'u takibe aldığım için açmıştım ama hiç beklemediğim kadar iyi çıktı. Haftalık olarak izleyip, 2023'ün içinde başlayıp biten son diziydi benim için. İzlerken çok keyif aldım, çok mutlu oldum. Biliyorum 2023'ün favorisi olarak - benim favorim olarak - The Matchmakers'ı söylemedim çetelede ama sanki yılın son günü, koştura koştura, uykumdan feragat edip, bitirdiğimde ve şu an üstüne düşündüğümde sanırım en çok bunu sevdim diyebiliyorum.