Madeline C.Zilfi'den "Osmanlı İmparatorluğu'nda Kölelik ve Kadınlar (1700-1840)"

Kadınlar ve gayri müslimler, dönemin erkek Müslüman üstünlüğünün iki temel dayanağıydı. Bu iki dayanak toplumsal bakımdan birbirine denk değildi. Kadınlık biyolojik bir kategori olarak anlaşılıyor, dönemin teknolojileri dikkate alındığında da kalıcı olarak görülüyordu. (...)Dini aidiyet, "Müslüman olmama" sıfatı, iradeyle terk edilebiliyordu; ihtida (din değiştirip İslam'a geçmek) sık rastlanan bir şeydi ve özellikle de böyle yapan erkekler Müslüman cemaatinde coşkuyla karşılanıyordu. Avrupa'nın gayri müslimler lehine (erkekler için doğrudan, kadınlar için onlara bağlı kişiler olarak dolaylı yoldan) müdahaleleri nedeniyle gayri müslimler, ister Müslüman, ister kendileriyle aynı dinden olsun, gelenekçilerin dayatmalarından giderek daha çok kaçınabiliyorlardı. Kadınların ise kendilerine kadın olarak diplomatik dokunulmazlık sağlayacak yabancı bir hamileri ya da doğdukları ülkelerin yasalarına ve geleneklerine başkaldırmalarını destekleyecek savaş gemileri yoktu.

Aslında bu cümleler durumu özetliyor. Osmanlı İmparatorluğu'na dair onlarca yıl bir dolu savaş ve anlaşmayla dolu tarih derslerinin içinde boğuşup duruyoruz ama hiçbir hocamız veya hiçbir ders kitabı bize o anlaşmaya mührünü basan padişahın annesinin ve onu büyütenlerin, doğduğu yerden zorla alınıp, hiç bilmediği bir şehirdeki bir sarayın içine hapsedilmiş, tüm kimliğinden tüm benliğinden vazgeçirtilmiş köleler olduğundan bahsetmiyor. Ya da o sayfalarca süren, anlata anlata bitiremedikleri savaşları kazananların, fetihleri yapanların, ailelerinden çocuk yaşta kopartılmış ve yıllarca sadece askeri eğitim verilmiş köleler, onlara uygun görülen isimleriyle devşirme erkekler olduğunu hiçbiri söylemiyor. Bu şekilde devşirilip, padişahın kölesi, kulu haline getirilmiş olmasına rağmen, yıllar sonra basamakları tırmanıp da o kölelik ettiği padişahın yanıbaşında bir paşa olduktan sonra - kendisi de zaten bir köle değilmiş gibi - konağına köşküne köleler doldurup, aynı muameleyi onlara edenlerle ilgili tek bir satır bile yazmıyor ders kitaplarımız. Amerika'daki kölelikle, Avrupa'daki kölelikle ilgili bir dolu film, dizi izliyoruz ama koskoca bir imparatorluğun neredeyse tamamen kölelerle yürütülmüş olduğunu aklımıza bile getirmiyoruz. 1846'da Sultan Abdülmecit'in yayınladığı fermanla Osmanlı'da köleliğin kaldırılmış olduğuna dair tek bir satır bilgi hatırlamıyorum ben bir türlü bitmek bilmeyen okul yıllarımdan. Gerçi bu da tam bir kaldırma değil, sadece sarayın neredeyse yanıbaşındaki Esir Pazarı'nın kapanmasına ve köleliğin el altından ama yine de açık seçik bir şekilde devam etmesine neden olmuş bir ferman bu. Çünkü sanırım bu koskoca kitapta da anlatmaya çabaladığı gibi Zilfi'nin, kölelik konusu bu coğrafyada, o filmlerde izlediğimiz durumundan çok daha farklı bir şekilde algılanmış yüzyıllarca. Kölelik anlayışı, bir kısmı dinden de kaynaklanan bir çok etkenle şekillenmiş.

İşte Zilfi büyük oranda bu anlayış farklılığını ve bakışı anlatmaya çalışıyor. Kitabının başlığında belli bir dönem belirtiyor, 1700-1840 arasını seçmiş. Tarih derslerinin olabilecek en sıkıcı şekilde anlatıldığı bizler için ise şöyle bir çerçeve oluşturabilirim bu zaman aralığına: Karlofça Antlaşması'nı hatırlıyorsunuz değil mi az buçuk, hah işte onun hemen ardından başlatıyor yazarımız zaman aralığını. Mısır'da Mehmet Ali Paşa'nın iyiden iyiye güçlendiği, Rusya ile habire savaşlara girilip çıkıldığı, hani şu Yeniçeri Ocağı'nı kaldıran II.Mahmud'un saltanatının bitişiyle de bitiriyor. Yani en azından böyle bir sözde bulunmuş ama kitaba başladığınızda fark ediyorsunuz ki Zilfi'nin hiç acıması yok; en başından anlatıyor her şeyi. Osmanlı'da köleliği anlatabilmek için kadınları anlatmak gerek diyor, onları anlatmak için toplum yapısını, onun için erkekleri anlatmalı diye Osmanlı'nın nasıl kurulduğundan, İstanbul'dan tutun da İslam'ın yapısına kadar her şeyi başa sarıyor. Aslında çok güzel ve yerinde, doğru tespitlerde de bulunmayı ihmal etmiyor:

Erken modern standartlar çerçevesinde kozmopolit bir kentti ama herkesi kaynaştıran bir yer değildi. İstanbul'a göç, yeni gelenlerin çoğu için hayatlarını değiştiren bir deneyimdi ama her şeyi değiştirmiyordu. Kentte yaşamak, buraya göç edenlerin beraberlerinde getirdikleri farklı kökenleri, toplumsal hal ve tavırları silmeye pek yetmiyordu.(...)Başkentin yerlisi bile olsalar nüfusun çoğunluğu kentli köylünün arketipiydi. Sözde kentliydiler ama memleketinde bıraktıkları aile fertlerine, köy cemiyetlerine, örf ve adetlerine derinden bağlıydılar.

Hatta bu tespitlerinin zamansızlığı yani zamandan, çağlardan bağımsız oluşu karşısında insan acı acı gülümsemiyor değil:

İmparatorluğun sınırlarının daralmasına, kaybedilen ya da savaştan zarar gören vilayetlerdeki mansıp, timar ve arpalıkların ortadan kaybolmasına rağmen, merkezi sistem 18.yüzyılda ve II.Mahmud'un hükümranlığı sırasında yeni mezunlarla şişmeyi sürdürdü. Merkezi sistem bunu yaparken aslında tutamayacağı sözler vermiş oluyordu.

Bunların yanında konuya dair güzel özetleri oluyor mesela ki o yıllar süren tarih derslerimizi de böyle anlatmayı seçmiş olsalar acaba koskoca bir millet olarak Osmanlı tarihini bu kadar öğrenmemiş halde olur muyduk diye merak ettiriveriyor:

16.yüzyıl hasekilerin, 17.yüzyıl valide sultanların devriyse, 19.yüzyıl da hanedan mensubu kız kardeşlerin devriydi.

Ancak tüm bu güzel satırlara, yerinde düşüncelere ulaşabilmek için kocaman bir karmaşa yığınının içinde kaybolmadan, yolunuzu şaşırmadan ve ipin ucunu kaçırmadan ilerlemeniz gerekiyor. Çünkü Zilfi her ne kadar bir zaman aralığı belirtmiş olsa da (ve bu aralığı hiçbir şekilde sallamamış olsa da) insan yine de bir kronolojiye uymasını, diyecek neyi varsa artık onu belli bir sırada söylemiş olmasını umuyor. Ama umduğumuzla kalıyoruz. Yazarımız olaya gayet felsefi ve akademik bir açıdan yaklaştığından olsa gerek konu başlıklarını da ona göre belirlemiş. Kronolojiden ziyade, anlamsal bütünlüğü oluşturma gayretiyle çeşitli açılardan ele alıyor geneli itibariyle Osmanlı'yı ve köleliği. E hal böyle olunca da her bir başlık altında tüm bir Osmanlı dönemini her defasında başından ama farklı bir konu etrafında okuyoruz. Bu durum bana bu yüzden hep dönüp dolaşıp aynı şeyi yazıyormuş ve ben de onu okumak zorunda kalıyormuşum hissi verdi. Maryland Üniversitesi'nde tarih profesörü olan Madeline C.Zilfi (http://history.umd.edu/users/mzilfi) tamam bu konuda çılgıncasına otorite bir insandır belki ama inanın koskoca kitap boyunca hep aynı şeyi söyledi bence. Arada güzel bilgiler verdi, vaaay öyle miymiş dediğim şeyler gösterdi falan ama asıl anlatmak istediği şey olan kölelik ve kadınlar hakkında söylemek istediği açık seçik bir şey yok gibiydi, lafı dolandırıp durdu sanki.

Osmanlı tarihi hakkında profesör olmuş bir insana da lafı dolandırıyor diye çamur attığıma göre sessizce uzaklaşabilirim sanıyorum çocuklar buradan. Ama hakikaten ya, ne umutlarla ne heyecanla aldım ben bu kitabı, içine düştüğüm batağa bak. Ne olaydı şöyle keyifli bir kitap yazaydın be hanım teyze he ne vardı..

Ben kitabı 7.cadde'deki İş Bankası Kültür Yayınları'nın yerinden almıştım. Arada bunaldığımda kendimi orada, o ufacık ama tıka basa kitapla dolu yerde buluveriyorum. Bir güzel yanı da büyük oranlarda indirim uygulanıyor olması oradan alırken kitapları. Bu yüzden mesela arka kapağında belirlenen fiyat 28 tl ama ben çok daha az bir şeye almıştım-tam hatırlayamıyorum gerçi.

https://www.iskultur.com.tr/yazarlar/madeline-c-zilfi

https://www.goodreads.com/book/show/40731355-osmanl-mparatorlu-u-nda-k-lelik-ve-kad-nlar

16 bölümlük bir amaçsızlık: Cinderella and The Four Knights

Lise son sınıf öğrencisi Eun Ha Won (InHaVon diye okuyoruz çocuklar) küçük yaşta annesini kaybettikten sonra babası, üvey annesi ve üvey kız kardeşi ile birlikte yaşamaktadır. Tıpkı masaldaki gibi, Eun Ha Won'un da babası kamyon şoförü olduğundan evden hep uzaktadır, talihsiz kızımız da kötü kalpli üvey annesi ve en az onun kadar kötü kalpli üvey kız kardeşinin insafına kalmış durumdadır. Mezun olmasına sayılı günler kala, üniversiteyi de kazanmışken iyice sersefil, perperişan duruma düşer. Üstündeki okul eşofmanı ve sırt çantasıyla kapının önüne koyar evdeki şeytanlar onu. Olaylar birbirine dolanır, kaderin ağları işe karışır ve Eun Ha Won kendini acayip zengin (böyle hani Güney Kore'nin en bir zengini falan yani o derece zengin) Kang ailesinin üç erkek varisinin birlikte yaşadığı über-tasarım-harikası evde (malikanede) bulur. Bu üç oğlan da hemen hemen Eun Ha Won'un yaşlarındadır, eh yani 2-3 yaş falan ancak büyükler öyle yani. Ama her biri ayrı bir telden çalmaktadır, üçü de birbirinden hiç hazzetmeden, hayattaki sorumlulukları ne zerre iplemeden ve ailenin büyüğü, tüm paranın da kaynağı büyükbabalarının her bir istediğinin de tersini yaparak yaşayıp gitmektedir. Büyükbabanın derdi bunların bir aile olmayı öğrenmesidir, bu arada da şirketin  başına kendisinden sonra hangisinin geçeceğini belirlemeye çalışmaktadır. İşte pek zeka küpü büyükbabamız Eun Ha Won'u bu "aile" işi ile görevlendirerek salar oğlanların üstüne. Saf Cinderella'mız da üniversite başlayana kadar normalde günde 30 tane falan farklı part-time işte çalışarak kazanmaya çalıştığı harç parasını bu şekilde tek seferde kazanabilmek umuduyla atlar görevin ortasına. (4 şövalye diyor değil mi dizinin adı, tamam endişe yok, o da büyükbabanın kişisel asistanı gibi bir şey olan şirket çalışanı abimiz) (https://mydramalist.com/16119-cinderella-and-the-four-knights)

Çemkirmekten kendimi kaybetmeden önce söyleyivereyim, ben bunu niye izledim bilmiyorum. Yani neden açıp izlemeye başladığımı biliyorum orası net. Bir kere adı çok umut vaat edici gelmişti. Posteri falan da hah tamam şöyle eğlenceli, marshmellow kıvamında, salak salak sırıttıracak bir şey izleyeceğim olley dedirtiyordu adeta. Ama bu kadar boş çıkabileceğini inanın tahmin edemedim. İnanamadım bile yani izlerken. Ellerinde bu kadar neler neler çıkarabilecek sevimli mi sevimli bir isim ve konu varken anlatmayı seçtikleri yöntem ve anlattıkları şeyler o kadar kötü olamazdı ya. Olsa olsa bir tür şakaydı bu dedim. Böyle bir isim koyarak oturup bir senaryo yazsam neler anlatırdım dedim. Oysa bu senarist çok amaçsızca, çok anlamsızca bir şeyler yazıp öyle atmış ortaya sanki. Hayır bunu okuduktan sonra bunca insan da nasıl ikna olmuş oynamaya, çekmeye orası daha bir ilginç. Tamam hakkını yemeyeyim, arada böyle üç beş sevimli an, gülmekten insanın karnına ağrılar sokan sahne yok değil. Ama bunlar da tümden oyuncuların falan çabası. Onların başarısı. Yoksa senaristle alakası yok.

Bakın şimdi baştan alalım. Elimizde bir Cinderella var, şahane seçilmiş. Bir kere tüm o Güney Kore dizilerindeki kadın oyuncuların tersine hafif tombik, bacakları falan çalı çırpı boyutunda değil. Sevimli bir kadınsılığı var, erkeksi değil ama öyle Cinderella gibi de değil (Oyuncunun adı Park So Dam). 4 tane de şövalye seçmişler. Biri olması gerektiği gibi hiç kimseyi takmayan, eğlenceli, şımarık tip (Oyuncunun adı Ahn Jae Hyun). Biri romantik prens kıvamında, friend-zone'a girdikten sonra kızların kalbini çalanlardan (Oyuncunun adı Lee Jung Shin). Öbürü buzlar prensi, belalı geçmişiyle karizmatik ama kalpsiz tip (Oyuncunun adı Jung Il Woo). Sonuncusu da dürüstlük abidesi, her zaman başınızı yaslayabileceğiniz güvenilir omuz, görev adamı prensi (Oyuncunun adı Choi Min Sung). Her birine bir geçmiş de oluşturulmuş, alabildiğine karmaşık olaylar da var. Büyükbabanın yeni evlendiği orta yaşlı hanım ablada da bir işler dönüyor diyorsunuz, şirkette de bir şeyler oluyor gibi geliyor. Bu arada şeytani üvey anne ile üvey kız kardeş de sadece kötü değil, bir de salak olduğundan onlar da bir dolu saçma şey çeviriyor. Yani elde tüm malzemeler var. Ama bunu en başından tüm kartları açık edip, olabilecek en saçma şekilde bağlayarak hiç ediyor senaryo. Madem 4 tane esas oğlan koydun, o halde neden en başından esas kızı bir tanesine aşık ediyorsun? Başından sonuna ona aşık Eun Ha Won, prens de ona tabi. Diğer üç karakter sıfır işe yarıyor bu durumda ana öyküde. Bir tanesi de tamam kızımıza aşık oluyor ama niyeyse çok üstelemiyor, öyle hafifçe geçiştiriyor. Bir diğeri zaten en başından beri eski sevgilisine aşık olduğundan zaten o da ana aşk hikayesine sıfır etki yapıyor. Hele dördüncüsü...Aman yarabbi bu adamın 4.şövalye olmakta alakası yok ki senaryoya göre. Esas kızımızla sahneleri bile sayılı. Haa ama her birinin kendi hikaye düzlemi ayrı ayrı olarak gayet başarılı. Ama dizinin en başında vaat ettiği şekilde değiller. Böyle bir diziye senaryo yazarsak Cinderella'mızın ne yapmasını umarız? Her bir şövalyesinin hayatına ayrı bir şekilde dokunmasını, iyiye doğru değişmesinde etkisi olmasını, kendisinin de her birinden aynı derecede bir şeyler kapmasını, etkilenmesini anlatan bir iskelet kurarız. Tamam hepsine tek tek aşık etmeyiz, o zaman hikayenin kendi kurgusu içindeki inanılırlığı yıkılır ama hepsinden bir şekilde "etkilenmesini" anlatırız. Bunu gösteririz. Çünkü en sonunda tüm karakterler yaşadıkları etkileşimlerle ulaştıkları yeni noktada hikayeyi tamamlamalılardır. Oysa burada böyle şeyler olmuyor. Üstüne üstlük tüm yolculuk boyunca Cinderella'mızı daha da salak saçma şeyler yapar, düşünür hale getiriyor senaryo. En başında oluşturduğu karakter temelini sallamıyor gitgide. Zaten evlere şenlik bir esas prens var, bu kadar mimiksiz oynamayı başarmak da yetenek herhalde. Onlardan tamamen ayrı takılan bir başka prens ve hikayenin sonunda eee yani ne oldu dedirten bir "story arc"a sahip diğer prens. Ha bir de dayanılacak gibi olmayan üvey anne-kardeş sahnelerine hiç değinmiyorum. Kaldı ki daha bunun Cinderella'nın mal babası hikaye örgüsü var.

Şimdi diyorsunuz ki e o zaman neden izledin 16 bölüm? Bakın onu diyorum işte, vallahi bilmiyorum. Yani hadi bir iki bölüm izledim, bu saçmalığı fark ettim, sonra her defasında bir bölüm bittiğinde dedim ki daha da izlemem bu ne be?! Ama sonra nasıl olduysa yeni bir bölüm daha açtım, izledim. Her izleyişimde de ulan ben napıyorum diye diye izledim. Böyle çekirdek çitlemek gibi kanımca. Tadı yok, ağza gelen bir kütlesi yok doğru düzgün ama başlayınca bırakamıyorsunuz ya. Ya da sanırım daha mantıklı bir açıklamam şu: Prenslerimizden birini oynayan Ahn Jae Hyun (sanırsam AnJeYun diye okunuyor) karakteriyle harikalar yaratmış ve dizinin müzikleri şahane. İşte bu iki nedenden ötürü çitlemeye devam ettim. Ahn Jae Hyun ile tanıştığım diziydi bu, sonra You Who Came From The Stars'da da izledim ama buradaki karakteri sayesinde en keyifli kahkahalarımı attım. Ama onu da boşa harcamış sevgili senarist, neler çıkarabilecek bir karakterin neler getirebilecek hikayesini hem karşısına dünyanın en yeteneksiz ve sevimsiz oyuncusunu koyarak hem de hiç bir şey çıkartmayarak heba etmiş. Tebrikler. Halbuki yönetmen Secret Garden'ı A Gentleman's Dignity'i yöneten adam. Öyle bir yönetmen de nasıl kabul etmiş bu senaryoyu hala oradayım ben.

bu arada mevzu bahis ev pardon malikane bu, normalde Southcape Club House olarak geçiyor, golf kulübünün şeysi. tabi böyle havadan görüntüyle pek bir şey belli edemedim ama içi dışı bahçesi dizaynı falan böyle acayip, ilginç. pek benlik değil ama (çünkü şatomda kalemde büyüdüğümden ötürü) takdir de ettim yani.

Neyse derdimi anlatabildim mi bilmiyorum. Baya oldu izleyip bitireli bu diziyi, geçen sene bu zamanlar bile olabilir. Ama öyle bir dolmuşum ki ancak şimdi patlayabildim saçmalığına çemkirmek için. Demem o ki sevgili kore dizisi izleyicisi dostlar, yapmayın bu işkenceyi kendinize.

Eh o halde soundtracki de şuraya koymadan gitmeyeyim:

The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society (2018)

II.Dünya Savaşı'nın ardından yazar Juliet Ashton Guernsey Adası'nda yaşayan Dawsey Adams adında birinden bir mektup alır. Dawsey adalarındaki kitap kulübü için çok sevdiği bir kitabı nerede bulabileceğini sorar mektubunda. Merakını cezbeder bu mektup Juliet'in ve kitabı alıp kendisi gönderir, bir de sorularla dolu cevap mektubunu iliştirerek. Savaş herkesi çok ama farklı yollardan yaralamıştır; Juliet de hayatının tam olarak neresinde olduğunu, kim olduğunu, ne yazdığını bilemediği bir noktasındadır. Dawsey'nin ikinci mektubunda anlattığı hikayesi öylesine içine işler ki Juliet'in ve bu kitap kulübü öylesine aklına düşer ki kendini gemiye atlamış, Guernsey Adası'na giderken bulur. Kulübün toplantısına katılacaktır; Elizabeth'in Eben'ın Isola'nın Amelia'nın ve Dawsey'nin kurduğu bu "The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society" gibi ilginç bir isme sahip kitap kulübü sanki Juliet'i çağırmaktadır.

Film bu öyküsünü Mary Ann Shaffer'ın (ve Annie Barrows'un) 2008'de yayınlanan aynı adlı kitabından almış (Bizde de Epsilon Yayınevi taa 2009'da Fazıl Şimşek çevirisiyle yayınlamış kitabı "Edebiyat ve Patates Turtası Derneği" adı altında). Hikayesi gibi biraz üzücü bir yolculuğu var kitabın da. Shaffer yıllarca kütüphaneci, editör, kitapçı gibi hep kitaplarla iç içe bir şekilde çalışmış ama hep bir gün kendi kitabını yazabilme hayaliyle. Tam bu kitabı yazarken hastalığı ortaya çıkmış ve kitabı tamamlaması için yeğenine, Annie Barrows'a devretmiş. Hayatı boyunca yazdığı bu ilk ve tek kitabının yayınlanmasından 5 ay önce ise hayatını kaybetmiş.

Spoiler gibi olmaz herhalde o yüzden diyebilirim bence, neyseki yazarının bu içimizi biraz da olsa burkan yazma yolculuğuna nazaran kitaptan uyarlanan filmin hikayesi çok daha gülümsetici, çok daha umut verici. Savaşın önce Juliet üzerinden ana karadaki halini, etkilerini izliyoruz. Sonra hikayemiz ilerledikçe adadaki halini, açtığı yaraları, insanlara yaptıklarını görüyoruz. Yıllarca Nazi işgali altında yaşamlarını sürdürmeye çalışmış bir grup insanın, arkadaşın tek tek ve ortak hikayeleri etrafında insan olmanın ne demek olduğuna dair, kitapların ve kelimelerin umutla dolu birleştirici gücüne dair pek sevimli bir film bu. Esasında çok acı, çok yürek burkan şeyleri sevimli bir incelikle ve insanın yüzüne içten bir gülümseme oturtarak anlatıyor. Kitapla filmin hikayesi arasında çeşitli farklılıklar olduğuna dair referanslara rastladım ama kitabın da bu sevimlilikte olduğuna eminim ben.

Bunun yanında muhteşem bir doğa, şahane bir ada resmediyor filmin görüntüleri. Keşke olsa da biz de gitsek orada öyle bir ufak kulübede yaşasak dedirtiyor film boyunca hikayeye mekan olan yerler. Hayalimize böyle bir Guernsey Adası yerleştirmelerine rağmen filmde izlediğimiz yerler Birleşik Krallık'ın başka yerlerinden, Devon ve Cornwall'danmış. Yine de sanıyorum Guernsey'nin kendisi de bu görüntülerden aşağı kalır şekilde değildir.

ama ben sizi yerim ya (ama turtayı yemem ıhıh)

Peki bu kadar güzellikler barındıran, bu derece sevimli ama bir o kadar da düşüncelere sevk eden bir film için çok çok sevdim çok etkilendim diyemediğimi, ama ne filmdi yahu diye yazamadığımı bilmem fark ettiniz mi? İnanın çok isterdim öyle diyebilmeyi. İstedim de. Hiç bir tahminle açmamıştım halbuki filmi. Şöyle hafif, sevimli bir şeyler izleyeyim diye bulmuştum. Sonra film ilerledikçe, Juliet ile birlikte adım adım her bir hikayeye daldıkça kendimi böyle isterken buldum, filmi çok ama çok beğenmek istiyordum, çok büyük umutlar oluştu içimde. Ama iki saatin sonunda elimde kalan sevdiğim, izlediğime sevindiğim ama tam vuracakken vuramamış bir filmdi. Yani elinde çok daha etkili olabilecek bir şeyler varmış da bunu o kadar vurucu yapamamış gibi. Oysa tonu, anlatışı, duygusu her şeyi çok iyi, çok yerindeydi. Direkt bir şeyine de diyemedim hah işte bu yüzden olmamış diye. Yanlış olan bir şey de yoktu bakınca. Ama işte damakta bıraktığı tat böyle hissettiriyordu.

Gene de bence izleyin diyeceğim bir film The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society. Hakikaten şöyle bir pazar öğleden sonrası ya da kafanızın çok bozulduğu, boğulduğunuzu hissettiğiniz bir iş gününün akşamı açın izleyin. (Ama keşke şu Lily James olmasaymış. Bunu da böyle bir yerlerde sıkıştırmam gerekiyordu. Çünkü çok ama çok kötü. Acayip kötü. Bu kadına neden birisi sen bu işi bırak dememiş, demiyor? Halbuki pek de sevimli bir insan, güzel bile derim yani. Downton Abbey'de rolü öyle gerektirdiği için öyledir diye izlemiştim senelerce ama sonra diğer filmlerde de izledikçe - ki neden her filmde o var?! - dayanılacak gibi olmadığını fark ettim. Siz etmediniz mi ya, nasıl olur ya, hakikaten ama neden?)

Ben de gayet possible olduğunu düşünüyorum ahh ahh Juliet ama işte kader bir izin vermiyor

Bu arada filmin, hikayesi gibi insana geçirdiği değişik bir enerjisi var sanırım. Çünkü filmi izleyip, kapattıktan dakikalar sonra takip ettiğim bloglarda yeni yazı var mı diye açıp bakarken daha az önce izlediğim film hakkında Austenzede'nin de yeni yazmış olduğunu görmüştüm o gün. Böyle ilginç bir film bu. Bu arada Austenzede'nin film hakkındaki düşünceleri de şurada.

Jason Segel ve Kirsten Miller'dan "Otherworld"

Lise son sınıf öğrencisi Simon başını soktuğu belaların ardından, bir de çocukluğundan beri en iyi dostu olan Kat ile arasını düzeltmenin bir yolunu arıyordur. Ortada hiçbir sebep yokken Kat birden bire onunla görüşmeyi keser, üstüne bir de ne idüğü belirsiz tiplerle takılmaya başlar. Bu yüzden Simon da annesinin kredi kartını yürütüp, yeni piyasaya sürülen Otherworld oyununun özel başlıklarından aletlerinden falan hem kendine hem de Kat'e alır. Gerçek dünyada konuşmasalar bile en azından oyunda karşılaşıp, aralarını düzeltebileceklerini düşünüyordur Simon. Bu çabalarının ardından bir gün terk edilmiş bir fabrikadaki bir partinin sonucunda Simon'ın hayatı tamamen bambaşka bir yöne girer. Artık dostu Kat'i ve onun gibi başka gençleri de kurtarmanın sorumluluğu üstünde, Simon kendini yine Otherworld'ün sanal ama bir o kadar da gerçek dünyasında bulur. Artık tek çaresi oyunu bitirmektir.

Otherworld Jason Segel ve Kirsten Miller'ın birlikte yazdığı, 2017 tarihli bir kitap. Goodreads young-adult ve sci-fi kategorilerine almış kitabı ama sanırım artık böyle bir çağda pek sci-fi sayılmaz kitabın hikayesi. Bence young-adult yönü daha buram buram kokuyor. Ben kitaba havaalanında oyalanmak için girdiğim d&r'de rastladım. Aklımda bir kitap alma düşüncesi ile bakmıyordum, çantamda zaten halihazırda vardı kitabım ama üzerinde Jason Segel ismini görünce buna mutlaka bakmalıyım dedim. Bilmiyorum biliyor musunuz, Segel'i yıllarca How I Met Your Mother'ın Marshall Eriksen'ı olarak izledik (mesela bakın IMDb). Ben hem oradaki karakterini pek severdim, hem de aynı doğum gününü paylaştığımız için (arada 7 yıllık bir farkla) hep daha yakın gelir. Gerçi yine de o kadar işlerini takip etmişliğim yok, bir Forgetting Sarah Marshall (2008) 'ı izlemiştim tee çıktığında, bir de en bir sevdiğim, kalbimdeki yeri çok ayrı olan Freaks and Geeks'te izledim (oradaki karakterinden zerre hazzetmemiştim ama kısmet). Normalde böyle oyuncuların falan kitap çıkarıyor olmalarına çok burun kıvırarak yaklaşıyorum bu son senelerde. Çünkü sanırım bir tür moda, akım gibi bir şey oldu bu kitap yazma olayı. Sadece oyuncuları kastetmiyorum, tüm dünyada böyle durum oluştu bence. O yüzden az biraz da aldığıma pişman olmadım değil kitabı çantama atarken. Öte yandan bir isim daha vardı kitabın üzerinde - Kirsten Miller - ki kendisi geneli çocuk kitabı olmak üzere bir dolu kitap yazmış bir yazar. Ayrıca kendi sözlerinden kendini tanıtışını okuduğumdan anladığım kadarıyla acayip de kafa bir insan. Sizin benim gibi. O derece. (https://www.kirstenmillerbooks.com/)

Tüm bu motivasyonlarla - birbiriyle çelişen önyargılarla mı demeliydim acaba - sonunda geçen hafta okumaya başladığımda kitabı hiç de beklediğim gibi bir hikayeyle karşılaşmadığımı söylemeliyim. Dışında yazanlara falan bakınca ben direkt bir bilgisayar oyunu içinde böyle Matrix-vari şeyler falan olacak diye bekliyordum, gözümün önünde böyle Total Recall'dan sahneler falan (hayır oynak kaşlı Colin Farrell'li değil Arny'li versiyondan). Oysa hikaye oyun dünyasıyla gerçek dünyadaki aksiyon ve maceranın, kovalamacalı bir koşuşturmanın iç içe geçtiği bir kitap sunuyor. Ayrıca gayet iyi düşünülmüş bir oyun dünyası oluşturuyor. Karakterleri de olması gerektiği kadar ya da şöyle diyeyim, bir young-adult kitabından bekleyebileceğiniz gibi yazılmışlar. Zaten bu durum kitabın genelinde de böyle. Yani hikayenin kurgulanışı, ilerleyişi, anlatılışı hep ait olduğu tarzın beklentilerini karşılıyor. Tamam hikaye iyi düşünülmüş, çoğu yerde hiç beklemediğiniz şekilde ilerliyor ve bu oldukça ferahlatıcı bir okuma sağlıyor. Ama diğer her şey alabildiğine young-adult. Hani böyle koştururcasına okuyup, bir dikişte bitirmiş gibi hissettiren hikayelerden bu da. Çünkü bu tarzın dilinde yazılmış durumda. Kendine - veya yazarlarına - ait bir dili yok, böyle bir şey oluşturma kaygısı da yok kanımca. Sadece bizim gibi gerçek hayattan kaçarak kitaplara, hikayelere, oyunlara, filmlere, dizilere kendini atıveren çocuklar onlar da sonuçta, kendileri gibiler için kaçacak bir başka dünya hayal etmişler ve bunu anlatmak istemişler diye düşündüm ben.

Otherworld çekincelerime ve önyargılarıma rağmen okumaktan keyif aldığım ve aldığıma pişman olmadığım bir kitap oldu. Bu sene bitmeden ikincisinin de yayınlanması bekleniyormuş ki sanırım okumak isterim (şurada yazdığına göre tam olarak 30 ekim tarihi verilmiş ABD için). Ayrıca Jason Segel de Kirsten Miller ile birlikte yalnızca bu Otherworld serisini yazmamış, Nightmares isimli 3 kitaplık başka bir seriyi de ortaya koymuşlar. Yani Jason anladığım kadarıyla HIMYM'dan sonra kendini iyiden iyiye yazma işine vermeye çalışmış gibi görünüyor.

Bende kitabın Dex Kitap'tan Taylan Taftaf çevirisi 2018 tarihli ilk baskısı var. Dediğim gibi d&r'den almıştım, ark kapaktaki fiyatıyla:27 tl. Bu noktada şunu da belirtmeden geçemeyeceğim, kitabın isminin bu şekilde çevrilmeden bırakılmış olması hakikaten kimin fikriyse onu tebrik etmek istiyorum (hayır dalga geçmiyorum ciddiyim). Çünkü böyle şeyleri çevirmeye çalıştıklarında ortaya saçma şeyler çıkıyor, hem hikayenin ruhuna uymayan şeyler oluyor hem de pazarlama açısından başka bir şeymiş gibi görünüyor. Oysa bu haliyle bence şahane olmuş. (http://www.dexkitap.com/anasayfa)

iyi bayramlar

Dvorak hakkında uzun uzadıya yazmak istiyorum aslında ama şimdilik vaktim dar ve bu en en en bir sevdiğim eserini, elime keman almamın sebebini, bu videonun 5. ve 12. dakikaları arasındaki Serenade'ın vals kısmını, buraya şöyle bir fırlatıp kaçıyorum. Bayramdan sonra görüşürüz!

Lee Joon Gi ile 16 bölümlük hukuklu aksiyon: Lawless Lawyer (2108)

Prensiplerine bağlı avukat Ha Jae Yi (esas kızımız) bir gün mahkemede yargıcın verdiği kararı adaletsiz bulduğundan yumruğunu bir güzel geçirir adamın suratına. Eh tabi görevinden uzaklaştırılınca da o süreyi memleketinde, aile evinde geçirmek üzere Ki-Sung'a gider. Ki-Sung da Ki-Sung'dur yani, ufak bir liman kenti, kendi içinde kocaman bir dünya, ne suçlar ne kahramanlar barındırır. Kentin baş yargıcı Cha Moon Sook (büyük kötümüz olan hanım teyze) buraların en güçlü ismidir. O ne derse o olur Ki-Sung'da. Kentin neredeyse tüm sakinleri tarafından inanılmaz sevilen, güven duyulan bir kişiliktir baş yargıç ama bu sadece dünyaya gösterdiği yüzüdür. Diğer yüzü tüm güçleri elinde bulunduran hırs dolu, "7"lerin başkanı olan yüzüdür. Ki-Sung'un en etkili 7 kişisinden oluşan bu topluluk baş yargıç ne derse onu yapar, her şeyden kazanç sağlarlar.

Ha Jae Yi ve Bong Sang Pil

Esas kızımız Ha Jae Yi'nin memleketine döndüğü tam da bu zamanda bir başka hemşehrisi daha kafasında 18 yıldır biriktirdiği intikam planıyla döner Ki-Sung'a: Kanunsuz avukat Bong Sang Pil (esas oğlanımız). Seneler evvel avukat olan annesinin gözlerinin önünde öldürülmesinin ardından kaçıp canını zor kurtaran Bong Sang Pil, Seul'deki çete lideri dayısının yanında hem her türlü kanunsuz işi öğrenmiş hem de azmedip avukat olmuştur. Şimdi annesinin intikamının vakti gelmiştir, geri dönüp kendi bildiği yöntemle adaleti sağlayacaktır. Eh tabi yolu da her türlü Ha Jae Yi ile kesişecektir. Çok farklı yöntemlerin avukatları olan bu iki insan güçlerini birleştirerek Ki-Sung'un bu yozlaşmış düzenini alt üst etmek üzere kollarını sıvar.

Bong Sang Pil, belediye başkanımızla

Lawless Lawyer bu hikayeyi aksiyon ve entrika dolu olarak anlatan 16 bölümlük bir Güney Kore dizisi. 12 mayıs ile 1 temmuz arasında her biri 60'ar dakikalık bölümleri tvN kanalında yayınlandı. Ben ilk başladığında tabiki büyük bir hevesle bekliyordum, Lee Joon Gi'yi geçen yazdan beri (malum şu diziden beri) takip ediyorum ya hani, o sebepten herhalde sanıyorum bir ilk 7-8 bölümü haftalık olarak izledim. Ama sonra bir noktada peff oldum ve işte, bitmesinden neredeyse bir buçuk ay sonra ancak oturup izleyebildim.

Yukarıda özetlemeye çalıştığım hikayesi esasında baya hareketli. Yani hikayenin temeli, kuruluşu, anlatmaya çalıştıkları her bir noktası mükemmel bir şekilde kurulmuş. Temelinde gücü elinde bulunduranları, tepedekilerin yozlaşmasını, sokaktaki insanların nasıl kandırılabildiğini anlatmaya çalışıyor ama bunu annelerini bu yolda kaybeden iki çocuğun büyüyüp, avukat olup, onlarla kendi yöntemleriyle savaşmalarının hikayesinin içine yedirerek yapıyor. Hem romantizm katıyor, hem komedi. Çoğunlukla gerilim ve aksiyon dolu entrikaların çevresinde dönüp duruyoruz ama olayların da önüne geçen bir şey var: Oyunculuklar. Çok çılgın şeyler yapmışlar dizi boyunca her biri.

Hikayeyi bize sayfa sayfa açarak ilerlememizi sağlayan esas kızımız ve oğlanımız güzel bir dinamik yakalamış. Esas oğlan olarak Lee Joon Gi tabiki yine kendine göre bir rol bulmuş, hem son sürat tüm dövüş sanatları hünerini sergileyebiliyor, hem de ağzının kenarıyla sırıtarak hınzırlıklar da yapıyor dramasını ortaya koyuyor. Esas kızımız olarak Seo Ye Ji'yi ben ilk defa izledim ama hem çok duru, hem çok düzgün oynuyormuş, öyle gördüm. Ama en şapka çıkarılacak, ekrana ağzımızı açık baktırtacak rollerde baş yargıç olarak Lee Hye Young ve belediye başkanı olarak Choi Min Soo var. Bu ikisi inanılmaz şeyler başarıyorlar ellerindeki malzemeyle. Ne kadar delice bir şey başardıklarını dizinin ortalarına doğru ilerledikçe fark ediyorsunuz. Çünkü bu kadar ince ince dokunarak oluşturulmuş, keyifle izlenecek hikaye bir bakıyorsunuz duruyor, bir bakıyorsunuz koşuyor. En başlarda güzel bir tempo tutturmuşken sonradan sendelemeye başlıyor. Oysa bu hikayeyle, hele hele bu oyuncularla ortaya devasa bir şey çıkacakken maalesef ortalamada kalıyor bu haliyle. İşte bu durumun içinde bu bahsettiğim oyuncuların ve onların karakterlerinin ortaya koyduğu seyirlik, izlememiz için güç veriyor.

ama sen ne yaman bir şeysin be baş yargıç teyze

Lawless Lawyer yine de oldukça keyifli ve macera dolu bir dizi. Sadece süresi biraz uzun gelebilir, birer saatten 16 bölüm, öyle kısa sürede oturup bitirilemiyor. Ama heyecanlı bir komedi-romantizm dozu iyi ayarlanmış intikam-adalet hikayesi olarak izlemenizi tavsiye edebilirim. En azından ben bu sefer keyif alabildiğim bir Lee Joon Gi dizisi izleyebildiğim için (of aman Criminal Minds aklıma geliyor da içim sıkılıyor gene) memnunum.

Kerstin Gier'in Edelstein üçlemesi: Zaman yolculuğuyla eğlenceli bir gençlik hikayesi

Geçtiğimiz haziran ayında yine böyle bir cumartesi günü evde huzurun keyfini çıkarabileyim diye şöyle çerezlik, hafif ama ilgimi de cezbedecek bir şeyler izleyeyim diye açmıştım bu her zaman bir şeyler izlediğim online film izleme sitelerimden birini. Ne izleyebilirim ki diye bakınıp dururken, posterini görünce o yıllaaar yılı film izlemekle edindiğim engin tecrübelerim hemen atıldı, al bak bu kesin aradığım gibi bir şey dedim. Gerçi çok fazla "gençlik" şeyine tahammül edemiyor olduğumun da farkındaydım son birkaç senedir ama o kadar takılmam herhalde amaaan kapatır başka bir şey açarım olmazsa dedim. Başladım izlemeye.

Filmin henüz yarısına falan gelmiştim ki baya baya ilgimi çektiğini fark ettim. Allah allah ne ola ki diye kafamda tilkilerle filmi durdurup, nette araştırmaya giriştim. Kim yapmış nereden yapmış neydir diye. Bir kitap serisinden uyarlama olduğunu hatta iki tane daha devam filmi de olduğunu görünce bu kez kitapların peşine düşüp, araştırmaya başladım. Sonra bir baktım ki kitapları okumak istiyorum. Tamam film öyle kaliteli bir şey değildi, hatta oyunculukların kötülüğünden çoğu yerde kahkahalarla eğleniyordum ve sahne geçişleri, düzenleme o kadar amatör görünüyordu ki işlerini ciddiye alıp özel efekt yapmaya uğraşmış ekibe yazık olmuş diye düşünüyordum izlerken. Ama hikaye...Bir şeyler çekiyordu işte. Filmin kaldığım dakikasını kenara kaydedip, tamamen kapattım ve hemen ertesi günü, evden tek bir amaçla çıktım. Gittim serinin ilk kitabını aldım ve o pazar camın önündeki kanepeden kalkmadan o kitabı okudum. Ertesi gün yine elimde o kitap işe gittim, serviste kafamı kaldırmadan okumaya devam ettim, keşke odadakiler bakmasa da gizlice masanın altından kitabı okusam diye hesaplar yaptım tüm gün. O pazartesi eve dönüp de kitabı bitirir bitirmez hemen filmin geri kalanını izledim ve salı akşamı işten çıkınca ilk işim gidip serinin devamı olan diğer iki kitabı almak oldu. O iki kitabı ertesi 4 gün içinde resmen yuttum. Eh o kadar da uzamazdı ama tüm günümü işte geçirmek zorundaydım, lanet olsundu. Haftasonu nihayet geldiğindeyse diğer iki filmi izledim.

Kerstin Gier hanım ablamız

Bu kadar beni tutup içine alıveren hikaye Kerstin Gier adında 66 doğumlu bir Alman teyzenin yazdığı Edelstein (almancadan çevirirsek değerli taş yani) serisi. İlki 2009'da yayınlanan Rubinrot ile 2010'da yayınlanan ikincisi Saphirblau ve üçüncüsü Smaragdgrün'den oluşan "young adult" üçlemesi. Türkçe'ye Firuzan Gürbüz çevirmiş üç kitabı da ve Pegasus yayınlamış: Yakut Kırmızı, Safir Mavi ve Zümrüt Yeşil. Kalın kapaklı olarak basılmış üç kitap da, dizgileri pek eğlenceli sevimli. 14-15 yaşımda falan olsam o kapakları da çok hoş, her bir kitap ayrı bir pastel renkte. Ama işte...bu yaşımda bu görünüşteki kitapları elime alıp, dışarıda görülmekten pek hoşlanmayabiliyorum. Bir de üstünde "Aşk Tüm Zamanların İçinden Geçer" yazınca hepsinin, haliyle bir kendime hem kendime hem de bir türlü büyüyemeyen aklıma sövebiliyorum.

aralara böyle filmlerden sahneler koyuyorum ki yazı iyice içinizi baymasın

Peki beni bu kadar gevezeliğe iten ve yazının burasına kadar hala azimle gelmiş olanları da merak ettiren bu hikaye ne? Aslında tüm bu türden kitaplardan beklendiği gibi bir hikaye ve karakter var önümüzde. 16 yaşına girmekte olan Gwendolyn, ki yine bu türdeki kitapların hepsinin baş kahramanında olduğu gibi onun da uzun ismini kısaltıyoruz Gwenny gibi şeyler diyoruz, kaderin oyunuyla bir bakıyor tuhaf ailesinin asırlardır sırrı olan o ilginç geni o taşıyor. Zamanda yolculuk yapabilmeyi sağlayan bu gen sayesinde ailesindeki kadınlardan her jenerasyonda bir tanesi, bu durumu bilen ve gizli bir topluluk olan Lonca'nın yardımıyla hayatını düzene sokabiliyor. Eh bu jenerasyonda da kabak Gwenny'nin başına patladığından, her zamanki eblek kahramanımız kendini birden bire hem yüzyıllara yayılan komploların, entrikaların hem de hiç beklemediği maceraların içinde buluyor.

sağdaki Charlotte karakterimiz - oyuncu Laura Berlin ama pek güzel demiş miydim :)

Herhalde anladınız, beni çekiştiriveren zaman yolculuğu kısmıydı. Ama bu tema çevresinde çok çok kötü işler çıkaran hikayeler de var, Kerstin Gier çok şükür ki ele aldığı bu pek tehlikeli konuyu bir young adult hikayesinden beklenmeyecek tutarlılıkta ele alabilmeyi başarmış. Tamam öyle Primer'dır Interstellar'dır Edge of Tomorrow'dur falan bahsetmiyoruz, eh haliyle bulunduğumuz evren bir young adult evreni. Ama buna rağmen kendi içinde oldukça tutarlı ve mantıklı bir dünya kurmuş Gier. Çok çok ufak tefek bazı şeylerde ama ama ama oluyorsunuz, sonra da amaaan deyiveriyorsunuz. Yarattığı dünyayı hikayeleştirişi ise ayrıca bir güzel. Normalde bu türden kitapların çoğunda off aman yarabbi bu nasıl bir salaklık diye sövdükten sonra kenara fırlatırım kitabı. Salaklık olarak bulduğum şey olay veya karakter değildir, dildir, yazarın olmayan dilidir. Eğer dili, bu dilin meydana getirdiği cümleleri okunacak gibi değilse mümkünatı yok o kitaba devam edemem. Etsem de sırf ee sonunda nolmuş diye sayfalara göz gezdiririm sadece. Gier'in başardığı işte bir de bu. Dili rahatsız etmiyor. Tamam, benim için bir Markus Zusak ya da Alessandro Baricco veya Umberto Eco değil tabiki ama en azından o diğer tüm salaklar gibi de değil. Kasmıyor, okunuyor. Bir de karakterleri, her ne kadar öyle aşırı özenli gibi gelmeseler de birer ruh edinebilmeyi başarıyor ve keyif veriyorlar. Sadece bazen, yer yer aynı sesin konuştuğunu düşündürtebiliyorlar ama o kadar da takılmıyorsunuz. Bir de tek bir karakter, pek önemli esas oğlanımız Gideon çok ortalarda geziniyor karakter olarak. Gier bir ona bir ruh kazandıramamış gibi geldi bana.

allahııım filmlerin posterleri bile evde ben kendim paintte yapmışım gibi duruyor öyle bir amatörlük

Tabi filmleri de çok geçmeden yapıvermişler. 2013'te ilk kitabın, 2014'te ikinci kitabın ve 2016'da da üçüncü kitabın filmi gelmiş. Almanya yapımı ve Almanca olan filmler hikayeden ötürü Londra'da geçiyor ama ben mecburen Türkçe dublajlı izledim (online izleme sitelerinde altyazılı yoktu). Bu yüzden filmler daha da tuhaf gelmiş olabilir ama yine de o kadar da tuhaf değillerdi. Yani prodüksiyon açısından Hollywood yapımı gençlik-çocuk filmleri gibi görünüyorlardı. İlk filmde yukarıda da dediğim gibi oyunculuklar evlere şenlik. Herkes ayrı ayrı kötü. Yani aslında bilerek kötü yapmamışlar, insan anlayabiliyor. Sadece ortam öyleymiş ve ellerinden başka bir şey gelmemiş gibi. Sonraki filmlerde nasıl oluyorsa değişiyor bu durum. Ya gözüm alıştı ya da önemsememeye başladım bilmiyorum, belki gerçekten de iyileşmiş de olabilirler. Sonraki iki filmde her şey daha yerine oturmuş oluyor. Oyuncular daha iyi oynuyor ve sahneler de daha rayına oturmuş, daha akıcı hale geliyor. Bu noktada sanırım şunu da söylemem gerekiyor: Filmler, kitaplardaki hikayeyi sadece temel noktaları baz alarak alabildiğine yoğurup, kendi hikayesini oluşturmuş. Yani üç filmin de senaryosunu yazan Katharina Schöde öyle yapmış. Bu yüzden ben kendi adıma daha da keyif aldım. Çünkü sevdiğim elementlerle oluşturulmuş iki ayrı hikaye okumuş-izlemiş oldum.

yaa ben sizin shakespeare dinlemenizi severim yaa

Ben bir yandan utanıyorum okuduğuma evet, sonuçta kafamda bu yaşıma dair belli kurallar var. Ama bir yandan da ohh be iyi ki de keşfettim de okudum pek de keyif aldım oh olsun diyorum. Ve işte hatta tavsiye de edebiliyorum gönül rahatlığıyla. Yani tüm bu hikayeyle aslında neyi tavsiye ettiğimi anlayabiliyor olduğunuzu düşünüyorum.

Şimdi dönüp bakıyorum da o hafta, tüm bir hafta hakikaten kafam böyle bir devamlı sarhoşluk hali içindeydi. Tüm duyularımı uyuşturmuş haldeydim, çünkü tam da bu uyuşmuşluğa ihtiyacım vardı ve beynim bulduğu bu fırsatı hemen tanıyıp değerlendirdi bence. Atladım resmen can simidi gibi bu hikayeye. Bilinçli bir atlayış değildi, bazen sadece o dönemde ihtiyacınız olan şeydir bu. Sanırım zararlı alışkanlıklar edinenleri, ne bileyim alkol sigara bazı maddelerin bağımlısı olanları falan çok iyi anlayabilirim bu durumumda. Tıpkısının aynısı bir kafa ve ruh haliyle yaptım ben de bunları büyük ihtimalle ama işte sanırım şükretmem gereken nokta benim uyuşturucumun genellikle bir hikaye olması.

Kerstin Gier'in web sitesi-->https://www.kerstingier.com/