Eugene Schoulgin'den "ŞEFTALİLİ KIZ"

İnançlar, hüzünler, sevinçler, yitirilenler, vazgeçmeler ve yaşam denen yalanlar üzerine öykülerle örülmüş bu kitapta Eugene Schoulgin usta kalemiyle yeni Rus dünyasının, yeni Rus topraklarının ve o topraklarda yaşayan insanların çarpıcı tablolarını veriyor. Valentin Serov’un tablosu “Şeftalili Kız” yeni bir yaşam kazanıp yaratılışını kapsayan acı ve üzüntü dolu dönemin sessiz tanığı oluyor. Yeşillikler içinde, heykellerle süslü güzelim bahçelerin çevrelediği bir yazarlar köyünün konukevinde, Putin döneminin beklenmedik sansürü karşısında ne düşüneceklerini şaşıran sanatçılar birbirine düşmüşler. Eski eser koruyucusu, eski komünist Anna İsmailovna yıkık bir kilisedeki Meryem Ana tasvirini on armaya çalışırken kendisini saran her şey bir bir çözülüp dağılmakta. Sahipsiz topraklarda arabaları yolda kalan bir çift kendi yaşamlarının enkazıyla yüzleşiyor. Eski hayaller hep sönmüş, ama umut tükenmiyor.---Arka Kapak
Geçen ay bir ara böyle bir süre sebepsiz burnumda şeftali kokusuyla dolanırken, resmen "evrenin" bir tür oyunuyla, kütüphaneden amaçsızca dolaşırken rastladım bu kitaba. Eugene Schoulgin'in "Şeftalili Kız"ı. İpince-135 sayfalık-kitap, raflar arasında gözümün seçmesi mümkün değil, ellerim kendi kendine uzanıp buldu sanki. Ama bu 135 sayfayı neredeyse bir aydır okuyorum ki bilenler bilir gerektiğinde 300+ sayfalık kitaplar bir gecede bitirilebilir. Normal olmayan bu durumun suçlusu tabiki Bahadır Alkım, Tahsin&Nimet Özgüç, Algaze ve diğerleriyle birlikte JSTOR'du. Çok şükür geçtiler, ben de oturup sakin kafayla Schoulgin'in anlattıklarını dinledim.
Orijinal adı "Pike Med Ferskener" olan kitap, Norveç'te 2006'da yayınlanmasının ardından 2007'de İthaki ilk basımı gerçekleştirmiş. Elimde de bu ilk basıma ait Deniz Canefe'nin çevirisi mevcuttu. Kitap Schoulgin'in 12 sayfalık "İyi Geceler Semyon,Seni Seviyoruz", 43 sayfalık "Şeftalili Kız", 29 sayfalık "Anna İsmailovna'nın Kutsal Örtüsü" ve 50 sayfalık "Enkaz" adlı hikayelerinden oluşuyor.
"İyi Geceler Semyon,Seni Seviyoruz" ; Semyon'un Rusya'nın bir bölgesinde ziyaretine gittiği dostları Mişa ve Tanya ile yediği akşam yemeği süresince düşündüklerini, hissettiklerini ve sezdiklerini anlatıyor.

• "Siz batılılar durmadan biz Rusları anlamadığınızı söylüyorsunuz.Biz de aynı şeyi söylüyoruz-aynen iade etmek için-ardından birbirimiz çözmeye çalışıyoruz.Biz de beceremiyoruz siz de.Niye biliyor musun?Çünkü batı tarihi kendini o kadar uzun zamandır ileri geri incelemelerin eline bıraktı ki artık kendi kuramlarının tutsağı oldu.Böylece batı her zaman ne yapacağı bilinebilen bir yer oldu,bu da arkasından belli bir düzeni ve durağanlığı getirdi.Nazilikten kaynaklanan beyin kanamalarını bile didik didik parçalayıp neden,sonuç ilkesine göre yeniden birleştirdiniz.Bizde bu çözümlemeler işe yaramaz.Ruslar düzenden anlamazlar.Bir Rus şöyle ya da böyle değildir,ikisi birdendir o-aynı anda!"

"Şeftalili Kız" ; Oystein adındaki Norveçli anlatıcımızın birlikte olduğu Galina adlı Rus bir kadın ve onun Lidiya adlı çok yakın arkadaşıyla geçirdiği bir piknik-müze gezisi gününü anlatıyor. Şeftalili Kız tablosu eşliğinde Rus devriminin ve bunun insanlarına, sanatına, dünya görüşlerine yaptığı geri dönülemez etkisini anlıyoruz. Bir hayaletin yarattığı yansımada, bir evin, ailenin dramına; bu dramın açtığı ekranda da diğer tüm dramları görüyoruz.

• "Arkadaşlarım başka türlü düşünüyorlar ama onlar Rusları okumamışlar.Ben Rusları okudum.İsterseniz sorun.Sorun bakalım Dostoyevski'yi okumuş muyum.Üf biraz daha zor birşey sorun,Dostoyesvki'yi okudum elbette.Sologub'u ya da Klebnikov'u okumuş muyum onu sorun?Bu adları siz duymamışsınızdır bile herhalde.Hayır değil mi,ben de öyle düşünmüştüm.Cahil sersemler, ama ben okudum görüyorsunuz.Hepsini birer birer okudum hem de niye?Çünkü onlar dosdoğru yüreğime hitap ediyorlar.Başka hiçbir şey Çehov'la sarhoş olmaya,Oblomov'a dalıp gitmeye,Leo'yla rüyalara dalmaya benzemiyor ya da,-yok artık kessem iyi olacak.Benim anlatacağım bu değildi."

"Anna İsmailovna'nın Kutsal Örtüsü" ; Rusya'nın en eski kiliselerinden birinde duvar resimlerini restore eden oldukça yaşlı ateist Anna İsmailovna ve ona bu görevde yardımcı olan dinine çok bağlı ve inançlı Lidiya'nın bir öğleden sonrasına konuk oluyoruz. Bu birbirinden alabildiğine farklı iki kadının kilisenin içinde, birbirlerinin ruhunda konuşarak çıktıkları yolculuğa, dışarıda polislerden saklanan minibüsteki kaçak-hırsızlar eşlik ediyor.

• "İnanç,dostum, bir insanın ruhunun pek çok yerinde yaşayabilir. Vatan için verilen büyük savaştan sonra yetişen bizleri yaşam sert bir elle biçimlendirdi. Üzerimize aldığımız görev kişisel kaygılara izin vermiyordu. İnsanın çabalarının içine işlemiş bir duygu vardır, seninki gibi insana uzak bir inançtan pek farkı olmayan bir tutku. En azından senin inanç dediğin şey kendini uzak tutmayı içeriyorsa. Ben yaşamımı işimle ayrılmaz biçimde birleştirdim, böyle olması gerekiyordu, çok fazla gözyaşı dökmem pahasına olsa bile."

"Enkaz"da ise Rusya'nın tüm devrimler ve yıkımlardan sonraki günümüzdeki taşrasında, kanunsuz ve korkutucu insanların arasında bir araba yolculuğu paylaşan eski karı-kocanın hakikaten de enkaz olmuş ilişkilerine dahil oluyoruz.

• "-Şimdi ayrılıp eskisi gibi,sanki bu buluşma hiç gerçekleşmemiş gibi devam edemez miyiz?Göstergeyi yeniden sıfıra getiremez miyiz?Bütün o hissettiklerim-senin hissettiklerin-yalnızca kesilip atılmış bir evliliğin hayali sancıları mı? Erkek derin bir soluk aldı,kadına döndü.Gözleri birbirlerinin çaresizliğini yansıtıyordu. 'Yaa,' dedi, erkek alçak sesle, 'en kötüsü de bu işte.Sanırım yapabiliriz.Bu bana yaşamın öğrettiği bir şey.İnsan her zaman yaşamda yoluna devam etmeli.'"

Schoulgin İstanbul'u dinliyor elinde bardağı. Kaynak: information.dk

Şimdilik 70 yaşında olan Norveçli yazar, bir ressamın oğlu olmasının yanında, klasik arkeoloji-klasik diller-sanat tarihi okumuş ve İstanbul'da yaşıyormuş. Bu kitaptaki hikayelerinde olayların içindeki bir karakter hep anlatıcımız rolünde. Dolayısıyla bir yandan anlatıcılarımızın iç dünyalarındaki yolculukları dinlerken, bir yandan onların diğer kahramanlarımızı ve yazarın anlattığı dünyayı nasıl gördüklerine şahit oluyoruz. Bu dünya ise 1800lerin sonundan günümüze kadar Rusya coğrafyası, insanları ve zaman zaman da bir Norveçli'nin bunları görüdüğü haliyle Bolşevik Rusya ya da Sovyet Rusya. Hikayeler oldukça kısa sürelerde gerçekleşse de anlattıkları genelde birkaç zaman dilimini kapsıyor. Bol bol hisler, düşünceler ve hayaller içeriyor. Yazarın geniş penceresi sayesinde de tarih ve sanat kokuyor.
Gene de ben bu Rusya'yı bir türlü sevemedim.

10 Bölümün Ardından "Camelot"

Evet, bu hafta itibariyle Camelot'ta 10 bölümü geride bıraktık. Nisan ayında başlayan ilk sezonun bu on bölümünün ardından pilot bölümde tanıştırıldıklarımızın nerelere geldiklerini görmüş olduk. (Bu arada yayınlanan son bölümün-10.bölümün-sezon finali olup olmadığı konusunda kesin-yeterli bir malumat edinemedim, ama Britanya'daki bu konudaki geleneğin bildiğim haline göre sezonlar 8-13 bölüm arasında değişir. Camelot'ta da 10 bölümlük bir sezon durumunu bekliyorum, bakalım.)

Sir Thomas Mallory'nin derlediği Fransızca'dan çeviri hikaye tomarlarına uygun sayılabilecek bir şekilde başlamıştı Camelot'taki Arthur-Merlin-Yuvarlak Masa hikayesi. Uther Pendragon'ın ölümüye birlikte Arthur'u ve kardeşi Kay'i eski Camelot kalesine getiren Merlin, karışıklık içerisindeki ülkeye kral getirmiş, hırslı kardeş Morgan da bunu kabullenmeyip, kendine güçlü ama hanzo bir müttefik olarak Kral Lot'u edinmişti. Camelot bu noktadan itibaren oldukça düzgün yollara girdi esasında. Belirli ölçülerle Morgan'ın kendi mücadelesini ve kendince haklılığını, reddeden bir babanın ve sürgün edilmişliğin ruhunda meydana getirdiği yaraları ve en önemlisi doğaüstü güçlere ulaşma nedenlerini gösterdi.
Öncelikle Morgan'dan gazı almış halde Kral Lot, salakça bir hamleyle Camelot'a saldırdı. Arthur bu saldırıda babası bildiği Sir Ector'u kaybetmiş olurken, Morgan da müttefiğini yitirdi. Böylece James Purefoy bize erkenden veda etti. Bu sırada rüyalarında gördüğü kız Guinevere ile karşılaşan Arthur, onun gayet onurlu ve adam gibi adam şövalyelerden olan Leontes'in nişanlısı olduğunu öğrendi. Bu sırada yuvarlak masa şövalyelerim toplanmaya başlamıştı. Leontes ve Kay, çapulcu sürüsü halinde olan Camelot halkından bir şövalyeler grubu oluşturabilmek için en başta bir eğitmene ihtiyaçları olduğunu düşünüp, methini duydukları Gawain'i bulmaya gitti. Yuvarlak Masanın en nadide şövalyelerinden olan çift kılıçlı Gawain ile birlikte artık ekibimizde Ulfius ve Boreastas da vardı.

Yine tam bu sıralarda Camelot'un ilk düğünü Leontes ile Guinevere arasında gerçekleşti. Kral olarak nikahı kıyan Arthur'un büyü yoluyla gözlerinin içinden olayı ve duyguları izliyordu Morgan. Morgan'ın müttefiğini kaybetmesiyle birlikte yeni planı kardeşine yakınmış gibi davranmak oldu. Morgan'ın ekibine katılan tam anlamıyla çatlak rahibe Sybill ve köleden bozma Vivian da durumu eşitlemeye başlamıştı.
Ancak efsaneye bağlı kalma hamlesi olarak Camelot, Guinevere ve Arthur arasında ikisinin de karşı koyamadıkları bir yasak aşk oluşturdu. Neredeyse 2.bölümden itibaren gözüme soktukları bu durumu 8 bölüm boyunca acaba nasıl olacak da Lancelot-Arthur-Guinevere üçgenine bağlayabilecekler diye merak ettik. Saçma bir twistle Leontes ve şövalyeler gerçekleri öğrendi, Leontes Arthur'u korurken öldü ve Guinevere de Arthur'a kalmış oldu.
İyi kız kardeş rolünü arkasında, türlü planlarla Morgan, insanları önce Arthur'dan soğuttu, ardından kendine bağladı. Hatta Bardon Geçidi Savaşı yaratarak, yeni kralımızı tuzağa düşürüp öldürtmeye çalıştı. Tam kralın öldüğü haberiyle birlikte çaresiz halkın başına geçmeye hazırlanmıştı ki Arthur döndü ve tacını geri aldı.
10 bölümün sonunda geldiğimiz noktada artık Leydi Igraine, Sybill ve Leontes yok. Yuvarlak Masanın somut olarak tahtalarının bir kısmı yerine yerleşti. Arthur tarafından dışlanmış ve sindirilmiş Morgan, Guinevere kılığında kralın yatağına girdi ve büyük ihtimalle sonradan başımıza musallat olacak olan Mordred'e hamile kalmış olarak odayı terk etti. Merlin tüm Camelot'u biraz dinlensin diye arkasında bırakarak sırtına vurdu çantasını gitti.

Böyle toptan bakınca dizide çok şey olmuş gibi görünüyor olabilir. Ama inanın olmadı. Yani Camelot'un bir bölümünde bir hafta veya iki hafta bekleyip de çok şey görmek, olayların ilerlemesine tanık olmak mümkün değil esasında. Koca bir 40 dakika geçiyor ve karakterler sadece 100 metrekare içinde ordan oraya yürümüş oluyor. Olayın akmamasının dışında zaten bir türlü ikna da edemiyor izleyiciyi. Arthur'un neden ve ne akla hizmet kral olduğunu bir türlü anlayamadım ben bu haliyle. Bildiğimiz hovarda, kız peşinde, aklı bir karış havada, kılıç ya da diğer bir konuda meziyeti olmayan bir çocuğu-evet bildiğiniz çocuk gibi burda Jaime Campbell Bower-sırf ölen kralın kanından olduğu ve gördüğü kehanetleri önleyeceği düşüncesinden dolayı Merlin tutup, kral yapıyor. Daha doğrusu ilan ediyor, ortamı, insanları buna uygun hale getiriyor. Sonrada başlıyor uğraşmaya bu malzemeden bir kral yapmaya. Ama olmuyor, olmuyor. 10 bölüm boyunca Arthur'dan hiçbir parıltı göremiyoruz. Ne ahlakı ahlak(baş şövalyesinin karısıyla düğün sabahı birlikte olmaktan tutun da habire ayartmaya kadar), ne zekası zeka, ne de gücü güç. Zaman zaman cesaret çıkışları gösteriyor ama onlar da tamamen zayıf kaldığı durumlarda kendini ispat etme çabasından. Onun dışındaki diğer herkes, bir krala ya da yöneticiye yakışan hareketler sergiliyor.

Hatta bu noktada en dikkat çekici şey de Morgan'ın iddialarının haklılığı. Her hareketiyle, bu hareketlere sunduğu gerekçelerle ve mantığıyla, Morgan Arthur'dan daha fazla hakediyor insanları yönetmeyi. Yani Camelot'un anlattığı şekliyle bu böyle anlaşılıyor.
Joseph Fiennes'inse bu Merlin'le ne yapmaya çalıştığını anlayan beri gelsin. Hakikaten neden bu kadar içten konuşmalar, karizmatik ama acı çeker güçlü adam pozları? Sevmediğimden değil, Fiennes'lerin bu halleri hep güzeldir, lazımdır. Ama durumu tuhaflaştırıyor. Bu salak çocuğa neden bu kadar rütuş diye bağırmak geliyor insanın içinden.

Bilmiyorum, Camelot bu haliyle sadece Kral Arthur hikayesi olduğu için izlenir bir yapıma dönüşmüş durumda benim için. Hiçbir heyecanı, merak duygusu, sevdiriciliği yok. Hatta çok para da harcamış gibi durmuyorlar çoğu yerinde. Ellerinde bu kadar esaslı (ama evet iyice bayatlamış artık) bir hikaye varken neden ellerine yüzlerine bulaştırıyorlar, anlamıyorum. Bir kerecik de Sean Connery'nin Kral Arthur'uyla, İoan Gruffudd'ın Lancelot'unu görebilmek istiyorum birlikte. Tamam belki Eva Green'in Morgan Le Fay'ini de katmak yerinde olur. Ama Merlin...O işte bir türlü tutmuyor. (Colin Morgan "Merlin"de uygun olabilir, yani o formülde tam yerinde ama bildiğimiz Merlin değil işte.)
Bu Camelot'un vermeye çalıştığı mesaj ise, efsaneler olağanüstü olaylar değildi, onları biz yarattık, kendi ellerimizle, kendi uydurmalarımızla. Tuğla tuğla, adım adım, her bir ilmeğini biz attık, sırf kendimize efsaneler yaratabilmek için. Bunu en güzel gösteren ve belki sezonun şimdilik en iyi sahnesi şöyle:

Ya da hala aklım Baelor'da, Game of Thrones'un 9.bölümünde. Ondan belki bu huysuzluğum.
Lanet olsun Lannisterlara. Hep mi kötüler kazanır, o dünyada da bu dünyada da.

Aşk Hiç Biter Mi?

Buruk bir gülüşte

Dağılmış yürüyüşte

-Bir Haziran'ın 9'u daha-

Hikayeler

Pazartesiden beri internet bağlantısı sabit olmayan bir yerdeyim ama bana haftalar olmuş gibi gelmeye başladı artık. O kadar düzen ve sabitlik hastasıyım ki, düz giden bir hattan her ufak sapmada beynim dönüyor. Ve o kadar saçma ki, bir yandan devamlı "herşey değişsin, hep yeni şeyler göreyim hep keşfedeyim" derken bir yandan da "hiçbir şey değişmesin, bildiğim düzen şaşmasın, alışkanlıklarım değişmek zorunda kalmasın" diye içinden dua etmek.
Değişimin istenmemesinin tek sebebi korku sanırım. Bildiğin, senin kabul ettiğin ve daha da önemlisi seni kabul etmiş düzenin yerine ne olacağını hiç bilmediğin bir düzenin gelmesinden sadece korkuyor insan. Bu yeni düzenin, eskisinin aksine seni kabul etmeyeceğinden korkuyorsun.
Ki kabul görmemek, istenmemek en büyük korkum. Sanırım. Bana karşı sevgi işareti görmediğim kimseye ben de bir yakınlık göstermem mesela kendimi bildim bileli. Hayır, benden hazzetmedi ya da onun için birşey ifade etmedim diye kötü davranmam karşılık olarak. Sadece fazlasıyla nazik, güleryüzlü olurum. Bu yüzden gerçekten sevdiğim insanlar birbirimizi yeteri kadar tanıyıncaya - ya da onlar beni anlayıncaya- kadar onlara kötü davrandığımı düşünürler. Başkalarına karşı özellikle çok iyi davranırken onlara, bu kadar yakın olduklarıma neden böyle kötü davrandığımı sorarlar bir süre sonra. Üzülmüşlerdir, darılma noktasına gelmişlerdir. Ama elimde değildir, bir tek sevdiklerime - dolayısıyla beni sevdiklerinden emin olduklarıma- sinirlenme, küsme, gıcıklık yapma türünden lükslerim vardır. Birine kötü davranabiliyorsam, yanında surat asabiliyorsam, onu artık kabul etmişim demektir. Onu artık "kendimden" saymışım demektir.
Değişimden de bu yüzden daha fazla korkuyorum. Kabul edilmeyeceğimden ve bu yüzden de kabul etmeyeceğimden korkuyorum. Hep düzenli olmasına alıştığım hayatımda son zamanlarda bir sürü değişiklik olacağı haberini alıyorum.
Haftalardır yağmursuz gün geçmeyen şehire yaz geldi bir yandan ama yaz da bir dolu haberle geldi. Herkes her yandan değişiklik haberi verdi. Aslında tam da şu an, şu sıralarda yapmam gereken pek çok şey var. Bitirmem gereken şeyler var. Ama bu yapmam gerekenlerin o değişiklikler geleceğine ait olmadığını düşünüyorum. Değişiklikleri sevmediğim gibi geleceği de sevmiyorum o yüzden. Kendimi bildim bileli geçmişi, en uzağından en yakınına, hep daha çok sevdim ya, uzun süre anlayamamıştım neden diye. Eski şeyleri neden seviyorum, tozlu raflarla niye ilgileniyorum? Sordum durdum. Merak ettiğimden değil hayır. Hiç bir zaman meraklı bir insan olmadım. Hatta olağanüstü derecede meraksız oldum. Bu sorular tamamen çözüm arayışındandı. Sevdiğim şeyleri eğer neden sevdiğimi bulabilirsem, o nedenleri yok edebilirdim. Nedenleri yok ettiğimde de artık onları sevmeye devam etmezdim. Böylece sevmediğim ve yapmak zorunda olduğum şeyleri sevmeye başlayabilirdim. Yaptığım şeyi sevdiğimde de mutlu olurdum. Teorim buydu. Bende nedenleri aradım. Bulduğumda yok edebileceğim birşey olmadığını anladım ama. Geçmişi seviyordum, çünkü orası bildiğim bir yerdi. Ait olmuş olabileceğim bir yerdi. Beni kabul etmiş bir yerdi. Eski her zaman bilindikti, sıcaktı, istediğimde dönebilirmişim gibi geliyordu. Aksine içinde bulunduğum yer ve zaman kötüydü, beni kabul etmemişti, sarıp sarmalamamıştı, ayak uyduramamıştım. Daha da kötüsü, geleceğinde de böyle olacağını düşünüyordum. Bu yüzden en iyisi geçmişti. Geçmişin güvenli kolları.
O yüzden geçmişi sevdim hep, tarihi, arkeolojiyi sevdim. Nedeni de şimdiyi sevemememdi. Şimdiyi sevdirmeyen de insanlardı, yerdi, ortamdı. Onlar beni sevmedikçe ben geçmişi sevdim, düzenimi sevdim. Değişikliği sevemedim. Suç benim değildi yani, onlarındı.
Dedim ya yapmam gereken çok şey var, teknolojik yetersizlikler içindeyim ama aklımda hep bunlar dolaşıyor. Diğer gerçekliklerim-filmlerim, hikayelerim- bile aklımı uzak tutamıyor. O yüzden bu ara böyle burası. Film yok, dizi yok. Müzik yok, şarkılar dayanılmaz.
Hikayeler yok yani şimdilik.

...

Nasıl unutmuşum dün, bu sabah kalkıp bir an farkına vardım. Hep bu müze planı çizimlerinin suçu.
Kulağımdan hiç silinmeyen ve en kötü gecelerimde eşlik eden sesin sahibi için...
Sesini ilk duyduğum zamanki...

The Romantics (2010)

Kötü çıkacağını, feci bayık ve ruhsuz olacağını düşünerek oturup izlediğim bir filmdi The Romantics. Ama şaşırarak ve de şaşırdığıma mutlu olarak söylüyorum ki kesinlikle öyle çıkmadı. Tamam, olağanüstü değildi belki ama hoştu, keyifliydi, zaman zaman güldürmeyi bile başaran bir mizah ruhuna sahipti ve sahnelere parıltılar katan müziklere sahipti. Hı ama şaşırtıcı değildi, çoğu yerde ortalamanın üzerine çıkamıyordu ve Dawson's Creek, One Tree Hill türü gençlik-çocukluk arkadaşlıkları ilişkilerinden daha fazlasına dair söylediği bir şey de yoktu, o ayrı.

The Romantics, Galt Niederhoffer'in kendi yazdığı romanından yine kendisinin uyarlayıp, bir de üstüne yönettiği bir film. Yönetmenin üçüncü filmi. Bu film gibi diğer ikisiyle de pek bir ses getirememiş olsa da kendisi Prozac Nation'ın senaryosunu yazan ve Sundance'de bir ödül kazanmış bir isim olduğundan bir miktar dikkate değer elbette.

Hikayemiz bir düğünün hemen öncesinde bir araya gelen 7 sıkı arkadaşın düğün evi yolunda toparlanmasıyla başlıyor. Gelinimiz Lila (Anna Paquin) evde panik halinde gelinliğinin kargoyla gelmesini bekliyor annesi ve kızkardeşiyle. Nedimelerimizden olan Laura (Katie Holmes) kendi arabasıyla gelirken, diğer iki nedimemiz Tripler (Malin Akerman) ve Weesie (Rebecca Lawrence) sağdıçlar Pete (Jeremy Strong) ve Jake (Adam Brody) ile başka bir arabada geliyor. Yolda karşılaşıp birlikte Amerika'nın batı sahilindeki nezih mi nezih bir şehir dışı-orman-okyanus kıyısı evi olan düğün evine ulaşıyorlar.

Seth Cohen gülüşü;)

Merhaba Elijah, sen de mi burdaydın:p

Düğün öncesi yemeği diye yapılan yemekte düğünden hemen önceki akşam herkes masasında birer kaşığı kadehe tıklatmak suretiyle kalkıp, gelin ve damat hakkında bir iki çift laf ediyorlar. Oralarda adet böyle, öyle kına gecesi, davul zurna yok. Tabi böyle rahat bir ortamda da kafayı bulmuş davetliler hem kendilerini hem diğerlerini gayet utandırabiliyorlar.

gecenin sonu

ürkütücü gelin

Ama biz bu arada bir dolu şey öğreniyoruz kahramanlarımız hakkında. Ki filmin yapıtaşı da bu. Bu 7 arkadaş hemen hemen 30 larına yaklaşmış, birbirlerini hepsi aynı süredir tanımıyor olsa da, uzun zamandır tanıyan bir arkadaş grubunun elemanları. Laura ve damadımız Tom (Josh Duhamel) liseden beri arkadaşlar ve üniversite sırasında da 4-5 yıl kadar çıkmışlar.

nedimeler

Laura ve gelinimiz Lila üniversitenin ilk yılında tanışmışlar, oda arkadaşlarıymışlar ve Lila, Laura Tom'u bıraktıktan hemen sonra (hatta arada belirttiklerine göre bırakmadan) onunla ilişkiye başlamış.
Jake, Weesie ile bir kafede masasındaki ketçabı istemek suretiyle tanışıp, çıkmaya başlamış, şu an nişanlılar ama hala bir düğün tarihi belirleyememiş vaziyetteler. Pete ve Tripler bir süredir evliler ve anlattıklarına göre Pete, Laura ve Tom'u liseden beri tanıyor, Tom'la aynı yüzme takımında gibi birşeymiş.

sağdıçlar

Tüm bu ilişkiler yumağı, birbirinden olabildiğince farklı 7 arkadaşın düğün öncesi yemeğinden sonra gece boyunca sahilde-evde-bahçede geçirdikleri çeşitli maceralarla su yüzüne çıkartılıyor. Ve Laura'nın yemekte anlattığı üzere bu gruba Romantikler (filme de ismini veren The Romantics) denmesinin bir sebebi var: Birbirleriyle ilişki yaşama adetlerinden dolayı böyle bir isim takılmış bu gruba.

Evet, doğru tahmin, aynen Dawson's Creek. (Dawson Jen'le çıkar, sonra Joey'le. Joey sonra Jack'le ve Pacey'le. Pacey Joey'nin öncesinde Andy'le. Önce Jen ve Jack'i birbirlerine yapmaya çalışırlar ancak Joey'le çıktıktan sonra gay olduğunu anlayan Jack, Jen'le kardeş gibi olur. Sonra Dawson gene Joey'nin peşinde koşar ama Jen'le birlikte olur. Joey de en son Pacey'e döner. Ha bu arada hepsi de 6 sezon boyunca arkadaştır :p)

üçbuçuk damat

Biz de böylece tüm gece boyunca ertesi sabahki düğüne kim sağ kalacak, ne olacak acaba diyerekten bir buçuk saati bitiririz. Ama el kamerasının devamlı titremesi, yalpalaması ve sallanıp durması sebebiyle gözlerimiz bozularak ve sahneyi algılayamayarak.

açık bardan içki aşıran damat ve sağdıçları

Birçok güzel ve derin olabilecek yan hikayeler barındıran karakterleri de bir şekilde harcamış bulunuyor film. Hangisinin takıntı manyağı, hangisinin iyi çocuk, kötü çocuk, hangisinin çuvallamış, hangisinin grubun "bitch"i olduğunu şöyle bir dokundurup söylüyor, sonra gidiyor sanki hikaye. Kimse büyük büyük oynamıyor, belki filmin özelliği budur ama bilemem. Romanda nasıldır onu da bilemem.
Bunun dışında mekanları sessiz, sonsuz genişlikte ve durağan göstermeyi başaran yönetmenin sayesinde işin bir miktar romantizmini de hissedebiliyoruz. Hatta isterseniz filmin bize ilettiği, Keats'in "Ode To A Nightingale"i okurken kulaklarımızı o sahnenin güzel müziğine vererek yağmur yağmasını umalım.



MY heart aches, and a drowsy numbness pains
My sense, as though of hemlock I had drunk,
Or emptied some dull opiate to the drains
One minute past, and Lethe-wards had sunk:
'Tis not through envy of thy happy lot,
But being too happy in thine happiness,
That thou, light-wingèd Dryad of the trees,
In some melodious plot
Of beechen green, and shadows numberless,
Singest of summer in full-throated ease.

(Devamı için Ode To A Nightingale)

Bu da filmdeki bazı müzikleri dinleyebileceğiniz playlist:

X-Men: First Class New York Galası

Dün akşam(burda sabaha karşı tabiki) New York'ta yapılan galanın kırmızı halı görüntüleri ve söyleşileri,Marvel'in sitesinde canlı yayınlanmış, hatta şimdi de kaçıranlar için videosu koyulmuş. Yaklaşık bir saatlik programı izlemek isterseniz: