Ne mi yapıyorum? Tabiki saçmalıyorum. ("Tabiki" böyle mi yazılıyordu?)

 Sanırım kendi içime kapandıkça daha kötü oluyorum. Kendimi hep içe kapanık, çekingen, insanlarla bir arada olmayı sevmeyen biri olarak görmüştüm. Oysa öyle değilmişim. Büyük ihtimalle yetiştirilme tarzımdan ve ailemden dolayı öyle davrandığımı için öyle olduğumu düşünüyordum. Yıllar boyu süren insanları kendimden uzaklaştırma, tek başıma kalma çabalarım son birkaç yıldır başarıya ulaştığı için bu durumu da anlama şansım oldu. İnsanlarla olmayı seviyormuşum meğerse, ilgi görmeyi, ilginin merkezi olmayı, iletişim kurmayı, böyle şeyleri seviyormuşum. O şekilde ve o aile tarafından yetiştirilmemiş olsam bu halde olmayabilirmişim de. Hayır yine sefil hayatım ve başarısızlıklarım ve mutsuzluklarım için başkalarını suçlama yoluna girmiyorum. Sadece durum bu. Ortadaki bariz gerçek bu.

Evde durdukça ve kendimi insanlardan soyutladıkça da daha kötü olduğumu fark ettiğimden beri oturduğum yerden nasıl yine dünyayla iletişim kurabilirim diye bakındım durdum. Hayatımdan çıkardığım ve hayatlarından çıktığım insanlara geri dönemem, sildiğim tüm geçmişimi geri hatırlayamam. O yüzden şimdiye kadar burun kıvırdığım, algılayamadığım, yavru bu mesaj nasıl yazılıyor diye torununa cep telefonunu gösteren nineler gibi baktığım dünyaya bir şans vereyim dedim. 16 yıldır bilgisayar mühendisi sayılırım artık ama hala azimle yeni hiçbir şeye bakmıyor, teknolojik her şeye o neymiş yahu öyle miymiş vay anam neler yapıyorlar görüyor musun diyorum. Yine de tam olarak z kuşağı çocuklarına dönmesem de, biraz çabalamaya karar verdim.

Açtım önüme ne kadar sosyal medya varsa, hesap oluşturdum. Oralara baktıkça da aklımda hep aynı düşünceler belirdi. Ben yıllarca neler yaşadım, nereler gezdim, ne manyaklıklar ne deneyimler yaşadım, bunların hepsi sırasında elimde şimdiki gibi bir telefon ve internet olsaymış, bu şimdi gördüğüm insanlardan biri olabilirmişim. İyidir kötüdür anlamında demiyorum ya da eleştirmiyorum. Sadece yaşadığım koca bir hayatın sadece kafamda kalmış olmasına üzüldüm biraz. Artık teknoloji alerjimden mi içten içe farkında olmadan cimri miydim, bilmiyorum ama elimde ne doğru düzgün telefon vardı, ne fotoğraf makinesi ne internet. Cimri değildim de orta gelirli ailenin sorumluluk sahibi çocuğu rolü çok yerleşmiş demek ki beynime. Neyse. Demeye çalıştığım şu, böyle sosyal medyaya yüklemektir falan o değil derdim. Yaşadığım onca şeye dair elimde pek de bir şey yok açıp hatırlamak istediğimde. Bulanık, karanlık, odaksız çektiğim 3-5 fotoğraf var. O anıma eşlik etmiş benden daha "zengin" biri varsa ondan aldığım fotoğraflar var bazen (zenginden kastım yine yukarıda bahsettiğim durum, benim alabilecekken almadığım makineleri almış insanlar falan). Boğuk seslerin duyulduğu, yine karanlığından bir şey görünmeyen birkaç video da var bazen, elimdeki tost makinesi ile çekmeye çabalamışım zamanında. İlla fotoğrafın ya da videon mu olması lazım anılarını hatırlamak için diyebilirsiniz. Fotoğrafların değerini yaşınız ilerledikçe anlıyorsunuz derim ben de. Yaşınız ilerledikçe aklınıza olan güveniniz de azalıyor ayrıca. Nereden nereye geldim. Ne diyordum asıl?

Hah, şeyi diyordum. eğer hala burayı okuyorsanız şuraları da kontrol etmek isteyebilirsiniz diye aşağıya linkleri koyuyorum. Ya da işte siz benim gibi değilseniz ve zaten yüzyıllardır oralarda takılıyorsanız diye. Ayrıca artık çok düşünmeden de buraya yazacağım. Yazmaya devam edeceğim yani. Kafam kötü diye habire kendi kendime...Fare dağa küsmüş dağın haberi olmamış gibi devam etmeyeceğim. Öyle miydi o atasözü ya. Ne kadar yabancılaşmışım dünyaya.

Bir yandan da mutsuzluğumun bir diğer yönünü incelemeye aldım. Aslında burada daha önceki yazılarda bahsetmiştim, kendimden memnun olabilmemin yolu benim için görüntümü düzeltmekten geçiyor. Hiiiç öyle yok beden olumlaması mı nedir onlardan bahsetmeyin bana. Ya da neydi, hah vay efendim kendini her halinde seveceksin. Hadi oradan! Kendini olduğun gibi sevebilmen için beğenmen lazım, beğenmen için de iyi görünmen lazım. Temelde kusurlu bulduğum noktaları düzeltiyorum işte, hem kafada, hem dışarıda. Gözlükleri atmakla başlamıştım, geçen seneden bu yana da kilo verme işinde başarılı oldum. Şimdi sivilce konusuna eğildim. Nihayet adamakıllı bir tedaviye başladım, bakalım nası olacak? Bir de boyumu uzatabilseydim. Tıp o kadar da ilerlememiş demem ki. Neyse.

Bu instagram, evin içinde dolaşıp, balkondan camdan gökyüzüne bakıyorum.

Bu twitter, kendi dünyamda önemli şeyler görüp, şaşırıyorum.

Bu youtube, evde oturup, habire yemek yapmaya uğraşıyorum.

Bu da spotify, eşsiz(?!) müzik zevkimle çalma listeleri oluşturuyorum.

Mutsuzum diye hep içime kapanmayı seçtim bu zamana kadar. Bir kere mutsuzum diye dışıma açılmayı denesem bir şey değişir mi ne dersiniz?