Yeni hayatın ilk günü

Sonunda başardım! İstifa edebildim işten. Artık - bir anlamda - özgürüm. Yani bir süredir planladığım bir şeydi ama tam olarak da dört başı mamur (bu kelimeden de emin değilim) bir plan sayılmazdı, daha çok bir gözlerimi kapadım uçurumdan atladım durumuydu. Sonunda atladım yani. Gerçi bunu bu kadar büyütmenin de anlamı yok, değil mi? Sonuçta herkes işinden ayrılabiliyor, başka işler bulabiliyorlar veya başka başka şeyler yapabiliyorlar. Hayatımda ilk defa duraklat düğmesine basmış oldum. Şu an önümde yüz binlerce kader ipliği var düğümlenmeyi, izlenmeyi bekleyen. En kötüsü de olabilir, en iyisi de. Bilemem, sadece deneyebilir ve görebilirim. Bunca sene boyunca hep, her defasında karar vermem gerektiğinde yanlış olanı seçtiğimi düşündüm. İşin tuhafı, bu seçimleri yaparken de bunların yanlış olduğunu biliyordum. Sadece doğru olanın onlar olduğunu düşündüğüm için seçmiştim. Çünkü hep birilerinin doğrularıydı onlar. Sizin doğrularınızdı, hepinizin doğrularıydı. Bir kereliğine de kendi yanlışımı yapmak istedim. En azından bir kere olsun buna hakkım var değil mi? Evet, en kötüsü olabilir, sersefil olabilirim; hiçbir okuldan kabul alamayabilir, hiçbir sınavdan iyi puanlar alamayabilir, başvuracağım hiçbir işe giremeyebilirim. Hepsinin bir arada a or b or c=0 olma ihtimali de var. Farkındayım. 30'uma iki sene kalmışken denemek zorundayım. Çünkü bir noktadan sonra çok geç olacak. Şimdi bile geç, feci derecede geç. Ama madem deneyeceğim, o zaman niye daha da gecikeyim?

Eminim şu an kendi kendime konuşuyormuşum gibi düşünüyorsunuz, saçmaladığımın farkındayım. Ama değişik bir hafiflik hissediyorum, sadelik. Bir yandan da aşırı kalabalık. Sesler, düşünceler..O yüzden bir miktar kendimle konuşuyormuşum gibi yazıyor olabilirim. Aslında çok uzun zamandır düşlediğim bir şeyi yapmış oldum, o işyerine gittiğim 3 yıl boyunca her gün gözümde canlandırdığım şeyi yaptım sonunda dün. Her sabah, Ankara ayazında yürüdüğüm o yapraklar düşmüş yoldan her şeyi bırakmış olarak yürüdüğümü hayal edip dururdum, dün o yürüyüşü yaparken o kadar hastaydım ki hiçbir şey anlamadım. Burnum tıkalı, boğazım alabildiğine yanıyor ve bacaklarım pelteye dönmüş haldeydim. Güneş vardı, ılıktı ama sanki ocak'ı şubatı martı atlatmışız da bahar göz kırpıyor gibi. Ama ben hiçbir zevkini alamadım o haldeyken. Bir an önce otobüs bulsam da eve gidip kendimi yatağa atsam diye düşündüm. Halbuki ne mutlu olacaktım o yürüyüşü yaparken, o otobüse binerken. Peh.

Gene mutluyum da tabi, hastayım sadece. Bundan sonraki günlerde kendimi çok zorlamayacağım. Hep bir yerden bir yere koşturdum çünkü ömrüm boyunca. Onu yap bunu yap onu öğren şuraya git bunu da yapmalısın oraya da gitmelisin diye koşturdum durdum. Biraz kafamı dinlemeliyim. İnsanlarla iletişim kurmalıyım, yazmalıyım. Plan konusuna gelince..Plan yapacağım elbette. Ama mantıklı olanlarından. Hatta hep birlikte yapacağız. Herkesle konuşacağım (ufak ufak konuştum da), fikirler alacağım, tablolar yapacağım. Güzelce A, B, C planları oluşturacağım ve bunların hepsi aklıma yatan, kabullenebileceğim şeyler olacak. Evet elimde çok az imkan var (az bile değil eksilerde benim imkanlarım hatta imkan neymiş!), evet elimde kırıntı halinde cesaret var, evet hiçbir konuda yeteneğim yok. Tüm bunlarla belki güzel birşeyler yapabiliriz. Şimdiye kadar hep sizi suçladım, etrafımdakileri, her şeyi yapabilen insanları, başarabilen insanları, elinde herşeyi olan insanları, benim gibi olanları, benden kötü olanları. Ama bu sefer arkamda kalan herşeyi tamamen siliyorum, tüm yanlış seçimlerime bir daha bakmayacağım, onu yapsaydım neler olurdu diye bir saniye bile düşünmeyeceğim. Sildim, hepsini. Sadece önüme bakacağım, bu yüzden de bundan sonra kimseyi suçlamayacağım. Kendimle ne kadar barışabilirim bilmiyorum, deneyeceğim ama o konuda söz veremem, ben ve kendim arasındaki husumet çok eski ve çok derin. Ama deneyeceğim. Bu noktadan sonra hep birlikte bir plan yapacağız. Ve ben bu sefer kuralına göre oynacağım.

Hayatımda ilk defa, aldığım nefesten zevk alabilirmişim gibi geliyor. Tabi boğazım o kadar yanmasa daha iyi olabilirdi :p

“Bravery is not the absence of fear but the forging ahead despite being afraid.”