Previously on Neverland { 05.05 - 11.05 }

Cuma akşamı yediğim keşkül.
Çünkü keşkül severim.

 Kendimle gurur duyayım mı? Tam bir hafta sonra yine blogun başına oturabildiğim için. Neyse, hayatımda yolunda giden tek şey olarak dursun burada.

Geçen hafta boyu işe gittim tabiki. Ofisteki masamın altına sehpa çekip, ayağımı onun üzerine uzattım bu tüm hafta boyunca. İlk gün öğlende bir çıkayım yürüyeyim bakayım parka kadar dedim, daha parka ulaşamadan ayağım acıyordu. Zar zor döndüm ofise topallayarak. Bir an geliyor geçmiş gibi hissediyorum, yürüyüp gidesim geliyor. Ama yürümeye başlayınca da iyileşmemiş olduğunu görüp, sinirim bozuluyor. Sonraki günler binanın önündeki ağaçların altında oturabildim yalnızca. On beş adım. Maksimum dayanabildiğim mesafe oydu. 3 hafta oldu neden hala geçmedi kırılmamış çatlamamış bir şey, delirtici.

Yine doktor kontrolüm vardı bu hafta. Kontrol sırasında her şey iyi gibiydi, sonra kan sonuçlarım çıkınca doktorum işlemi bir ay daha ileriye attı. Bu iyi bir şey mi kötü bir şey mi bilemiyorum. Tüm bu durumun psikolojisiyle de baş edebildiğimi sanmıyorum açıkçası. Doktorun muayenehanesinde herkesle gülüşüp, konuşuyorum, iyiymişim gibi oluyor. Yani üstüne düşünmediğimi düşünüyorum. Ama oradan çıkıp, sokaktaki insanları, gökyüzünü ağaçları, dükkanları falan görmeye başlayınca bir şey oluyor. Cumartesi günü de oradan çıkıp eve gelene kadar ağlamamak için kendimi nasıl tuttum yollarda bilmiyorum. Yolun ortasında çöküp ağlamak istedim. Eve kadar tutup sonra, evde saatlerce hıçkıra hıçkıra ağladım. Belirli bir şekilde düşünerek değil, bilmiyorum, öyle geldi.

Aynı cumartesi işte, doktora bu sefer arabayla gitmedim. Dedim ki hava güzel, ayağım da bence fena değil, şöyle bir hava almış olurum he olmaz mı? Çıkışta Kızılay'a yürümeye başladım. Başta iyi bir fikirmiş gibiydi ama ilk on beş dakikadan sonra topallamaya başladım yine. Tabi bir de yukarıda da dediğim gibi ağlama isteğiyle yutkunarak yürümeye çalışmak hiç güzel bir deneme olmadı haliyle. Üstüne bir de bu uçuşan şeyler var ya her baharda, hah işte onlardan da bana bir şeyler olmaya başlamasın mı? Burnum musluk gibi su halinde akmaya başladı. Cuma akşamı da Ce ve N ile dışarı çıkmıştım. Üniversiteden sonra herhalde ilk defa 12'ye kadar falan oturmuş olduk. Ama bu ihtiyar beden kaldıramadı herhalde, ertesi gün - doktora gittiğim gün işte - başım tuttu bir de. Ağrıdan bayılmak üzereydim bir yandan eve geldiğimde. Hem ayağım acımış, hem ağlıyorum, hem de başım çatlıyor. Yeteri kadar ağladıktan sonra yapılması gerekeni yaptım, duş aldım, çay demledim ve açıp en eskilerden bir tane kore dizisi açtım.

Boys Over Flowers'tı açtığım dizi cumartesi günü. Hallyu fırtınasının başlangıcında ben çok başka şeylerle uğraşıyor olduğumdan konunun asıl temellerini izlememiş durumdayım. Ekranda karşımda görünce açtım başladım. En başta çok çok çiğ geldi tabi. Sene 2009, kameralarda filtre yok, oyuncuların gözeneklerine dolmuş fondötenleri falan görebiliyorum. Şimdiki gibi herkese beyaz kapatıcıyı basmamışlar, herkes doğal esmer. Saçlar dayanılacak gibi değil, saçma sapan. Şimdinin kelli felli oyuncuları daha 20lerinin başında, zerre rol yapamıyorlar. Herkes repliğini söyleyip, duraklıyor bakıyor. Sahnelerde hiç bir akışkanlık yok, komik karakterler karikatürden daha karikatür. Ama yine de bir şeyler var, insan kendini izlemekten alamıyor. Mantığımı, aklımı, dikkatimi kafamın içinden çıkarıp, kanepede yanıma koyup izledim mi acayip keyif alıyorum. 6 bölüm falan izledim o gün tek oturuşta. Toparlanmamı sağladı.

Hafta başında da Another Simple Favor'ı izledim. 2018'deki ilk filmi ben 2019'un başında izlemiş, şurada da anlatmışım. O zamanki durumla şimdikinin bu kadar değişmiş olması ne tuhaf değil mi? 6 yıl önce izlediğim filmde neler olduğunu zerre hatırlamıyordum bu devam filmini açtığımda. Sadece keyif aldığımı hatırlıyordum ama olayları, hikayeyi tümden silmişim. O zamanlar Blake Lively hakkında herkes ne düşünüyormuş, ben ne düşünüyormuşum, şimdi ne hale geldi değil mi? Neyse, bu film ilki gibi hissettirmedi tabi. Anna Kendrick dışında ilk filmde beğendiğim herkes burada bana ıyk dedirtti mesela. Habire bir her karakterin küfretmeye çalışması, habire bir bel altı, her şeyin saçmalık olması falan...dayanılacak gibi değildi benim açımdan.

Haa bir bölüm de Resident Playbook izledim arada. Son zamanlarda çok önüme düşüyordu editleri, sanki aşırı tutulmuş gibi görünüyor. Bir de Kore'de çok beğenilen, sezonlarca yapılan Hospital Playlist dizisinin spinoff'u olduğundan merak etmiştim. Hospital Playlist'leri de izlemedim gerçi, 2020'de denk gelmemişti işte bir türlü. Neyse, bu Resident Playbook pek sarmadı açıkçası. Bir bölüm izledim diyorum ama o bölümü de bitiremedim ne yalan söyleyeyim. Karşımda çok iyi bir dizi olduğunu görebiliyordum ama içim almadı ne bileyim.

Bugün de tüm gün evi topladım. Ayağım ağrıdıkça oturup, The Haunted Palace'tan yayınlanan bölümlere yetişmeye çalıştım. Dediğim gibi en azından bu hafta da buradayım, bir iki satır da olsa yazabiliyorum ve şimdilik bu kadarı bile kendimle gurur duyabilmek için yeterli.