Bu gece bu karanlık yılın en uzun gecesi olacak. Bulunduğum konumda beşi 26 geçe civarında kaybolan güneş, yarın sabah sekizi neredeyse 5-6 geçene kadar görünmeyecek. 1000 yıl önce ya da 2000 yıl önce yaşıyor olsak bu gecenin iki dünya - ya da dünyalar - arasındaki geçidin en açık, perdenin en ince olduğu gece olduğunu düşünüyor olabilirdik. Roma İmparatorluğu'nun şaşaalı günlerinde yaşıyor olsaydık, Saturnalia bayramının son günlerini coşkuyla kutluyor olabilirdik. Oysa hiç hayal bile etmediğim bir yılda, hayal bile etmediğim bir yaşta, aklımın ucuna bile gelmeyecek bir insana dönüşmüş halde, saçmasapan bir hayat yaşıyorken, bir haftadır ilk defa tüm gün kendini gösteren güneşin ışıklarını izlediğim bomboş bir günün içinde, en uzun gecenin karanlığının çökmesini bekliyorum. Bir filmin içinde yaşıyor olsaydım, bu gece sonsuz karanlığın içinde mucizeler olurdu, gecenin bir yarısı yanlışlıkla büyülü bir geçitten yuvarlanıp kendimi 20 yıl öncesinde ya da alternatif bir evrendeki alternatif ama kesinlikle hayallerimdeki gibi bir hayatın içinde veya tarihte çok daha gerilerde, Orta Çağ'da, Antik Mısır'da, Ninova'da falan bulur, tarihi değiştirmek üzere çılgın bir maceraya girişiyor olabilirdim. Tamam tamam, 20 yıl öncesi bile yeter, kendi lanet hayatımı değiştirsem bile yeter. O yüzden Astraea'nın söylediklerini dinliyorum usulca, hayal ederek:
Golden skies calling me from the horizon.
But I'm frozen in time, Watching days pass with the Sun.
I feel the fire it's burning on my tongue. So what is it holding me back from what I want?
Doubt is the enemy stealing my mind, so I'm leaving his promises far, far behind.
Ve,
Tonight I run, for everything that I dream of
I'll chase the Sun, Til I run out of breath in my lungs
Fear won't catch me alive 'cause I'll be racing time.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder