Önceki gün işyerindekilerin büyük çoğunluğu öğrenmiş oldu okulu kazandığımı ve gitmek istediğimi. Şimdiye kadar en yakınlarımdakilerle konuşup, düşünce alışverişi yapıyordum ama bu sefer kısım amirime kadar ilerledik. Bir süre böyle toplaşıp, durumum hakkında konuştuk atıştık şakalaştık ve kafam daha da karıştı. Çünkü kısım amirimin ilk tepkisi hayatında mutlu olacağın ne varsa onu yap-hayata bir kere geliyoruz-bu yaştayken denemeyeceksin de ne zaman deneyeceksin şeklindeydi. Ne bileyim, bir büyüğünüzün, fikirlerine güvendiğiniz saygı duyduğunuz, insanlığına hayran olduğunuz birinin böyle şeyler söylemesi bir yandan çok, çok güzel. Bir yandan da insana keşke kötü davransaydı, küfretseydi, gidemezsin nereye gidiyorsun napıyorsun saçmalama deseydi, dedirtiyor. Çünkü o böyle iyi oldukça ben daha çok vicdan azabı çekiyorum, daha çok sorumlu hissediyorum kendimi. Tanrım keşke bana kızsa diyorum. O zaman gitmek daha kolay olurdu. O zaman bu kadar nefret ettiğim bir yer, gözüme gitgide daha katlanılabilir görünmeye başlamazdı. Sonu bile olmayan bir maceraya atlamak, bu kadar ürkütücü olmazdı belki o zaman. Diye düşündüm.
O kadar yorgunum ki.