Yaşamlarımıza tanıklık edecek birine ihtiyacımız var. Bu gezegende milyarlarca insan var. Söylemek istediğim şu, hangimizin hayatının gerçek bir anlamı var? [Shall We Dance-2004]
Neverland'de Hikayeler anlatmaya başlayalı tam bir yıldı oldu bugün. Bir yıl önce bugün, artık içimde anlatılmak için duran onca şeyin patladığı bir saatte oturup, Johnny Angel'ı yazmıştım.
Hiçbir zaman derdini konuşarak anlatan bir insan olmadım. Yazmayı öğrendiğim andan itibaren evde bulduğum defterlere önce çocuk dergilerindeki şiirleri, Ayşegül kitaplarındaki yemek tariflerini, gazetedeki tv yayın akışlarını, aralarına bol bol "bugün kalktım, kahvaltı yaptım, yüzümü yıkadım, okula gittim."ler serpiştirerek yazmakla başlayan bir şeydi bu benim için.
En iyi yapabildiğim şey hep bu oldu. Kendimi anlatabildiğim tek şey bu oldu. Yazdım hep, önce defterlere, sonra günlüklere, en sonunda da bloglara.
En başından beri burada olanlar, hikayeleri dinleyenler var. Yolda yakalayanlar, duyup gelenler, son zamanlarda katılanlar var.
Teşekkür ederim. Hayatıma tanıklık ediyorsunuz. En önemlisi anlattıklarımı dinliyorsunuz, yaşadığımı hissetmeme katkı sağlıyorsunuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder