"The Civil Wars" Takıntısı, Ziyadesiyle

Önce, tvyi karıştırırken şu "Later with Jools Holland" ya da "Tonight Show with Jay Leno" da (şu an tam olarak hatırlayıp da karar veremedim) bir performansa denk geldim. Yaşlı bir teyze (veya amca, orasını da silmişim)nin vokal yaptığı grubun biri şarkısını sunuyordu gayet hoş bir biçimde. Hoşuma giden melodiden, müzikten, sözlerden dolayı durakladım elimde kumanda, dinlemeye devam ettim. Bu sırada gözüme teyzenin hemen yanı başındaki gitarlı eleman takıldı. Gözlerimin resmen yerinden fırladığını hissettim. O ne yahu Johnny orda ne geziyor şeklinde düşünceler geçmeye başlamıştı ki aklımdan, saniyelik görüntünün beni yanılttığını anladım. Zaten şarkının bitiminde de sunucu insan yanaşıp, ikisinin de ismini cismini belirtti. Ben de youtubedan bulup, bir kaç kere daha dinledim, ruhuma iyilik ettim.
Sonra bir arkadaşım facebookta bir şarkı paylaştı. "Dance me to the end of love". Neredeyse müzelik bir tablonun içindeki narin mi narin bir kadınla karizmanın çeperlerini zorlayan sağlam bir adam, Harry Potter dünyasındaki fotoğraflar gibi salına salına adeta gökten indirilmiş bir şarkıyı mırıldanıyorlardı. İnanamadım. Kendimden geçtim. Ama bununla da bitmemişti.
Sonunda geçen hafta, The Vampire Diaries'e 3 aylık bir aranın ardından kavuşmanın hevesiyle, bölüm üstüne bölüm müziklerini dinleme seansına geçmiştim ki olan oldu. "Barton Hollows"a denk geldim. O kadar gördüm geçirdim, gene de ilk birkaç saniyede Johnny'yi gördüm gibi oldum. Sonra toparladım gerçi. Ama ne fayda. Hani bazen öyle bir şarkıya denk gelirsiniz ki kulaklarınız asla yeteri kadar işitemiyormuş gibi gelir, duyduklarınız hiç bitmesin, o his hiç kaybolmasın diye ne yapacağınızı şaşırırsınız. Bu şaşkınlığın üstüne bir de şarkının verdiği o zevk eklenir. Karnınızdan midenize, oradan da tüm ciğerlerinizi süpürerek boğazınıza ulaşır bir şey ve tüm nefesinizi verdiğinizi hissedersiniz, nefessiz kalırsınız. İşte tam öyle bir şarkıydı o anda benim için "Barton Hollows".
John Paul White ve Joy Williams, karşılıklı durup, terennüm ederek ortaya koyuyorlar bu "The Civil Wars"u. Her bir şarkılarında, videolarında sanki yanıbaşınıza bağdaş kurmuş da size söylüyorlar gibi söylüyorlar. Benimse onlara diyecek lafım kalmıyor. Siz sadece dinleyin, ne demeye çalıştığımı anlayacaksınız (sadece aşağıdakini de değil, aynı isimli albümdeki diğer tüm parçaları ve özellikle, özellikle "Billie Jean" gibi canlı performanslarını).

"In some ways, music doesn't get much more modest or minimalist than it is in the hands of The Civil Wars, a duo comprised of California-to-Nashville transplant Joy Williams and her Alabaman partner, John Paul White. They travel without a backup band, and on their first full-length album, Barton Hollow, the bare-bones live arrangements that fans hear on the road are fleshed out with just the barest of acoustic accoutrements. Each song is an intimate conversation, and no third wheels or dinner-party chatter are going to interrupt that gorgeous, haunting hush." (http://thecivilwars.com/ ve http://www.youtube.com/user/TheCivilWars)