Eve döndüm dün. Bayramda tatil yok pek diye bir yere gitmeyip, evde dinlenecektim. İlk planım buydu. Sonra işte bayrama birkaç gün kala o haber geldi, 9 güne uzayınca tatil baktım annem telefonda gözümün içine bakıyor, gitmeye karar verdim. Kendimi tamamen 4 gün evden çıkmayacağım, biriktirdiğim ne kadar ne varsa hepsini halledeceğim hayatımı yoluna sokacağım diye ayarladığım için kafa olarak, her şeyim bir allak bullak olmadı değil haliyle. O 4 günlük hali tatilin o kadar büyümüştü ki gözümde, her şeyi çözecektim o sürede. Ama birden bire cuma akşamı işten gelip, bavul falan toplayıp, cumartesi sabahı yola düşmüş oldum. Nasıl olsa evde olacağım halledeceğim diyerek bir süredir evde hiçbir şeyi toplamamıştım, mutfakta hiçbir şey yapmamıştım, banyoda çamaşırları hiç ellememiştim,...evin içinde adım atacak yer yoktu yani. Bırakıp gitmek zorunda kaldım.
Cumartesi trafik yoğundu haliyle. Yine de geçen seneki ramazan bayramı yol çilesi gibi değildi, bu sefer 11 saatle halledebildim gidiş yolculuğunu. Dönerken de dün 8 saat sürdü yaklaşık. Yol boş değildi gene de. Herkes bugün veya yarın döner diye düşündüğümden dün çıktım ama yine de çok doluydu yol. Birden bire nüfus patlaması mı yaşadık ne oluyor böyle birkaç yıldır? Bu kadar çok insan yoktu eskiden. Gerçekten arada çığlık atasım geliyor dışarıda, yeter be neden bu kadar çoksunuz diye.
Bir de bu sefer neden herkes aşırı yavaş gidiyordu yolda onu çözemedim. Yani doğduğumdan beri arabayla başka bir şehirden bizim köye bu yolculuğu yapıyorum ve hiç bu seferki gibi arabaların yavaş gittiğini görmemiştim. Kimse ilerlemiyor, öylece yolda kitleler halinde 50 ile gidiyoruz. Evet her yerde polis arabası, radar işareti, kameralar falan vardı eskisine oranla çılgınca ama cidden kimse 50'yi geçmiyordu. Ceza yemiş olabilirim yani pek çok kere. Baygınlık geçirecek gibi olduğum her seferinde hepinizden nefret ediyorum bırakın beniii diye sinirlenerek basmış olabilirim. Baktım henüz ceza yazmıyor ama belki de geç giriyorlar mıdır ki sisteme? Neyse.
Köyde hava yine puslu, sisli ve yağmurluydu. Bu sefer neyse ki ikna edip annemleri gezmeye götürebildim. Bir gün çıkıp Sinop'a gittik günübirlik. Babamla tabiki gezi olmadı bu tam olarak. Çok soğukmuş, burası neden bu kadar soğuk kış gibi diyerek söylenip durdu. Şuraya bakalım mı diyorum, ben arabada oturayım siz bakın. Oraya yürümem buraya yürümem. Arabayla önünden veya içinden geçilen her yer gezilmiş oluyor onun sözlüğünde. Yine de en azından...Bu da bir başarı benim için.
En son 23'ünde yazmıştım, 24'ünde doktoruma gittim yine. Tahlil yaptı, sonuçlara baktıktan sonra dedi ki bir ay daha devam edelim ilaçlara. Değerler istediği kıvama gelmemişti. Bu ayın sonunda bir daha bakacağız. Yine düşmemişse değerlerim yapılacak bir şey yok. Böyle ilaçlara devam etmem gerekecek.
"My Dearest Nemesis (그놈은 흑염룡)" ve "Undercover High School (언더커버하이스쿨)" izliyordum haftalık olarak, onları bitirdim dün ve bugün. "When Life Gives You Tangerines (폭싹 속았수다)" e başlamıştım gitmeden önce, bugün de devam edeyim diye açtım ama çok istememe rağmen bir türlü peş peşe izleyemiyorum bu diziyi. İçime çok oturuyor.
Bayramdan hemen önce oturup ilk sezonunu bitirdim Friends'in. Bu güne dek hiç öyle baştan ya da düzenli bir şekilde izlememiştim. Ben lisedeyken yayınlanıyordu bir kanalda ama hangisinde hatırlayamıyorum. O zaman denk geldikçe akşamları ders çalışırken bakardım beş on dakika. Hatırladığım tek şey bu. Birkaç yıl önce de açmıştım baştan şunu bir izleyeyim insan gibi diye. Ama demek ki onun da zamanı değilmiş, hiç canım istememişti izlemek, bırakmıştım birkaç bölüm sonra. Bu sefer çok mutlu etti beni izlemek. Mutlu oldum ya resmen. Sanki 90ların başına dönmüşüm, böyle her şey güllük gülistanlıkmış gibi hissettirdi (öyle değildi gerçeğinde yaşarken hatırlıyorum ben de oradaydım ama demeye çalıştığım farklı bir şey). İnternetin olmadığı, akıllı telefonların sosyal medyanın olmadığı,...böyle inanılmaz güzel bir duyguydu.
Xdinary Heroes'umun yeni albümü çıktı 24'ünde bu arada. Dünya turu da açıkladılar. Gerçi Koreli grupların dünya turundan kastı uzakdoğu ülkeleri ve birkaç amerika şehri oluyor. O yüzden XH'nin de öyle oldu. Ama yine de haberi görünce içim bir kıpır kıpır etti, sanki hayatım mahvolmamış, sağlığım yerin dibinde değilmiş gibi, sanki annemin babamın...sanki kapana kısılmışım gibi hissetmiyormuşum gibi, sanki elimde avucumda ne varsa şu ameliyat işine falan gömmeyecekmişim gibi...bir saçma sapan heveslendim. Neyse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder