ara veriyorum

Aslında bir şey yazmamayı düşünmüştüm ama en azından bir iki bir şey yazıp gitmek daha iyi olur dedim sonra. Ben biraz - belki birazdan da çok - ara veriyorum. Yıllardır debeleniyordum debeleniyordum bir çıkış noktası bulup da başarabileceğim diye ama sanırım debelendikçe daha çok batıyorum. Yüz bin parçaya bölünmüşüm gibi hissediyorum, her bir şeyi yapmaya çalışan yüz bin bir işe yaramaz parça. Ve sonunda da hiçbir şey yapamıyorum. Dağıldım, parçalandım, odak noktamı kaybettim, bulandım. Kayboldum. Günlerdir tek tek ne kadar hesabım varsa net üzerinde kapatmaya uğraşıyorum. Artık bir süre paylaşmak istemiyorum, paylaşacak birşeyim yok gibi hissediyorum ve ben bu büyük boşluğa yuvarlanmışken insanların mutlu mesut ilerlediklerini görmeyi de istemiyorum. Ben mutsuzluğun dibine vurmuşken herkesin birşeyler başardığını uzaktan izlemek zorunda kalan seyirci olmaktan bıktım usandım. Ben yapamadıkça herkesin yapması artık dayanılmaz oluyor, her gördüğüm şeyle birlikte boğazıma bir bıçak daha dayanıyor gibi hissediyorum. Salak saçma şeyler paylaşmaya devam etmek istemiyorum. Ciddiye alınmak istiyorum ve bunu burada böyle bir ruh haliyle, bu şekilde başarabileceğimi sanmıyorum. Şu bloga bir baksanıza! Burada herhangi bir kitaba iyi demişim kötü demişim herhangi bir filme olmuş olmamış demişim ne faydası var? Kimsenin ciddiye aldığı yok ki. Çoğundan daha kötü bir izleyici daha cahil bir okuyucuyum, bir yandan da milyonlara satılan gazetelerin baş köşelerinde kurulup ay bu film şöyle yok bu film böyle diye yazma hakkına sahiplerden çok daha iyi bir izleyiciyim. Ve kahretsin ki ben bu bilgiyle, bunun bilinciyle yaşayamıyorum. Dışarıda olan biten bir sürü şeye artık sizin o "pelinsu"lar bile kayıtsız kalamamışken, ben burada düşüncelerimi paylaşsam şu görüntü içinde kim ne kadarını ciddiye alır ki? 30'uma gelip de hala ay şu çok hoş ay bu pek güzel diye yazan bir insan olarak görülmek istemiyorum. Allah kahretsin ben twilight yazan insan değil dune yazan insan olmak istiyorum. Bir şeyler hakkında gerçekten bir şeyler bildiğimi bilmelerini istiyorum, ayaklı gereksiz bilgiler paketi şeklinde görülen insan olmaktan bıktım. Saçmalayıp durmaktan bıktım. Yaşanacak bir hayat varsa eğer, orada bir yerde, gerçekten yaşamak istiyorum. Başarmak istiyorum artık ya da bitsin istiyorum. Bir insan böyle yaşamaya devam edemez ki. Olmaz ki. Bu kadar mutsuz olmaya hiçbir bünye dayanamaz ki. Kaldıramıyorum ben artık. Bu bitmeyen tükenmeyen mutsuzluğu kaldıramıyorum. Herşeyi saklamayı, hiçbir şey belli etmemeyi, hiçbir şey söylememeyi, hiçbir şey olamamayı kaldıramıyorum artık. Hepiniz gidip zerre kadar hak etmediğiniz şeyleri elde ederken tek tek, ben burada bu mutsuzluğun içinde debelenip durmayı kaldıramıyorum. Hiçbir çıkış yolunun olmamasını kaldıramıyorum. Ölmeyi bile beceremiyorum. Ölüp kurtulmayı bile başaramıyorum. Yaşamayı denemekten korktuğum gibi ölmeyi denemekten de korkuyorum. Hiçbir şey olamayacaktım hiçbir işe yaramayacaktım o zaman ne diye bu kadar hayalle bu kadar hırsla bu kadar istekle dolu bir halde fırlatıp atıldım dünyaya? Allahım madem bir hiç olacaktım neden bu kadar hayalle doldurdun kafamı? Neden neden neden...Sırf işkence etmek için mi, bakalım mutsuzluğa hayalkırıklığına ne kadar tahammül edebiliyor diye izleyip alay edebilmek için mi?
Ben artık kaldıramıyorum. O yüzden buraya yazmayı bırakıyorum şimdilik. Ya birşeyleri başarır ve geri dönerim ya da. Artık eğlence kaynağı, işkence malzemesi olmayı bırakırım.