Yarın yüksek lisanstaki ilk dersime gireceğim. Sabah. Öyle paniklemiş durumdayım ki herhalde yürümüyorum diyorum ayaklarımın üzerinde, frensiz uçuyorum bir sörf tahtasına yüz üstü düşmüşüm de. Etraftaki her şey kötüye giderken; çocuklar ege ve akdenizin sularında boğulmaya devam ederken, her gün anlamsız bir savaş devam edip görmezden gelinirken, ekonomi çığrından çıkmışken, gün içinde biz işlerimize yemeklerimize giderken ayaklarımızın geçtiği yerlerde oralarda buralarda dilenen insanlar artarken...her şey böyleyken, bu ufacık şey, benim için belki de her şeyin düzelebilmesine uzanacak bir o kadar daha ufak bir adım. Gibi geliyor bana. Belki düzelir ha? Olmaz mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder