Bu yıl benim için birçok şeyin olduğu, ama bir o kadar şeyin de olmadığı bir yıldı. Yıl başladığında işten ayrılmaya çabalıyordum, ilk istifa dilekçemi vermiştim. Kabul etmek istememişlerdi, ben de bitişinde ikincisini vermeyi kafama koyarak izne ayrılmıştım. Ocak biterken artık istifamı kabul etmişlerdi, şubat biterkense artık resmi olarak işsizdim, memur olmaktan istifa eden ilk insan olarak tarihe bile geçmiş olabilirim (hem de başka bir işe geçmek için falan değil). Sonraki aylarda tam olarak ne yaptığımı hatırlayamıyorum, ne çok mutlu ne çok mutsuz bir değişik araftı belki de benim için. Hala öyle gerçi. Hayatımda bundan sonra neyin, ne zaman, nasıl olacağını bilmiyorum. Tamamen ortadayım. Eylülden beri halimi biliyorsunuz zaten. Böyle yeni gelen bir yıl için içimden geçenler sadece artık cevapları bulabileceğim bir yıl olması, artık -sancısız- büyüyebildiğim bir yıl olması, bu dünyada - artık hangisiyse bu- yerimi bulduğum, gerçekten mutlu olduğum yere yerleşebildiğim bir yıl olması. Ama en çok da bu yaşadığımız kockoca kabus gibi dünyanın düzelmesi. Bu saçmalıkların bitmesi. Ve benim bunların olabilmesi için oturduğum yerden ummanın ötesine geçip, bir katkımın olabilmesi.
Yarın sabah kalktığımızda sadece bilgisayarlarımızın, telefonlarımızın tarihi değişmiş olmasın. Biz de değişelim, dünya da değişmiş olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder